Δεν στρώνουν όλοι κόκκινο χαλί για την “Αμάλ”

“Πόρτα” έφαγε η Αμάλ από τον δήμο Μετεώρων, η 3,5 μέτρων κούκλα που σχεδιάζει να “περιοδεύσει” στην Ευρώπη, διασχίζοντας την Τουρκία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Γαλλία, την Ελβετία, την Γερμανία, το Βέλγιο και το Ηνωμένο Βασίλειο, προκειμένου να συνεισφέρει στην «στήριξη των προσφύγων όλου του κόσμου», όπως δηλώνουν οι εμπνευστές της, η βρετανική θεατρική ομάδα Good Chance.

«Για την πραγματοποίηση του ταξιδιού, η Good Change χρειάζεται στήριξη σας. Η έκκληση “Ένα Βήμα Ακόμα” έχει σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την στήριξη του ταξιδιού της μικρής Αμάλ» διαβάζουμε στον ιστότοπο της ομάδας, αν και δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για την πραγματική χρηματοδότηση του κόστους του ιδιότυπου αυτού “ταξιδιού”, που προγραμματίζεται να πραγματοποιηθεί σε συνολικά 70 ευρωπαϊκές πόλεις!

Επισήμως, η Αμάλ “γεννήθηκε” στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Καλαί στην Γαλλία το 2015. Ήταν η μικρή πρωταγωνίστρια της θεατρικής παράστασης “Jungle” της Good Chance, με θέμα την ζωή των ασυνόδευτων παιδιών που ζουν στην “ζούγκλα” των προσφυγικών καταυλισμών, μακριά από τις οικογένειες τους.

Η επιτυχία που είχε σημειώσει η παράσταση οδήγησε την Good Chance να στραφεί στην Handspring Puppet Company και να δημιουργήσει την χαρακτηριστική αυτή κούκλα (αντιαισθητική κατά πολλούς), την οποία συνοδεύουν στα ταξίδι της «καλλιτεχνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με την προσφυγική κρίση και των πρόσβαση των νεαρών μεταναστών στην παιδεία», όπως αναφέρει η θεατρική ομάδα στον ιστότοπο της.

“Όχι” από τα Μετέωρα

Στις 8 Αυγούστου η Αμάλ έφτασε στην χώρα μας και συγκεκριμένα στην Χίο. Προγραμματίζονταν να περιοδεύσει, μεταξύ άλλων, σε Λάρισα, Καλαμπάκα, Ελευσίνα και Αθήνα, συνοδευόμενη από μουσικά, θεατρικά και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα, με δωρεάν μάλιστα είσοδο. “Πόρτα” στην Αμάλ έριξε όμως ο δήμος Μετεώρων, με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία, με 17 δημοτικούς συμβούλους να αρνούνται την “υποδοχή” της.

Στην τοποθέτησή του ο δήμαρχος ανέφερε: «Για τους λόγους τόσο του θρησκευτικού της περιοχής, όσο και περισσότερο του κορονοϊου μας βρίσκει αντίθετους… Πρόταση η δική μου είναι να πούμε όχι στην μουσουλμάνα κούκλα», με τον δήμαρχο του χωριού Καστράκι να δηλώνει: «Είμαι αντίθετος στην έλευση της κούκλας στο Καστράκι και δεν μπορεί να μαθαίνω τι θα συμβεί στο χωριό μου από τα ΜΜΕ».

Είχε προηγηθεί και η επιστολή του Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων, με την οποία δήλωνε πως «ανάλογες δραστηριότητες δεν μπορούν να επιτραπούν και λόγω των μέτρων προστασίας κατά της διασποράς του κορονοϊού… την στιγμή κατά την οποία δεν επιτράπηκε σε όλη τη χώρα η λιτάνευση της Αγίας Εικόνος της Παναγίας μας». Η αντίδραση των τοπικών αρχών μπορεί να γίνει κατανοητή σε μία περίοδο που η πανδημία επιβάλλει ακόμα πρωτοφανείς περιορισμούς σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής, με ήδη 10 δήμους της χώρας να βρίσκονται ένα βήμα πριν την επιβολή τοπικού lockdown.

Αντιδράσεις την Αμάλ

Αν και οι τοπικές αρχές φοβήθηκαν πως η περιοδεία της Αμάλ θα αποτελούσε εστία υπερμετάδοσης του κορονοϊού, αρκετοί έκαναν αναφορά σε ένα «ισλαμικό ομοίωμα» που λειτουργεί ως «δόλωμα ΜΚΟ με σκοτεινά κίνητρα». Τις αντιδράσεις αυτές εξέφρασε προηγουμένως ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Μπογδάνος, χαρακτηρίζοντας «προκλητική την περιφορά της μουσουλμάνας κούκλας, την στιγμή που απαγορεύονται οι ορθόδοξες λιτανείες», εξαπολύοντας (για ακόμα μία φορά) ενδοκυβερνητικά πυρά προς την ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Την ίδια στιγμή η Ευρώπη ζει με τον φόβο ενός νέου προσφυγικού κύματος, λόγω των δραματικών εξελίξεων στο Αφγανιστάν. Αυτήν την φορά δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές ηγεσίες πρόθυμες να ακολουθήσουν πολιτική ανοιχτών θυρών στο μεταναστευτικό, όπως έκανε το 2015 η Γερμανίδα καγκελάριος, γεγονός που είχε τεκτονικές πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ, καθώς έστρεψε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες προς τα δεξιά, “μεταλλάσσοντας” ακόμα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Δανίας, που πλέον μιλά για «εθνικό κράτος πρόνοιας».

Σεβαστές, βεβαίως, σε συνθήκες δημοκρατίας όλες οι εκδηλώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων. Σεβαστές όμως και οι αντιδράσεις μιας κοινωνίας που έχει πλέον κουραστεί να ζει υπό περιορισμούς, που έχει σηκώσει όσο καμία άλλη το βάρος του μεταναστευτικού και επομένως έχει δικαίωμα να βλέπει ως περίεργη την περιοδεία ενός “δικαιωματιστικού χάπενινγκ”, η χρηματοδότηση του οποίου γεννά εύλογα ερωτηματικά.