Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τα έκανε “της πουτάνας το κάγκελο”!

Στον όρμο του Φαλήρου, εκείνη τη μέρα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Πυροβόλα, μέταλλα και στρατός των Βρετανών και Γάλλων είχαν στριμωχτεί για να εξαναγκάσουν την ελληνική κυβέρνηση και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, να έρθουν με το μέρος τους στον πόλεμο εναντίον των Γερμανών και των συμμάχων τους. 16 Νοεμβρίου 1916 και γρήγορα άναψαν τα αίματα, αρχίζοντας να αποβιβάζονται στο Φάληρο αγγλογάλλοι στρατιώτες που υπό την κάλυψη των πυροβόλων των πλοίων βάδισαν προς το κέντρο. Εκεί στην ακτή τους περίμεναν χιλιάδες ένοπλοι φιλοβασιλικοί…

Τελικά πέρασε των Άγγλων και η Ελλάδα -έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές- τάχθηκε με το μέρος της Αντάτ, των νικητών. Έτσι η αγγλοελληνική “φιλία” παγιώθηκε και πλέον ο αγγλικός στόλος θα ήταν για πάντα καλοδεχούμενος χωρίς φασαρίες και τουφεκιές. Την περίοδο της ειρήνης όμως οι προτεραιότητες αλλάζουν. Για τα πληρώματα των πλοίων, πλέον, δεν έρχεται πρώτο το θέμα επιβίωσης αλλά αυτό της εκσπερμάτισης και της εκτόνωσης δίνοντας μια γλυκιά διέξοδο στην ένστολη ρουτίνα.

Και ειδικά όταν στην ακτή έχει στηθεί μια απίθανη βιομηχανία ζωντανού πορνό οι ναύτες θα έρχονται ακόμα και κολυμπώντας. Στον Πειραιά, στη Δραπετσώνα και άλλες περιοχές υπήρχαν σπιτάκια οργανωμένα και νόμιμα. Τι γίνεται όμως με τις γυναίκες που δεν ήταν καβατζομένες; Οι καλντεριμιτζούδες του Πειραιά έπρεπε να βρουν ένα καλό spot για να τσιμπήσουν τα χιλιάδες ναυτάκια που ανέτρεπαν ελληνικές κυβερνήσεις.

Το ελληνικό κράτος έδειξε για άλλη μια φορά την “οργάνωση” και τη “φιλοξενία” που το διέπει. Ήδη από τα προπολεμικά χρόνια (του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) υπήρχε μεγάλη μεταλλική εξέδρα στην παραλία του Νέου Φαλήρου όπου κάποτε την περπατούσε ο βασιλιάς όταν ερχόταν νικητής από το βαλκανικό μέτωπο. Τα κάγκελα της εξέδρας δεν χρησίμευαν μόνο για να προστατεύουν κανέναν απρόσεχτο μην φύγει μέσα στην θάλασσα. Με το πέρασμα του χρόνου, σε πολλά σημεία μπορούσες να διακρίνεις πάνω στα κάγκελα χαραγμένα εκατοντάδες γυναικεία ονόματα. Τι συνέβη;

Με το που έπεφτε σύρμα ότι έφταναν οι φίλοι μας οι Άγγλοι δια θαλάσσης, οι γυναίκες των «ελευθέρων ηθών» ντύνονταν περίτεχνα έβαζαν το κραγιόν τους και έτρεχαν κατευθείαν στη μεγάλη εξέδρα του Νέου Φαλήρου. Φτάνοντας εκεί επικρατούσε συνωστισμός, έπεφτε ίσως και καμία ανάστροφη για το ποια θα πάρει την καλύτερη θέση. Τα ονόματα πάνω στα κάγκελα εξυπηρετούσαν αυτόν ακριβώς τον σκοπό ώστε να λύσουνε το χωροταξικό πρόβλημα: κάθε μία από αυτές τις δύσμοιρες, «ακουμπούσε στο κάγκελο που έγραφε το όνομά της και περίμενε τους ναύτες» (Νατσούλης Τάκης, “Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις”, 1995).

Τα κάγκελα μάλιστα σε εκείνο το σημείο στη -δεξιά πλευρά (προς τον εξερχόμενο)- είχανε θέα την Ακρόπολη και ακριβώς σε εκείνο το σημείο ανέμεναν τους ασπροφορεμένους πελάτες τους. Τα πρώτα σκιρτήματα της ελληνικής σεξοτουριστικής βιομηχανίας γίνονταν πάνω σε εκείνη την προβλήτα.

Όταν περνούσε ο καιρός και δεν βλέπανε κανένα συμμαχικό πλοίο στα ανοιχτά του Φαλήρου, οι θλιμμένες πουτάνες της εποχής κλείνονταν στα στενά δρομάκια του λιμανιού και οι καθωσπρέπει Πειραιώτες απαγόρευαν στα παιδάκια τους να κατεβαίνουν στην εξέδρα του Φαλήρου γιατί εκεί όπως έλεγαν, «γινόταν της πουτάνας το κάγκελο». (Νίκος Πλατής, “Ουαλικό λεξικό του σεξ”, 2007). Έκτοτε έμεινε η φράση στη νεοελληνική αργκό.

Η εξέδρα κάποτε χρησίμευε και για να υποδέχεται η καλή κοινωνία τον βασιλιά μετά τις νίκες του στον πόλεμο. Η ιστορία έπαιξε άλλο παιχνίδι και τελικά η εξέδρα χρησίμευσε για να υποδέχονται οι Αθηναίες της ηττημένης πλην «κακής» κοινωνίας χιλιάδες ναύτες για να τους κάνουν «βασιλιάδες», καθώς ο δικός μας βασιλιάς και οι πολιτικοί παρατρεχάμενοί του τα έκαναν της…