Ακόμα και ο κορονοϊός ενεπλάκη στα γρανάζια του Κυπριακού!

Είναι καιρός να ασχοληθούμε και με τον κορονοϊό. Τον ανεξέλεγκτο ιό, ο οποίος οσονούπω θα αναπτυχθεί σε πανδημία. Τον ιό που απειλεί να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια και τις εθνικές οικονομίες. Ο κορονοϊός που όπως φαίνεται θα περιορίσει τον πληθυσμό στο σπίτι του για αυτοπροστασία και θα ακυρώσει συναθροίσεις πολιτιστικές, αθλητικές κ.λπ.

Κι αυτό αφορά όλους, περιλαμβανομένης της “άτρωτης” Κύπρου, στην οποία η κοινωνία έχει και πάλι χωριστεί στα δύο και επιμένει διχαστικά. Όχι για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί ο ιός, αλλά πώς προσεγγίζεται μέσα από το Κυπριακό! Το θέμα των οδοφραγμάτων θα πρέπει να αναδεικνύει την πραγματικότητα της συνεχιζόμενης κατοχής και όχι να θεωρούνται ως η δίοδος που οδηγεί στην “κανονικότητα”. Στην εναρμόνιση με τα κατοχικά δεδομένα.

Κι αυτή την προσέγγιση δεν την εκφράζει μόνο, διά του νέου της ατοπήματος, η ηγεσία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αλλά και οι εκφραστές του τουρκικού εθνικισμού στις ελεύθερες περιοχές. Στην ίδια λογική, με διαφορετική ρητορική και υπερβολή και τα τάγματα των ακροδεξιών στις ελεύθερες περιοχές. Εκφράζουν με νεοναζί βηματισμούς τις ίδιες διχοτομικές προσεγγίσεις με τους πρώτους. Οι πρώτοι διά της ομαλοποίησης με την κατοχή και οι δεύτεροι διά της οικοδόμησης τείχους. Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Δεν έχουν όλα τα ζητήματα μια κοινή αφετηρία.

Και για το πώς αντιμετωπίζονται μικρά ή μεγάλα ζητήματα και για τα έκτακτα, μείζονος σημασίας, όπως είναι ο κορονοϊός. Δεν μπορεί ένα θέμα προστασίας των πολιτών για θέματα υγείας να καθορίζεται με όρους προσέγγισης και σχολής σκέψης στο Κυπριακό. Αυτό πραγματικά ξεφεύγει κάθε λογικής. Και στην περίπτωση αυτή ελέγχονται πρωτίστως οι οπαδοί της όποιας λύσης, του “λύση νάναι και ό,τι νάναι”, που προκάλεσαν την αναταραχή και πολιτικοποίησαν το όλο θέμα. Χωρίς να δίνεται άλλοθι στην ακροδεξιά, που άρπαξε την ευκαιρία για να αναπτύξει ρητορικές πατριδοκαπηλίας.

Υπάρχει κάποια σκοπιμότητα;

Σε όλα τα υπόλοιπα κράτη, η κοινωνία ασχολείται λίγο-πολύ με τις οδηγίες προστασίας. Οι οδηγίες είναι αποτέλεσμα των όσων διαβιβάζονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Επιτήρησης Νόσων και αυτές θα πρέπει να ακολουθούνται κατά γράμμα. Από την εξίσωση ξεφεύγουν, βεβαίως, χώρες όπως η κατοχική Τουρκία (και τα κατεχόμενα), που δεν δίνουν σημασία σε κανένα και προφανώς δεν ενημερώνουν τους (διεθνείς) θεσμούς.

Για τα κατεχόμενα θα πρέπει να αναφερθεί πως όσα ύποπτα κρούσματα υπήρξαν (τρία τουλάχιστον), τα δείγματα στάλθηκαν στην Τουρκία για εξέταση. Δεν στάλθηκαν στο δικοινοτικό Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής. Γιατί άραγε; Υπάρχει κάποια σκοπιμότητα, πολιτική ή άλλη;

Το θέμα, όμως, σήμερα είναι ο κορονοϊός και πώς αντιμετωπίζεται. Υπάρχουν αυστηρά πρωτόκολλα που θα πρέπει να ακολουθηθούν με δογματισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις σημασία έχει να λειτουργήσουν οι αποτρεπτικοί μηχανισμοί, να αποδώσει η πρόληψη. Για να γίνει τούτο θα πρέπει λειτουργήσει το σύστημα: Και οι μηχανισμοί του κράτους και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, των πολιτών. Πέραν τούτων, υπάρχει και η διαχείριση των επιπτώσεων, κοινωνικών και οικονομικών. Γιατί αυτή τη διάσταση δεν θα μπορέσουμε να την αποφύγουμε, ανεξαρτήτως πόσα κρούσματα θα καταγραφούν στην επικράτειά μας.

Συνεπώς, βρισκόμενοι ενώπιον μιας απειλής, ενός παγκόσμιου εφιάλτη, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με όρους μιας νέας πραγματικότητας. Δεν αντιμετωπίζονται όλα με όρους καφενόβιας λογικής, ποδοσφαιρικού διαχωρισμού, πολιτικών κι άλλων απωθημένων και μικρόκοσμου. Εκτός κι εάν θεωρείται η Κύπρος ως μια απομονωμένη νησίδα, που δεν επηρεάζεται από ό,τι γίνεται γύρω μας!