Οι Αυστριακοί “τουρκοφάγοι” – Το “μηχανοκίνητο” πεζικό της εποχής

Το 3ο Σύνταγμα Δραγώνων του Αυστριακού Στρατού αποτελούσε μια από τις αρχαιότερες μονάδες του. Συγκροτήθηκε το 1682, ενόψει της νέας τουρκικής εισβολής. Το 1684 τη διοίκησή του ανάλαβε ο περίφημος Ευγένιος, πρίγκιπας της Σαβοΐας, συνδέοντας για πάντα το σύνταγμα με το όνομά τους.Το σύνταγμα συγκροτήθηκε το 1682 και πρώτος διοικητής του και «ιδιοκτήτης» του ήταν ο συνταγματάρχης Γιόχαν Χάινριχ κόμης του Κούφσταϊν Γκίλεσταϊν.

Σύμφωνα με την πρακτική της εποχής ένας ευγενής επιφορτίζονταν με την συγκρότηση και την συντήρηση ενός συντάγματος πεζικού ή ιππικού από τον αυτοκράτορα, όπως περίπου έπρατταν και οι τριήραρχοι (οι χορηγοί των τριήρεων) στην αρχαία Αθήνα. Το σύνταγμα έλαβε μέρος στην μάχη της Βιέννης, το 1683, όπου κατανικήθηκαν οι Τούρκοι και σώθηκε η αυστριακή πρωτεύουσα.

Στις τάξεις του πολέμησε και ένας νεαρός πρίγκιπας, με τον βαθμό του λοχαγού, ο πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας. Εκείνη την εποχή οι δραγώνοι ήταν ακόμα, περισσότερο, έφιπποι πεζοί, παρά ιππείς. Πολεμούσαν κυρίως πεζή, χρησιμοποιώντας τα άλογά τους για μεγαλύτερη ευκινησία. Ήταν, θα λέγαμε, το μηχανοκίνητο πεζικό της εποχής.

Το 1684 έγινε διοικητής του ο Ευγένιος. Το ίδιο έτος το σύνταγμα πολέμησε στη μάχη του Όφεν και το επόμενο έτος στη μάχη του Γκραν. Συμμετείχε στην εκστρατεία του Αυτοκρατορικού Στρατού στην Ουγγαρία και ήταν παρών στην δεύτερη μάχη του Μόχατς, όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα, ηρωικά μαχόμενο, από τον διοικητή του μέχρι τους σαλπιγκτές του, κατά των Τούρκων. Το σύνταγμα είχε αρχικά διαταχθεί να παραμείνει σε εφεδρεία. Ο Ευγένιος όμως και οι άνδρες του δεν το ανέχθηκαν. Όρμησαν κατά των Τούρκων, έφιπποι. Την επίθεση μάλιστα οδηγούσε ο σαλπιγκτής Τσίνσεντορφ, ο οποίος πληγώθηκε δύο φορές, αλλά συνέχισε να σαλπίζει την έφοδο, μέχρι που κατέρρευσε από τα τραύματά του και πέθανε αργότερα.

Στην πολιορκία του Βελιγραδίου, το 1688, το σύνταγμα επιτέθηκε πεζή, με επικεφαλής τον Ευγένιο, με το σπαθί στο χέρι και ήταν από τις πρώτες μονάδες που διέσπασε την τουρκική άμυνα και εισήλθε στην πόλη. Με την γαλλική εισβολή στη Γερμανία, το 1688-89, το σύνταγμα μεταφέρθηκε στο μέτωπο του Ρήνου. Το 1691 δε μεταφέρθηκε στην Ιταλία, όπου έλαβε μέρος στις μάχες του Τορίνο και της Μαρσάλια. Παρέμεινε στο ιταλικό μέτωπο και το 1695 συμμετείχε στην πολιορκία της Κασσάλα.

