Μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της λειψυδρίας στην Αττική;

Το μεν 80% της κατανάλωσης νερού σπαταλάται στην αντιπαραγωγική γεωργία μας, πρόβλημα δε λειψυδρίας έχει κυρίως η άνυδρος Αττική από την υπερσυγκέντρωση του 50% του πληθυσμού της χώρας. Οι βροχοπτώσεις της περιόδου 2024-25 ήταν επαρκείς και διήρκεσαν ακόμα και στα μέσα του θέρους, στα βόρεια τμήματα της χώρας. Προηγουμένως, η Θεσσαλία πνίγηκε κυριολεκτικά από τα παράνομα αναχώματα, που δεν επέτρεπαν την απορροή των ομβρίων υδάτων στην θάλασσα. Η Ελλάδα έχει, δόξα Σοι ο Θεός, επαρκείς ορεινούς υδατοκρίτες (Βαρδούσια, Πίνδος, Ροδόπη), αλλά δυστυχώς ανεπαρκείς πολιτικούς, που δεν ξέρουν να προνοούν και να προγραμματίζουν. Με σωστή οργάνωση της γεωργίας και της κατανομής του πληθυσμού πρόβλημα λειψυδρίας δεν θα υπήρχε.

Σήμερα, όμως, υπάρχει η κοσμοσυρροή στην Αττική, δοθέντος ότι οι υδάτινοι ταμιευτήρες του Μόρνου και Εύηνου δεν επαρκούν, αφού σχεδιάστηκαν στη δεκαετία του 1970, όταν ο πληθυσμός της Αθήνας ήταν 1,7 εκατομμύρια καταναλωτές κι όχι πέντε όπως σήμερα, με ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες και την μεταβολή των Αθηνών σε απέραντο ξενοδοχείο. Τα γενόμενα βέβαια ουκ απογίγνονται και για να μην επανέλθουμε στους νερουλάδες της μετεπαναστατικής Αθήνας κάτι πρέπει να γίνει. Όπως:

• Να σκεπαστεί το κανάλι του Μόρνου, για να σταματήσουν οι νεροκλοπές από τους παρακειμένους Κοινοτάρχες.
• Να μελετηθεί “παρά χρήμα” η μεταφορά νερού από την λίμνη των Κρεμαστών μέσω αγωγού και σιφωνίων.
• Να αποκτήσει το Λιδορίκι επεξεργασία λυμάτων.
• Να αξιοποιηθεί στη Ψυττάλεια ο ατελής εισέτι Κεντρικός Αγωγός Λυμάτων Αθηνών, ώστε το επεξεργασμένο νερό να επιστρέφει στη πόλη για ποτίσματα και πλύσιμο δρόμων.
• Να δημιουργηθούν ταμιευτήρες για τα νερά των ποταμών Κρικελιώτη, Καρπενισίωτη, Σπερχειό, Ασωπό και σε μεγάλους χειμάρρους της Αττικής.
• Τα νησιά του Αιγαίου να αποκτήσουν αυτόνομες μονάδες αφαλάτωσης, με συνδυασμό ανεμογεννητριών και φραγμάτων, ώστε να υπάρχει φθηνή ενέργεια κι εξοικονόμηση νερού τον χειμώνα.

Για να μην αμπελοφιλοσοφούμε κι εμείς, θα αναφέρουμε το παράδειγμα της νήσου Ύδρας: Παρά το αρχαίο όνομα της, Υδρέα (Παυσανίας Κορινθιακά, σελ.204, Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις, Τόμος 2, Κορινθιακά. Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.) το νησί ήταν άνυδρο λόγω της λειψοδασίας και οι γηγενείς μάζευαν το πόσιμο νερό σε στέρνες. Μεταπολιτευτικά, μία υδροφόρος κουβαλούσε υφάλατο νερό από υδρομάστευση του Πόρου κι οι Υδραίοι έλεγαν “το νερό, νεράκι”, μέχρις ότου ένας φωτισμένος δήμαρχος (πρόωρα αποδημήσας εις Κύριον), ο Άγγελος Κοτρώνης, αποφάσισε να εγκαταστήσει μία μονάδα αφαλατώσεως στο Μαντράκι της Ύδρας, με συνδυασμό ανεμογεννητριών στην νησίδα Σαίν Τζώρτζιο του Σαρωνικού κόλπου. Έτσι σήμερα η Ύδρα έχει άφθονο νερό για τις αυξανόμενες τουριστικές ανάγκες.