Το Βυζάντιο τσακίζει τα “αδέρφια” των Τούρκων στον Δούναβη

Στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ. στον Δούναβη εμφανίστηκε μια νέα απειλή για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αυτή των Αβάρων. Οι Άβαροι ήταν ένα μογγολικό φύλο –οι Τούρκοι, προεξάρχοντος του Ερντογάν τους θεωρούν «αδερφούς» τους – οι οποίοι, υποτάσσοντας διάφορα σλαβικά και γερμανικά φύλα, δημιούργησαν ένα εκτεταμένο κράτος στη βόρεια Βαλκανική.

Οι Άβαροι διέθεταν πολύ και καλό ιππικό. Το πεζικό τους αποτελείτο από υποτελείς Σλάβους και Γερμανούς. Από τον Δούναβη, οι Άβαροι άρχισαν να εκτελούν επιδρομές στις βυζαντινές επαρχίες, υποχρεώνοντας τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο να στείλει τον στρατηγό Πρίσκο στην περιοχή για να τους αναχαιτίσει. Ο Πρίσκος έφτασε στον Δούναβη και διέταξε αναγνωριστικά τμήματα του στρατού να περάσουν στη βόρεια όχθη του μεγάλου ποταμού, για να εξακριβώσουν τη δύναμη του εχθρού.

Οι Άβαροι εντόπισαν τα βυζαντινά τμήματα και τους επιτέθηκαν, απειλώντας τα με αφανισμό. Ευτυχώς η σκληρά πιεζόμενη εμπροσθοφυλακή, κατάφερε να ενημερώσει τον Πρίσκο για τη δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει και έτσι ο Βυζαντινός στρατηγός, συγκεντρώνοντας κάθε διαθέσιμο πλωτό μέσο και κατασκευάζοντας σχεδίες, πέρασε με το σύνολο της δύναμής του τον ποταμό και έσπευσε να βοηθήσει την εμπροσθοφυλακή, όπως και έγινε. Οι Άβαροι υποχώρησαν.

Ελιγμοί και συντριβή

Ο Πρίσκος κατόπιν χώρισε τη δύναμή του σε τρία μέρη, τα οποία έταξε σε σχηματισμό τετραγώνου, ώστε να μην μπορούν να απειληθούν από τους Αβάρους ιππείς και κινήθηκε εναντίον τους, στην εχθρική ενδοχώρα. Οι Άβαροι επιτέθηκαν στα βυζαντινά τετράγωνα, επί ώρες, αλλά υπέστησαν μεγάλη φθορά. Τελικά υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους 4.000 νεκρούς, έναντι 300, περίπου, Βυζαντινών.

Ο Πρίσκος μετά τη νίκη του δεν βιάστηκε. Ξεκούρασε τον στρατό του, αλλά παράλληλα έστειλε ανιχνευτικά τμήματα σε όλη τη γύρω περιοχή συγκεντρώνοντας πληροφορίες για τον αντίπαλο και το έδαφος. Έτσι, επτά ημέρες μετά την πρώτη του νίκη, κίνησε και πάλι κατά των Αβάρων. Αυτή τη φορά έταξε τον στρατό του και πάλι σε τρία τμήματα, αλλά συμβατικά, επιδιώκοντας να προκαλέσει τους Αβάρους να του επιτεθούν. Έτσι και έγινε.

Τότε όμως, όπως είχε εξαρχής σχεδιάσει, οι δυνάμεις του υποχώρησαν ελαφρά, έλαβαν μηνοειδείς σχηματισμούς και, κυριολεκτικά, κύκλωσαν τον εχθρό. Σε ελάχιστα λεπτά, κυκλωμένοι κατά τα ¾, οι Άβαροι, σφαγιάστηκαν. Αφήνοντας πίσω τους 9.000 νεκρούς τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Ο Πρίσκος, ακολουθώντας την ίδια τακτική, ξεκούρασε και πάλι τον στρατό του και έξι ημέρες μετά τη δεύτερη νίκη του κίνησε και πάλι κατά των εχθρών.

Οι ανιχνευτές του τον ενημέρωσαν ότι οι Άβαροι προσέγγιζαν εναντίον του από ένα σημείο, πίσω από το οποίο υπήρχε ένα έλος, στην περιοχή του Βιμινάκιου. Αν λοιπόν τους επιτίθεντο άμεσα, θα τους παγίδευε μεταξύ του στρατού του και του έλους. Ο Πρίσκος δεν περίμενε τίποτε άλλο, αλλά, τασσόμενος ο ίδιος, προσωπικά, επικεφαλής, διέταξε τον στρατό να τρέξει! Οι Βυζαντινοί, πράγματι, κατάφεραν και έφτασαν πρώτοι σε έναν λόφο που δέσποζε της περιοχής, έχοντας μπροστά τους, τους έκπληκτους Αβάρους.

Οι τελευταίοι, όπως-όπως, σχημάτισαν μια μονολιθική γραμμή μάχης, που εξουδετέρωνε πλήρως το συντριπτικό τους πλεονέκτημα σε αριθμό και ποιότητα ιππικού. Ο Πρίσκος επιτέθηκε αμέσως. Με προτεταμένες τις λόγχες και τα λάβαρα να ανεμίζουν, το βυζαντινό ιππικό ρίχθηκε στην επίθεση, με απίστευτη ορμή, τσακίζοντας, με την πρώτη κρούση, την εχθρική παράταξη.

Πανικόβλητοι οι Άβαροι άρχισαν να φεύγουν προς το έλος. Εκεί χιλιάδες βρήκαν άδοξο τέλος. Περισσότεροι από 15.000 Άβαροι χάθηκαν, μεταξύ των οποίων και τέσσερις από τους γιούς του χάνου τους, του Μπαγιάν. Χωρίς να χάσει, πλέον, χρόνο, έχοντας αφανίσει την κύρια εχθρική δύναμη, ο Πρίσκος καταδίωξε τους ηττημένους εχθρούς επί 20 ημέρες συνεχώς, εξοντώνοντας 57.000 εχθρούς.