Αρκούν οι πιο αυστηροί νόμοι για την οπλοκατοχή για να σταματήσουν οι βεντέτες;

Στην Κρήτη και τη Μάνη, με παράλληλους ιστορικούς και πολιτιστικούς βίους, δημιουργείται μια βεντέτα από μια προσβολή ή μια αδικία σε βάρος κάποιου μέλους μιας οικογένειας, όχι υποχρεωτικά του δράστη προσωπικά, που η αποκατάστασή της απαιτεί αίμα από κάποιο μέλος της άλλης φαμίλιας. Στη συνέχεια ανταποδίδεται, με συνέπεια η βεντέτα και τροφοδοτείται από τους συνεχείς κύκλους ανταπόδοσης, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε διαχρονική διαμάχη μεταξύ κοινωνικών ομάδων, οικογενειών και φυλών…

Τα θύματα κυρίως της κρητικής βεντέτας μπορεί διαχρονικά να υπερβαίνουν τα χίλια. Ένα χαρακτηριστικό της κρητικής βεντέτας είναι να αναθέτουν την εκτέλεσή της σε ανήλικο, ώστε να μη προφυλακιστεί (ενώ η προφυλάκιση του διαφυλάσσει τη ζωή) ή να τύχει ευνοϊκής δικαστικής μεταχείρισης, ενώ της μανιάτικης (που βρίσκεται σε αποδρομή) γίνονταν με “χωσιά”, δηλαδή ενέδρα. H ελαφρά καταδίκη του δολοφόνου είναι μια από τις αιτίες της βεντέτας, γιατί το θύμα δεν ικανοποιείται από τη δικαστική απόφαση και παίρνει στα χέρια του το δίκιο, εκτός του ότι συντείνει στην απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών στη δικαιοσύνη, που στην τελευταία δημοσκόπηση της ALCO ανέρχεται μόλις στο 20%.

Οι βεντέτες σε κάποια στιγμή τελειώνουν με “σασμό”, με παρέμβαση των γερόντων ή συνετών και με παντρειά μεταξύ μελών των αντιπάλων οικογενειών, που πολλές φορές δεν τηρείται από κάποιους “ντελικανήδες”, που βράζει το αίμα τους, ιδίως μετά από κατανάλωση τσικουδιάς… Χαρακτηριστικό στις βεντέτες είναι ότι ποτέ το θύμα δεν είναι γυναίκα ή μικρό παιδί, παρά μόνο ως παράπλευρη απώλεια. Παράλληλα, υπάρχει και η εξίσου αιματηρή βεντέτα μεταξύ οικογενειών Ρομά, με θύματα και τρίτους μη Ρομά, που πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά, γιατί στηρίζεται σε άλλα δεδομένα και των οποίων ο αφοπλισμός είναι πολύ δύσκολος, γιατί πολλοί είναι πλανήτες.

Διαχρονική η ευθύνη

Η διαχρονική ευθύνη της Πολιτείας για όλα τα φονικά στην Κρήτη είναι τεράστια, γιατί, αν αφόπλιζαν όλους τους “ντελικανήδες” (κάθε ορεινός κρητικός έχει τουλάχιστον τρία όπλα σπίτι του, συνήθως όμως στο δρόμο δεν οπλοφορεί), ασφαλώς θα είχαμε κάθετη μείωση των φονικών, που θα γίνονταν μόνο με αγχέμαχα όπλα (ο Παπαδόσυφος έσφαξε τον δολοφόνο του γιου του στο ακροατήριο του δικαστηρίου, που συνεδρίαζε), αλλά μεταπολεμικά όχι μόνο δεν έγινε καμιά προσπάθεια αφοπλισμού στη Κρήτη, αντίθετα ο εξοπλισμός εκσυγχρονίστηκε με εισαγωγή “καλασνικοφ” αλβανικής προέλευσης.

Φοβάμαι ότι και αυτήν τη φορά ο αφοπλισμός θα αποτύχει, γιατί η οπλοφορία είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA των κρητικών ορισμένων περιοχών. Σε αυτό συντελεί και η βοήθεια των Κρητικών πολιτικών, που τους συνδέουν δεσμοί αίματος και κουμπαριές και παρέχουν ακόμα και φανερά προστασία στα δικά τους παιδιά.

Προπολεμικά, ο Ι. Μεταξάς κατάφερε να περιορίσει τη ζωοκλοπή και την οπλοφορία στη Κρήτη, με την απειλή του εκτοπισμού. Εξάλλου, προβάλλεται ο “ισχυρισμός” ότι τα όπλα των κρητικών μπορεί να αποτελέσουν αποτρεπτικό στοιχείο στην περίπτωση της υπερβολικής μη ελεγχόμενης αύξησης των παρανόμων μεταναστών και της διασποράς τους στη ενδοχώρα από τον κίνδυνο λεηλασιών και συγκρούσεων.

Το αιματοκύλισμα από βεντέτα στο χωριό Βορίζια απασχολεί επί μακρόν το πανελλήνιο και τα ΜΜΕ, γιατί ενώ βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και υποτίθεται ότι έχει ανέβει το πολιτιστικό επίπεδο της χώρας και της Κρήτης και οι διαφορές λύνονται με ειρηνικό τρόπο και στη Κρήτη με “σασμό”. Ωστόσο αποδεικνύεται ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα και ισχύει ο εθιμικός νόμος αίμα αντί αίματος.

