Ας είναι καλά η γιαγιά Τούλα για το καφεδάκι της... φωτιάς

Ίσως το viral “καφεδάκι” της ηλικιωμένης κυρίας που προσέφερε στους πυροσβέστες την στιγμή που την μετέφεραν μακριά από τις φλόγες μας θύμισε ότι μπορεί ο κόσμος όλος να βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις “φλόγες”, όμως πάντα υπάρχει η φωνή εκείνη της ανιδιοτέλειας και της ανθρωπιάς. Μακριά από “φτιασίδια” της κάθε πολιτικής στιγμής.

Αυτό το καφεδάκι… της φωτιάς αναδεικνύει σε όσους διαβάζουν τα μηνύματα με κάποια ενσυναίσθηση, πως υπάρχει έλλειμμα πολιτικής ευαισθησίας γενικά. Μία ευαισθησία που τουλάχιστον στον προοδευτικό χώρο αναδεικνυόταν όχι μόνον με λόγια, αλλά και πράξεις. Από το καφεδάκι της φωτιάς είναι ανάγκη να μεταβούμε άμεσα το καφεδάκι της κοινωνικής στήριξης. Άλλωστε, με το κόστος της καθημερινότητας στα ύψη, ακόμα και ένας “γλυκή βραστός” για να “πάνε κάτω τα φαρμάκια” ρουφιέται με πολύ σκέψη.

Οι κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις των τελευταίων ετών έχουν αναδείξει την κοινωνική ισότητα ως βάση πολιτικής αντιπαράθεσης από όλο το πολιτικό φάσμα. Οι μη γόνιμες αντιπαραθέσεις στον προοδευτικό χώρο έχουν αφαιρέσει επί της ουσίας την μοναδικότητα του χώρου στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται στην παρούσα φάση που λόγω επιδομάτων, voucher, και λοιπών pass η κυβέρνηση φαίνεται να διεμβολίζει το πεδίο της φαινομενικής “κοινωνικής ευαισθησίας”.

Χρειαζόμαστε πολλά καφεδάκια

Κρίση χρέους, Covid, ενεργειακή κρίση, αλλοίωσαν σταδιακά την μορφή της κοινωνικής σύνδεσης. Κυρίως όμως, για το ποιες μακροπρόθεσμες πολιτικές πρέπει να ακολουθηθούν. Όσο για κοινωνική ενσυναίσθηση… ας είναι καλά τα αντίστοιχα “καφεδάκια της φωτιάς”. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η βολική προβολή κάθε ορολογίας που να περιέχει το συνθετικό “κοινωνική” ως μία κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Επικοινωνιακά μπορεί το πολιτικό σύστημα να εκτιμά πως η ρητορική στόχευση δίνει εκλογικούς πόντους. Όμως, αυτό που λείπει είναι η ουτοπική –όπως φαίνεται πλέον– πολιτική ενσυναίσθηση. Στίγμα που αναδείκνυε κατά το παρελθόν το πολιτικό αφήγημα των προοδευτικών δυνάμεων. Ένα αφήγημα που κινδυνεύει να διαδραματίζεται πλέον μόνο στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου η “κοινωνική ενσωμάτωση” δεν έχει σημασία. Ούτε βέβαια είναι το ζητούμενο. Αν δε παρατηρήσουμε το προοδευτικό αφήγημα στις επερχόμενες εκλογές, με ευκολία θα διαπιστώσουμε πως αυτό είναι σχεδόν ανύπαρκτο.

Υπάρχει αδυναμία από τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο –πέραν λεκτικών προσεγγίσεων– να πείσει με την μορφή και ύφος που πολιτεύεται ότι πραγματικά διαισθάνεται προς ποια δύσκολη στενωπό βαδίζει η οικονομία και η καθημερινότητα γενικότερα. Υπάρχει αδυναμία καθημερινών παρεμβάσεων με ουσιαστική επικοινωνία με τον πολίτη. Σε αυτές τις στιγμές, όμως, κρίνεται καθημερινά από τον πολίτη το πνεύμα, αλλά και το πλαίσιο την πολιτικών συμπεριφορών. Αν δε αξιoλογήσουμε το πεδίο των συμπεριφορών πολιτικών και υποψηφίων στον τόπο μας, πολύ φοβάμαι πως η προοδευτική πολιτική προοπτική της Περιφέρειας κινδυνεύει να χαθεί ως ουσία και πολιτικός τύπος στο πεδίο της μικροπολιτικής.

Το καφεδάκι της φωτιάς

Αυτή η γενικότερη αδυναμία είναι και ο λόγος που μικρές δυνατές στιγμές και εικόνες μένουν χαραγμένες και δημιουργούν μέτρο σύγκρισης. Στις πρόσφατες φωτιές η σκηνή της ηλικιωμένης κυρίας που σκέπτεται ασυναίσθητα ίσως –με ενσυναίσθηση όμως– να προσφέρει καφέ μέσα στις φλόγες στους πυροσβέστες, αναδεικνύει στα δικά μου μάτια το πνεύμα της αλληλεγγύης που αρχίζει να εκλείπει.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το πολιτικό μας δάκτυλο. Η ουσία είναι πως αναζητείται μία ισοπεδωτική προσέγγιση για την ανάδειξη ενός καλαθιού λύσεων. Την ίδια στιγμή που η καθημερινότητα θα επιβαρύνεται και το εβδομαδιαίο καλάθι των αναγκαίων θα μικραίνει. Αναζητείται σθένος και προσωπική πραγματική επαφή με τον πολίτη, ως κάθε στιγμή να πρέπει να προσφέρουμε εμείς το “καφεδάκι της φωτιάς” και όχι να πρέπει να αναζητούμε κάποιους που να προβάλουν επικοινωνία για να μας οδηγούν εκεί που κοντόφθαλμα θέλουν, καθορίζοντας το μέλλον μέσα από ένα “φλιτζάνι του καφέ”.

Επιμύθιο: Ας είναι καλά η γιαγιά Τούλα που μας έβαλε πάλι σε σκέψεις.