Ανοχύρωτη η Ελλάδα από τις αμοραλιστικές εξουσίες

Ζούμε ζωντανά την «Κόλαση του Δάντη». Η αδιανόητη, φρικώδης και εγκληματική καταστροφή στη νοτιοανατολική Αττική αποτελεί την μεγαλύτερη καταστροφή σε ευρωπαϊκό έδαφος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής εγκληματικής αβελτηρίας ενός «νόθου πελατειακού» συστήματος, το οποίο έχει βαθιές ρίζες και απεικονίζει την συνολική οικιστική στρέβλωση της Χώρας.

Την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, με τις εκατόμβες νεκρών συμπολιτών μας από την φονική πυρκαγιά, αλλά και από πνιγμό στις παρακείμενες παραλίες, δεν μπορεί να την διαχειριστεί το συλλογικό υποκείμενο των Ελλήνων, που πενθούν βαθιά και ομόθυμα. Τα αισθήματα της οργής και της αγανάκτησης μπροστά σε αυτή την τραγωδία και τις πολλαπλές εγκληματικές ευθύνες, διαχρονικές και τωρινές, είναι ελεγχόμενα ακόμα.

Ωστόσο, ενισχύονται από την πρωτοφανή εμφανιζόμενη αναλγησία των κυβερνώντων που στην προσπάθειά τους να αποσείσουν τις ευθύνες τους, φθάνουν σε σημείο να επιτίθενται στα θύματα. Χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας αμοραλιστικής συμπεριφοράς αποτέλεσαν οι δηλώσεις Καμμένου στο μαρτυρικό Μάτι. Ενώ ακόμα οι σοροί των θυμάτων βρίσκονται στη διαδικασία ταυτοποίησης με την μέθοδο του DNA, μιλώντας στο BBC, είπε ότι αυτοί που έχτισαν αυθαίρετα, σήμερα το πληρώνουν. Ξεχνά ότι είναι υπουργός Εθνικής Άμυνας στη σημερινή Κυβέρνηση επί τρία χρόνια και παλαιότερα υπήρξε υπουργός στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Το δε σχέδιο πολεοδομικής ένταξης της περιοχής «Κόκκινο Λιμανάκι», υπεγράφη από την σημερινή κυβέρνηση δια χειρός Σταθάκη.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης παρακμής εξαιτίας της χρεοκοπίας της και της ένταξής της στον μνημονιακό «οδοστρωτήρα». Πρόκειται για ολιστική γενικευμένη κρίση, που θυμίζει επιθετικό καρκίνο, ο οποίος προσβάλλει ραγδαία όλο το σώμα του ασθενούς. Κρίση, που διαχέεται σε όλους τους αρμούς, που συνθέτουν το πολιτικό θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα.

Τα επαναλαμβανόμενα βασανιστικά ερωτήματα γι’ αυτή την μόνιμη κακοδαιμονία της Ελλάδας, που έχει μετατραπεί σε «απροστάτευτη πατρίδα», μένουν αναπάντητα από τις εκάστοτε παραλυτικές πολιτικές εξουσίες. Επικαλύπτονται συνήθως από ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει γενναία τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν.

Κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως ευεργετικό και λυτρωτικό για τη χώρα, στην οποία ευδοκιμεί η ατιμωρησία και η λαμογιά, τόσο για την δημιουργία μιας νέας αντίληψης και συνείδησης, όσο και την συνειδητοποίηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, για την ανάπτυξη, εδώ και τώρα, μορφών στοιχειώδους δυνατότητας αποτροπής. Είναι τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό της δημιουργίας υπερπλεονασμάτων, τα οποία προέρχονται από το «αίμα» των φορολογουμένων, κυρίως των μεσαίων στρωμάτων, αλλά και την σκληρή περικοπή των απαραίτητων δημοσίων δαπανών.

Το κροκοδείλια δάκρυα της Κομισιόν

Γι’ αυτό, η δήλωση της Κομισιόν μετά την δημοσιοποίηση της τραγωδίας, ότι κακώς κόπηκαν δαπάνες από την ενίσχυση των δημοσίων υποδομών και των μηχανισμών πολιτικής προστασίας, μόνο ως κροκοδείλια δάκρυα και «δήλωση ενοχής» μπορεί να εκληφθεί. Ακόμα και αν είναι αλήθεια ότι δεν επέβαλαν τέτοιες περικοπές, τις νομιμοποίησαν ως πολιτικές των μνημονιακών κυβερνητικών «θεραπαινίδων» τους. Είναι βέβαιο, ότι τα μνημονιακά «χειρουργικά πλήγματα χωρίς αναισθητικό» έχουν αποδιοργανώσει πλήρως αυτό που κάποτε αποτελούσε κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα.

