Αρχαία Ελληνικά η οικονομικά;

Ο πρωτεύων σκοπός της Παιδείας είναι «κοινωνικός», δηλ. να κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά μας, να μάθουν να συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους δίπλα στην φύση όχι κυριαρχώντας επ’ αυτής. Όπως έδειξαν τόσες χιλιάδες χρόνια Ελληνικού Πολιτισμού όπου το «εγώ» δεν κυριαρχεί του «εμείς» αλλά και τα δύο λειτουργούν αρμονικά για την υπέρβαση της βαρβαρότητας του χάους και των πρωτόγονων ενστίκτων επιβίωσης, ηδονής και κυριαρχίας.

Κι αυτό όχι μόνο στα 12 χρόνια της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, αλλά και στην τριτοβάθμια η καλλιέργεια του σεβασμού στην ετερότητα ή της άποψης του άλλου, ως κατορθώματος ελευθερίας, θα πρέπει να προηγείται οποιασδήποτε «χρηστικής» στόχευσης, συλλογής «προσόντων» απαραίτητων για την εύρεση μιας θέσης εργασίας. 

Ο πρωτεύον «κοινωνικός» σκοπός της Παιδείας, δεν αντιμάχεται τις χρηστικές σκοπεύσεις. Εντούτοις, μόνο όταν πρωτεύει η «α-λήθεια» (που δυστυχώς δεν είναι νοητικό κατόρθωμα -Descartes-) ως κοινωνούμενη εμπειρικά επιδίωξη, αυτών που δεν κρύβονται από το φως, δεν φθείρονται, δεν πεθαίνουν, τότε, μπορεί να κατορθώσουμε με μετοχή, το άλμα σε «κοινωνία (διακινδύνευσης) σχέσεων». Πάλι όμως, η «κοινωνία των σχέσεων», που διδάσκουμε κυρίως με την πράξη μας (ποιοι άραγε το θυμούνται αυτό, σήμερα;) στα παιδιά  δεν αντιμάχεται την «κοινωνία των χρήσεων».

Αυτήν οι συνάδελφοι μου κι εγώ ως οικονομολόγοι διδάσκουμε στο «παράδειγμα της αγοράς» που κυριαρχεί σήμερα ως παγκόσμια «κουλτούρα»!  Αν όμως δεν λαμβάνουμε ούτε καν υπόψη μας την «αλήθεια», ενώ πρέπει να πρωτεύει αν θέλουμε την ποιότητα εκείνη που μπορεί να μας φτάσει ως την θωράκιση του πανικού από τον θάνατο, τότε ο βίος μας (η ζωή των ανθρώπων που είναι τα μόνο έμβια όντα με συνείδηση του χρόνου, κι επομένως του θανάτου, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ) γίνεται ζωή ενστικτώδους επιβίωσης όπου συνήθως επαληθεύεται η περίφημη ρήση του Κονδύλη «η κατανάλωση έγινε αξία, και οι αξίες καταναλωτικά αγαθά».

Ο ρόλος των Αρχαίων Ελληνικών

Με ευγνωμοσύνη στον αείμνηστο Καθηγητή Χ. Γιανναρά, Ελληνικά, Μαθηματικά και Ιστορική Συνείδηση, είναι και κατά την γνώμη μου, οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες-άξονες Παιδείας (όχι απλώς Εκπαίδευσης… μέχρι και «παιδιάς»…) για να κατορθώσουν τα παιδιά μας την χαρά της γνώσης, ως παιχνίδι συνύπαρξης, όπου στην πράξη και σταδιακά δεν θα κατανοήσουν απλώς, αλλά θα βιώσουν χωρίς έξοδα σε ψυχιάτρους…, τί θα πει «Ποιος είμαι;», «Πού πάω;» και «Γιατί;»…

Τί να τα κάνουμε στην δευτεροβάθμια τότε τα οικονομικά όταν όπως λένε οι στατιστικές βγαίνουν από την υποχρεωτική εκπαίδευση «λειτουργικά αναλφάβητοι»; Δηλ. δεν μπορούν να συντάξουν μια πρόταση και δεν κατανοούν την έννοια της ευθείας γραμμής… και πάλι όμως, δεν εξαντλείται εδώ το πρόβλημα. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται η «πολιτική ηγεσία» του πολύπαθου Υπουργείου Παιδείας μας για να διαπιστώσει την χρόνια λανθασμένη, του «συνεπούς αφελληνισμού», παιδαγωγική μας κατεύθυνση, από το γεγονός ότι παιδιά του δημοτικού «σφάζονται» πλέον κυριολεκτικά, ενώ οι «συμμορίες» όπως λένε οι ψυχολόγοι, πράγματι υπάρχουν με την επιστημονική έννοια της λέξης, στην πρωτοβάθμια και κυρίως δευτεροβάθμια; 

