Το ιπτάμενο υποβρύχιο! – Ένα τρελό σοβιετικό σχέδιο

Σε ένα από τα πλέον “τρελά” σχέδια πολεμικού μέσου που υπήρξαν ποτέ συγκαταλέγεται και το σχέδιο του Σοβιετικού σχεδιαστή Μπόρις Ουσάκοφ, το οποίο εμπνεύστηκε το 1934 και αφορούσε την κατασκευή ενός ιπτάμενου υποβρυχίου. Το σχέδιο του Ουσάκοφ αφορούσε ένα αεροπλάνο που θα μπορούσε να καταδυθεί, ή ένα υποβρύχιο που θα μπορούσε να πετάξει, εξαρτάται από το πώς θέλει να το δει έκαστος.

Το σχέδιο του πάντως εγκρίθηκε, το 1936, από τις αρμόδιες τεχνικές επιτροπές και ο Ουσάκοφ άρχισε να εργάζεται επί του σχεδίου του, του “ιπτάμενου υποβρυχίου”, όπως το ονόμασε. Το σκάφος αυτό θα είχε ως αποστολή την καταστροφή εχθρικών πλοίων. Θα τα προσέγγιζε από τον αέρα, κατόπιν δε θα καταδύονταν και θα τα έπληττε με τορπίλες, υποβρυχίως. Καθώς είχε τη δυνατότητα να πετά, το ιπτάμενο υποβρύχιο, θα μπορούσε, με ευκολία, να παρακάμψει τα εχθρικά ναρκοπέδια και εισέλθει στις εχθρικές ναυτικές βάσεις.

Το 1938 όμως το πρόγραμμα σταμάτησε. Οι αρχές δεν ήταν ικανοποιημένες με τη χαμηλή ταχύτητα του σκάφους, κάτω από την επιφάνεια του νερού. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση, το ιπτάμενο υποβρύχιο δεν θα μπορούσε, εύκολα, να πλήξει εχθρικά πλοία, λόγω της μικρής του ταχύτητας, καθώς, το εχθρικό πλοίο θα το εντόπιζε, την ώρα που θα καταδύονταν και θα άλλαζε πορεία.

Τα χαρακτηριστικά του υποβρυχίου

Δεν γνωρίζουμε αν κατασκευάστηκε κάποιο λειτουργικό πρωτότυπο του σκάφους. Κατασκευάστηκαν όμως υποδείγματα δοκιμών, τα οποία δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Βάσει των σχεδίων του Ουσάκοφ, το σκάφος θα είχε τρεις κινητήρες αεροσκάφους ΑΜ-34, ισχύος 1.000 ΗΡ, έκαστος, ένα διαμέρισμα για το τριμελές πλήρωμα, ένα διαμέρισμα ελέγχου του σκάφους, κάτω από την επιφάνεια, ένα διαμέρισμα συσσωρευτών και ένα διαμέρισμα για τον ηλεκτροκινητήρα που θα το κινούσε κάτω από το νερό.

Η άτρακτος θα κατασκευάζονταν από ντουραλουμίνιο, πάχους 6mm και θα είχε διάμετρο 1,4μ. Κατά την κατάδυση το κόκπιτ θα γέμιζε νερό και για το όλα αυτό όλα όργανα, προβλεπόταν, να είναι αδιάβροχα. Καύσιμα και λιπαντικά, θα αποθηκεύονταν σε δεξαμενές από καουτσούκ. Πτέρυγες και ουραίο τμήμα, επίσης θα γέμιζαν με νερό κατά την κατάδυση. Οι αεροπορικοί κινητήρες θα καλύπτονταν από μεταλλικά ασπίδια, ενώ για να αποτραπεί η διάβρωση, το σκάφος θα βαφόταν με ειδικά αντιδιαβρωτικά υλικά.

Το σκάφος θα μετέφερε δύο τορπίλες των 18in. μια κάτω από κάθε πτέρυγα, ενώ θα διάθετε και ένα με δύο πολυβόλα. Το συνολικό βάρος υπολογίζεται στα 15.000 κιλά, η μέγιστη ταχύτητα στον αέρα στα 185 χιλιόμετρα, η μέγιστη ακτίνα δράσης στα 800 χιλιόμετρα, η μέγιστη οροφή στα 2.500 μίλια, το μέγιστο βάθος κατάδυσης στα 45 μίλια, η ακτίνα δράσης κάτω από το νερό στα έξι ναυτικά μίλια και η ταχύτητα κάτω από το νερό στους τρεις κόμβους.