Θα πρέπει να έχει γίνει συνείδηση μετά τους νεκρούς στην Μάνδρα από τις πλημμύρες και τώρα στο Μάτι από την πυρκαγιά, ότι έχει απωλεσθεί η δυνατότητα του πελατειακού μεταπολιτευτικού κράτους να διαχειρίζεται, έστω και στοιχειωδώς, τα προβλήματα από τα φυσικά φαινόμενα. Η βίαιη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει τραγικές συνέπειες στην αποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους. Οι αριθμοί και οι καταγγελίες είναι σοκαριστικές.

Ελάχιστα ποσά διατίθενται στην πρόληψη του δασικού πλούτου, αφού η Δασική Υπηρεσία έχει αποστερηθεί και τις στοιχειώδεις δυνατότητες να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο, πέραν του απαράδεκτου εξοβελισμού της υπηρεσίας αυτής από την δασοπυρόσβεση. Ο στόλος της Πυροσβεστικής έχει χρόνια να ανανεωθεί και να συντηρηθεί, αφού, σύμφωνα με καταγγελίες πυροσβεστών, είναι σε ακινησία πολλά οχήματα. Ακόμα και ο ατομικός εξοπλισμός των πυροσβεστών, που ηρωικά αγωνίζονται κάθε φορά, είναι ελλιπής. Τέλος, τραγική κατάσταση επικρατεί στα ιπτάμενα μέσα, αφού δεν έχει ανανεωθεί ο στόλος και μεγάλος αριθμός αυτών είναι γερασμένα και ακίνητα.

Ιδιώνυμο κακούργημα

Η νωπή ακόμα τραγωδία στην περιοχή της ανατολικής Αττικής καταδεικνύει τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του «νόθου πελατειακού» κράτους, όπως διαμορφώθηκε από την οικονομική ολιγαρχία της χώρας. Το κύριο γνώρισμά της είναι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά και η «μαυραγορίτικη» αντίληψη του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κεντρικού και περιφερειακού, το οποίο λειτουργεί ως εφαρμοστής αυτών των «νόθων πελατειακών» και καταστροφικών πολιτικών. Παράλληλη είναι και η ατομικιστική λειτουργία ενός ιδιοτελούς τμήματος της κοινωνίας μας.

Ένα εξ αυτών των διαχρονικών εγκλημάτων, είναι η δημιουργία του πολεοδομικού τερατουργήματος στο Λεκανοπέδιο, διαχρονικό όνειδος του αθηνοκεντρικού «μοντέλου ανάπτυξης» του ελληνικού κλεπτοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος. Είχε προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια η κατάκαψη κάθε πράσινου πνεύμονα στο Λεκανοπέδιο (Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός), χωρίς την τιμωρία κανενός και χωρίς λήψη κανενός μέτρου αποκατάστασης. Αντίθετα, στην λογική της πελατειακής εξυπηρέτησης των ψηφοφόρων, είχαμε επαναλαμβανόμενες ρυθμίσεις και εντάξεις αυθαιρέτων ακόμα και σε καμένες δασικές εκτάσεις.

Είναι προφανές ότι, αν είχε, για παράδειγμα, νομοθετηθεί ως «ιδιώνυμο κακούργημα» η καταπάτηση καμμένων δασικών εκτάσεων και η παροχή πολεοδομικών αδειών για κτίσματα σε ρέματα (πρόταση, που ο υπογράφων είχε δημόσια διατυπώσει το 1996 και, από τότε, την επαναλαμβάνει συνεχώς σε κάθε φυσική καταστροφή), θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η πρωτοφανής αποψίλωση του δασικού πλούτου προς όφελος των καταπατητών και των κερδοσκόπων της γης. Επίσης θα είχε αποφευχθεί και το ανεξέλεγκτο και το καταστροφικό μπάζωμα των ρεμάτων, που πλέον δίνει νεκρούς.

Η συσσώρευση, σήμερα, όλων αυτών των αρνητικών παραγόντων (οικιστικό τερατούργημα και άναρχη δόμηση, υπονόμευση της δυνατότητας του κρατικού μηχανισμού να προλάβει και να καταστείλει αυτά τα φαινόμενα, που παρουσιάζουν έξαρση, λόγω της κλιματικής αλλαγής), συνδυάζεται με την αμοραλιστική αντίληψη της εξουσίας. Αυτή, πέραν των άλλων, υποδηλώνει την άποψη ότι δεν χρειάζεται να γίνει τίποτε άλλο, αφού όλα έγιναν καλώς και αυτές είναι οι δυνατότητες. Δημιουργούν συνθήκες «απροστάτευτης χώρας» και υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας, λόγω της ραγδαίας απονομιμοποίησης των θεσμών στην συνείδηση των πολιτών.

