Από τον Χορν στις πορνοατάκες ένας Γκουσγκούνης δρόμος

“Ήταν πρωί του Αυγούστου στο σινεμά το Ρεξ, σκοτώσαν οι εχθροί μας τον βασιλιά του σεξ” έλεγε ένα χαρακτηριστικό σύνθημα της εποχής για τον θρύλο του ελληνικό πορνό, τον Κώστα Γκουσγκούνη, που έφυγε χτες πλήρης ημερών, σε ηλικία 92 ετών. Αμέτρητοι θεατές παρακολουθούσαν τις… επιδόσεις του “Άξιου” του ελληνικού ερωτικού σινεμά της δεκαετίας του ’70 και του ’80, υπό ακατάλληλες δια ανηλίκους επευφημίες και συχνά υπό την συνοδεία… καπνιστής ρέγγας που ψήνανε στον εξώστη!

Στην πραγματικότητα, ο Γκουσγκούνης συμμετείχε σε δύο μόλις ταινίες σκληρού πορνό (κοινώς τσόντες) σε όλη την πολυσυζητημένη του καριέρα, στον θρυλικό “Ηδονοβλεψία” και το “Πάθος και ηδονή” παραγωγής και οι δυο του 1984. Ελάχιστοι ήξεραν ότι ο “άξιος” είχε κάνει ένα πέρασμα και από τον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο, ακόμα και από το Χόλυγουντ!

Πόσοι ξέραμε ότι ο καφετζής, που ενημερώνει τον έντρομο Δημήτρη Χορν στο αξέχαστο “Μια ζωή την έχουμε” πως “ο καφές έχει 2,20 γιατί ακρίβυνε η ζάχαρη”, ήταν ο Κώστας Γκουσγκούνης, με μαλλιά βέβαια τότε! Η πως ο μετέπειτα “δάσκαλος του σεξ” είχε παίξει στο πλευρό του Ρόμπερτ Μίτσαμ, στην πολεμική ταινία “Angry Hills”; Ήταν τότε που ο νεαρός Γκουσγκούνης δούλευε ταυτόχρονα στο φωτογραφείο του πατέρα του στην Λάρισα, μην μπορώντας να διανοηθεί το τι θα επακολουθούσε στην καριέρα του.

Πριν την εμφάνιση της βιντεοκασέτας, η οποία σηματοδότησε τον θάνατο της ελληνικής κωμωδίας με σπουδαίους ηθοποιούς να χαραμίζουν το ταλέντο τους σε παραγωγές γυρισμένες στο… πόδι, το “λαϊκό σινεμά” άρχιζε ήδη να παρακμάζει από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, καθώς γνώρισε τον ανταγωνισμό από την τηλεόραση.

Ήταν τότε που αποπειράθηκε να ακολουθήσει τα βήματα των Ιταλών δημιουργών, που γέμιζαν τις αίθουσες με τις… σφαλιάρες του αχτύπητου ντουέτου Τέρενς Χιλ και Μπαντ Σπένσερ, τα “σπαγγέτι γουέστερν”, αλλά και τις “sleaze movies”, ένας σινεφιλικός ιδιωτισμός για τις φτηνιάρικες ταινίες με συμμορίες, πιστολίδι και φυσικά πορνό, σε soft πάντα πλαίσια!

Γιατί μπορεί οι Ιταλοί να είχαν σκηνοθέτες σαν τον Αντονιόνι και τον Μπερτολούτσι, αλλά ο… λαουτζίκος ήθελε να βλέπει τον “Τρινιτά να δέρνει ξανά” και τον “Ρίνγκο” να καθαρίζει τους “κακούς”! Κάτι οι πανέμορφες θάλασσες μας, κάτι οι γοητευτικές και… χυμώδεις Ελληνίδες, το ελληνικό σινεμά προσπάθησε να δώσει μία “μεσογειακή” εκδοχή των ιταλικών “sleaze movies”. Ήταν η ώρα του Κώστα του Γκουσγκούνη!

Ο άγνωστος Γκουσγκούνης

Ο Γκουσγκούνης είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο αστυνομικό θρίλερ (λίγοι το θυμούνται πλέον) “Η λεωφόρος του Θανάτου” (1966), αλλά ήταν το… έπος “Σεξ 13 Μποφόρ” (1971) που τον έκανε λαϊκό είδωλο του καλτ σινεμά. Εκεί παίζει τον ρόλο ενός ψαρά που βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό νησί, για να καταλήξει το μήλον της έριδος, μιας ομάδας σεξομανών τουριστριών και της κόρης του φαροφύλακα. Και στον ρόλο του φαροφύλακα, ένα από τα αξιοπερίεργα της (σε soft πάντα πλαίσια) ερωτικής ταινίας, ο ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης και βουλευτής του ΚΚΕ, ο σπουδαίος Λυκούργος Καλλέργης, που δείχνει μάλιστα να… απολαμβάνει για τα καλά την συμμετοχή του!

Μετά ήρθε το “Διεστραμμένοι από την γέννα τους” (1974) όπου ο Γκουσγκούνης παίζει τον αρχηγό μιας σπείρας διαρρηκτών, οι οποίο απαγάγουν έναν αξιωματικό της αστυνομίας. Τον υποβάλλουν σε εξευτελιστικά βασανιστήρια, μεταξύ άλλων τον υποχρεώνουν να παρακολουθεί τις… ερωτικές τους περιπτύξεις!

Ακολούθησε ένα πέρασμα στον ρόλο ενός “κακού” ελεύθερου σκοπευτή στο “Συνωμοσία στην Μεσόγειο” (1975) (τον οποίο σκοτώνει ο Λάκης Κομνηνός) και γρήγορα επιστρέφει ως πρωταγωνιστής στις ταινίες “Ο Ανώμαλος” και στην “Παγίδα του σεξ και του εγκλήματος”, το success story του ελληνικού “sleaze” σινεμά: Ξύλο, πιστολίδι και γυμνό!

 

Όπως προαναφέραμε ο “Ηδονοβλεψίας” ήρθε πιο μετά, το “1984”, ο Γκουσγκούνης όμως είχε ήδη κατακτήσει το προσωνύμιο “βασιλιάς του σεξ”, όπως αποκαλούνταν στην… αυτοβιογραφική σεξοκωμωδία “Ήταν Άξιος” (1982) του “μετρ” του trash Όμηρου Ευστρατιάδη. Ταινίες που ελάχιστοι θυμούνται για την… καλλιτεχνική τους αξία, αλλά έχουν μείνει αξέχαστες για την παρουσία και τις απίστευτες ατάκες του Γκουσγκούνη, που τις επαναλαμβάνει η “πιτσιρικαρία” ακόμα και σήμερα!