Με την έναρξη του νέου Αυστροτουρκικού πολέμου, το σύνταγμα μεταφέρθηκε στην Ουγγαρία και έλαβε μέρος στην μάχη της Ζέντα, το 1697, με τον πρίγκιπα Ευγένιο να είναι πλέον αρχιστράτηγος του Αυτοκρατορικού Στρατού, αλλά να περνά πολλές ώρες ανάμεσα στους παλιούς του συμπολεμιστές. Στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1700-1715) το σύνταγμα στάλθηκε και πάλι στο ιταλικό μέτωπο. Διακρίθηκε σε όλες τις επιχειρήσεις. Σε μια αναγνώριση μάλιστα, δύο λόχοι, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη κόμη Ροκαβιόνε, αιφνιδίασε γαλλικό απόσπασμα και συνέλαβε πλήθος αιχμαλώτων.

Το σύνταγμα συνέχισε να διακρίνεται στις επιχειρήσεις μικροπολέμου στη βόρειο Ιταλία, προκαλώντας σημαντική αιμορραγία στον Γαλλικό Στρατό. Το 1702 έλαβε μέρος στη φονική μάχη της Λουζάρα, όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα, αποκρούοντας την έφοδο των επίλεκτων Γάλλων καραμπινιέρων, αλλά και δύο επίλεκτων ιρλανδικών συνταγμάτων του Γαλλικού Στρατού, εξασφαλίζοντας το αυστριακό αριστερό πλευρό.

Το σύνταγμα συνέχισε να μάχεται ηρωικά στο ιταλικό μέτωπο μέχρι το 1708, οπότε και μεταφέρθηκε στην Ουγγαρία για να πολεμήσει κατά των Ούγγρων, ελέω γαλλικού χρήματος, επαναστατών. Ήταν δε παρών στις καταλυτικές σύγκρουσεις στην Ουγγαρία, τις μάχες του Φάντεκερτ και του Άιπελ, που έβαλαν τέρμα στην εξέγερση. Κατόπιν μεταφέρθηκε στον Ρήνο και έλαβε μέρος στην μάχη του Ντεναί, το 1712.

Το 1716 επανήλθε στο τουρκικό μέτωπο και έλαβε μέρος στην πολιορκία του Τάμεσβαρ (Τιμισοάρα) και το 1717 διακρίθηκε ιδιαίτερα στη νέα πολιορκία και μάχη του Βελιγραδίου. Στη μάχη ειδικά το σύνταγμα υπέστη μεγάλες απώλειες αλλά δεν υποχώρησε ούτε σπιθαμή. Το σύνταγμα ήταν οργανωμένο, μέχρι το 1700, σε 10 λόχους, οι οποίοι αυξήθηκαν σε 12. Ανά δύο οι λόχοι σχημάτιζαν διλοχία, η οποία ήταν και η βασική υπομονάδα αναφοράς. Κάθε λόχος αρχικά αριθμούσε περί τους 100 άνδρες, αλλά αργότερα η δύναμή του έπεσε στους 80. Έτσι η παρατακτέα δύναμη ήταν περίπου 960 άνδρες, χωρίς να υπολογίζεται στον αριθμό αυτό το μικρό επιτελείο του συνταγματάρχη του και οι βοηθητικοί.

Κάθε λόχος διοικείτο από λοχαγό, με βοηθό ένα υπολοχαγό και έναν ανθυπολοχαγό. Επίσης κάθε λόχος είχε έναν λοχία, τέσσερις δεκανείς, έναν αξιωματικό επιμελητή, έναν αγγελιοφόρο, έναν γιατρό, έναν τυμπανιστή, έναν υπεύθυνο ιππωνίων και έναν σιδηρουργό. Οι άνδρες έφεραν κοντόκαννο μουσκέτο (καραμπίνα), ξιφολόγχη και σπαθί. Αργότερα το σπαθί τους αντικαταστάθηκε από σπάθη ιππικού και η ξιφολόγχη αφαιρέθηκε, καθώς ο ρόλος τους από έφιππο πεζικό, άλλαξε σε μέσο ιππικό. Το σύνταγμα συνέχισε να μάχεται μέχρι το 1918.