Σκληρά μέτρα

Με βάση αυτή την κατάσταση, εάν η σημερινή πολιτική εξουσία θέλει να περισώσει στοιχειωδώς την πολιτική της αξιοπρέπεια και να προσφέρει, έστω και τώρα, κάποια θετικά πράγματα, οφείλει να προχωρήσει άμεσα στην λήψη σκληρών μέτρων. Αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν το πρώτο βήμα για την ανάσχεση της εθνικής καταστροφής του φυσικού πλούτου της Ελλάδος.

• Πρώτον, άμεση χαρτογράφηση όλων των καμμένων εκτάσεων και δημοσιοποίηση των δασικών χαρτών, σε συνδυασμό με την έναρξη κατεδαφίσεων όλων των αποδεδειγμένα αυθαιρέτων κτισμάτων.
• Δεύτερον, άμεση νομοθέτηση ως ιδιώνυμου κακουργήματος με πρόβλεψη ποινής την δεκαετή κάθειρξη οποιουδήποτε προβεί σε καταπάτηση καμμένης και αναδασωτέας γης, με ποινική συνευθύνη όλων των υπηρεσιών, που συνδράμουν τις καταπατήσεις αυτές, όπως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Συμβολαιογράφοι, Υποθηκοφύλακες, Κτηματολόγιο, Δασική Υπηρεσία κ.λπ.
• Τρίτον, άμεση προστασία όλου του δασικού κοινόχρηστου πλούτου της χώρας.
• Τέταρτον, κατάργηση όλων των οικοδομικών συνεταιρισμών (απαγόρευση της δράσης τους από εδώ και πέρα), που ιδρύθηκαν κατά την περίοδο της επαράτου επταετίας. Σήμερα αποτελούν την «χρυσοτόκο όρνιθα» του τμήματος της ιδιοτελούς κοινωνίας και του ανεκδιήγητου πελατειακού Ελληνικού Κράτους. Οι συνεταιρισμοί αυτοί, οι οποίοι έχουν, ήδη, τσιμεντοποιήσει μεγάλα τμήματα του πάλαι ποτέ υπέροχου Πεντελικού Όρους, της Πάρνηθας και του Υμηττού, που τόσο πολύ έχουν υμνηθεί από τους αρχαίους προγόνους μας, αλλά και από σύγχρονους λογοτέχνες των περασμένων δεκαετιών, ως πυλώνες του κάλλους του Αττικού τοπίου, αποτελούν «χαίνουσα πληγή».
• Πέμπτον, άμεση υλοποίηση του Δασικού Κτηματολογίου, με βάση τις ισχύουσες νομολογιακές απόψεις περί δάσους του Συμβουλίου της Επικρατείας.
• Έκτον, άμεση ενίσχυση της Δασικής Υπηρεσίας, με πόρους για την φροντίδα του δασικού πλούτου και την πρόληψη των πυρκαγιών.
• Έβδομον, άμεση ενίσχυση των μέσων, επίγειων και ιπταμένων, του Πυροσβεστικού Σώματος και επάνδρωση των κενών οργανικών θέσεων.
• Όγδοον, δημιουργία ευέλικτου συντονιστικού οργάνου αντιμετώπισης των εκτάκτων φαινομένων, με συμμετοχή της Δασικής Υπηρεσίας στην δασοπυρόσβεση.

Που είναι η Δικαιοσύνη

Όλα αυτά, όμως, ακόμα και αν γίνουν, δεν φτάνουν. Πρωτίστως απαιτείται η άμεση ενεργοποίηση της Δικαιοσύνης, που, σημειωτέον, λόγω της συνταγματικής της αυτονομίας, απαιτείται να αρθεί στο ύψος των σημερινών κρίσιμων περιστάσεων. Πρέπει να σταματήσει η πρωτοφανής ατιμωρησία που έχει επικρατήσει για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα κατά του φυσικού πλούτου και της κοινωνίας.

Πρέπει να τεθεί τέλος στην, μέχρι τώρα, επιδειχθείσα αβελτηρία της. Η ελληνική κοινωνία αναμένει να κινηθεί επιθετικά εναντίον κάθε υπευθύνου, που συνετέλεσε και δεν απέτρεψε το «Ολοκαύτωμα στο Μάτι». Η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας ορθολογικής αντιμετώπισης των πραγμάτων στην Χώρα αυτή.

Χωρίς υπερβολή, η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα, απέναντι σε αυτά τα απανωτά χτυπήματα, ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης των πολιτών, που θα μπει εμπόδιο και θα αποκρούσει την επίθεση της «αγέλης των πεινασμένων λύκων». Δηλαδή, των πάσης φύσεως μεταπρατικών συμφερόντων, που αποτελούν και τον «πελατειακό βραχίονα» των σημερινών κομμάτων εξουσίας. Αυτών που βυθίζουν την Χώρα «στην λάσπη και το τέλμα», έχοντας εκχωρήσει, χάριν των μνημονιακών στόχων, το στοιχειώδες καθήκον συντήρησης των υποδομών και διατήρησης του αξιόπιστου των μηχανισμών αποτροπής των κινδύνων για την κοινωνία.