Είναι τα εξαγγελθέντα μέτρα εφαρμόσιμα;

Μπροστά στον θόρυβο που ξέσπασε και συνεχίζεται, η κυβέρνηση λίγο αργά αποφάσισε να εξαγγείλει μέτρα με δηλώσεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Mιχάλη Χρυσοχοΐδη, που είπε: «Τέρμα οι μπαλωθιές, μόνιμα το ελληνικό FBI στη Κρήτη. Δεν θα κάνουν κουμάντο οι νταήδες και η τοπική Μαφία» και εξήγγειλε σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων για τη θέσπιση αυστηρών ποινών σε βαθμό κακουργήματος για την οπλοκατοχή και οπλοχρησία, αυστηρό έλεγχο στην αναθεώρηση των αδειών οπλοφορίας και στα σωματεία σκοποβολής, καθώς και ότι η έφεση στις καταδικαστικές αποφάσεις για οπλοκατοχή να μην έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα.

Οι δηλώσεις του Υπουργού επιβεβαιώνουν την αλήθεια, που έκρυβαν κάτω από το χαλί, ότι στην Κρήτη κυριαρχούν οι νταήδες και η τοπική Μαφία και ότι η Αστυνομία με ντόπιους αστυνομικούς δεν επαρκεί (επιεικώς) και απαιτείται η εγκατάσταση στη Κρήτη υποδιεύθυνσης του “Ελληνικού FBI” για τη διασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας.

Νομίζω ότι η θέσπιση αυστηρότερων ποινών για τα αδικήματα της οπλοχρησίας και κυρίως η απαγόρευση της οπλοκατοχής και οι δικονομικές διατάξεις εφαρμογής τους ανάγονται στην αρμοδιότητά του Υπουργού Δικαιοσύνης και αναρμόδια ο ΥΠΠ τα εξαγγέλλει, εκτός του ότι μπορεί να μην υπάρχει κυβερνητική συναίνεση, γιατί ο Υπουργός, κ. Άδωνις Γεωργιάδης, τάχθηκε υπέρ του αμερικανικού τρόπου ζωής με την ελευθερία κατοχής όπλων στο σπίτι.

Γιατί πρέπει να αμφιβάλουμε

Αμφιβάλλω αν τελικά ψηφιστούν οι αυστηρές διατάξεις για την απαγόρευση των όπλων, παρά τις υπέρ αυτής δηλώσεις του κ. πρωθυπουργού και κυρίως αν εφαρμοστούν στο ακέραιο από την Αστυνομία, με ντόπιους αστυνομικούς και από τα δικαστήρια της Κρήτης, που στελεχώνονται κατά κανόνα από κρητικούς δικαστές, καθόσον υπάρχουν νομότυπες δικαστικές πρακτικές για να τις υπερκεράσουν.

Η διάταξη “να μην έχει η έφεση ανασταλτικό αποτέλεσμα σε καταδίκη για οπλοκατοχή” δεν πρόκειται να θεσπιστεί, γιατί σε παρόμοια περίπτωση για τις εγκληματικές οργανώσεις, κατόπιν των αντιδράσεων των δικηγόρων, η κυβέρνηση υποχώρησε. Επιπλέον, οι παραπάνω δρακόντειες διατάξεις, αν θεσπιστούν , θα έχουν τεράστιο πολιτικό κόστος και αντιδράσεις των τοπικών βουλευτών, όπως με τα ΕΛΤΑ, ως και ξήλωμα του πελατειακού κράτους στη Κρήτη, που άρχισε ήδη με την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ. Φυσικά η έκκληση να παραδώσουν οικειοθελώς τα όπλα δεν πρόκειται να εισακουστεί, όπως συνέβη και στο παρελθόν.

Με όλες τις ετήσιες εκθέσεις πεπραγμένων σαν ΓΕΔΔ (2004-2016), πρότεινα στις εκάστοτε κυβερνήσεις και έκτοτε επαναλαμβάνω σε κάθε περίπτωση ότι για τη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης, της απόδοσης δικαιοσύνης, της δημόσιας ασφάλειας και την εμπέδωση του κράτους δικαίου είναι απαραίτητη η θέσπιση του κωλύματος εντοπιότητας και μάλιστα κατά περιφέρειες και όχι κατά νομούς, με εξαίρεση μόνο Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Δηλαδή οι ως κατωτέρω να μην υπηρετούν στο τόπο καταγωγής τους ή των συζύγων τους.

Το κώλυμα εντοπιότητας να εφαρμόζεται για δικαστικούς λειτουργούς, αστυνομικούς, λιμενικούς (ο λιμενάρχης Χανίων να υπηρετεί 27 χρόνια στο ίδιο πόστο) εφοριακούς και κτηματικής υπηρεσίας, κ.λπ., γιατί έχουν βαρίδια κατά την εκτέλεση του καθήκοντος και για την προστασία των ιδίων από οχλήσεις συγγενών και φίλων, όπως καταφάνηκε από την αστυνομική παρακολούθηση στα Χανιά ανώτατης δικαστικής λειτουργού με τον αρχηγό της τοπικής μαφίας για τη ρύθμιση ευνοϊκής σύνθεσης δικαστηρίου, για την οποία οι αρμόδιες αρχές τηρούν αιδήμονα σιωπή. Υποθετικά αν ίσχυε το κώλυμα εντοπιότητας στην Κρήτη θα είχαμε πιο αξιόπιστη δικαιοσύνη και αστυνομία και λιγότερο πελατειακό κράτος. Όπερ έδει δείξαι…