Κι επιμένουμε ακόμη, στην αποκλειστικά «χρηστική» μόνο λογική στην Παιδεία; Πού; Στον τόπο που σημάδεψαν οι κάποτε Έλληνες τον παγκόσμιο πολιτισμό με την «Πόλι-Δημοκρατία» και την «Κριτική Σκέψη»; Η μεν πρώτη ως καθολική ελευθερία (= ατομική και κοινωνική και πολιτική) ή «άλλος τρόπος συλλογικότητας ομόλογος θεσμικά και λειτουργικά του αληθούς»; Η δε δεύτερη με κριτήριο, όχι αρχές ωφελιμιστικής αποτελεσματικότητας της νεωτερικής Οικονομικής επιστήμης (που διδάσκουμε στα «αποελληνοποιημένα πανεπιστήμια»… ακαταμάχητες αποδείξεις, αυθεντίες, πλειοψηφίες, συμβάσεις…) αλλά την κοινωνούμενη εμπειρία, αφού η «γνώση, ως ανιδιοτελής σχέση» είναι πάντα εμπειρική, με βάση το Ηρακλείτειο «Καθ᾽ ὅτι ἂν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δὲ ἂν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα».

Σας παρακαλώ, Αξιότιμη Κυρία Υπουργέ, αγαπητή κ. Ζαχαράκη, ξανασκεφτείτε την στόχευση! Δεν θα κάνετε απλά «μεταρρύθμιση» θα συμβάλλετε στην ανατροπή όχι μόνο της κοινωνικής παρακμής μας, αλλά ακόμα και της χρόνιας οικονομικής μας δυσπραγίας. Εάν πρωτεύει ο «κοινωνικός στόχος» (και μετά φυσικά ας ακολουθήσουν οι όποιοι «χρηστικοί») με Ελληνικά (στην διαχρονία τους…), Μαθηματικά και Ιστορική Συνείδηση (όχι απλά ιστορία…) έχουμε βάσιμες ελπίδες (λογικής και παρατήρησης), να ξαναμπεί ο Ελληνισμός με σύγχρονη δική του πρόταση στο διεθνές γίγνεσθαι, επανακτώντας την χαμένη μας αξιοπρέπεια και φυσικά την κυριαρχία μας.

Τελικά, ας αντισταθούμε στην άλαλη θορυβώδη επικοινωνία της παγκόσμιας «φαντασιώδους μη-πραγματικότητάς» μας, εδώ που γεννήθηκε η ανάγκη για α-λήθεια, και οι άνθρωποι έφτασαν ως τις κοινότητες;  Τί σταμάτησε αὐτὰ τὰ κινήματα ψυχῆς ποὺ ἀξιώθηκαν κι ἔφτασαν ὣς τὶς κοινότητες; Ποιὸς καπάκωσε μιὰ τέτοιου εἴδους ἀρετή, ποὺ μποροῦσε μιὰ μέρα νὰ μᾶς ὁδηγήσει σ᾿ ἕνα ἰδιότυπο, κομμένο στὰ μέτρα τῆς χώρας πολίτευμα; Ὅπου τὸ κοινὸν αἴσθημα νὰ συμπίπτει μὲ κεῖνο τῶν ἀρίστων. Τί ἔγινε ἡ φύση ποὺ μαντεύουμε ἀλλὰ δὲν τὴ βλέπουμε; ὁ ἀέρας ποὺ ἀκοῦμε ἀλλὰ δὲν τὸν εἰσπνέουμε;  Δροσερό αεράκι ο ΕΛΥΤΗΣ … 

Μετά, στα οικονομικά ας μελετήσουμε και Smith, Ricardo, Schumpeter, Veblen, Minsky ή Milgrom & Wilson ή Acemoglu κά σπουδαίους της χρηστικής μόνο και γι’ αυτό «ασθενούς» Οικονομικής. Αλλά μετά, ως δευτερεύουσα η «χρηστική» στόχευση, σας παρακαλώ. Τότε, θα δούμε πολίτες κάποτε πάλι… στον τόπο που γεννήθηκε η συμμετοχή στα «κοινά» με Φιλότιμο, υπό τις προϋποθέσεις Ελευθερίας, Ισότητας και Δικαιοσύνης, κατά το πρότυπο του ήρωα Αχιλλέα, που μας έμαθε ο πρώτος δάσκαλός μας ΟΜΗΡΟΣ.