Δικαιώματα ομοφυλοφίλων, πολιτικοί σαλτιμπάγκοι και ιδεολογική βαρβαρότητα

Κατόπιν επιτυχούς εδραίωσης της φτώχειας και των άγριων ανισοτήτων, τώρα πλέον μπορούμε, όντως, να ασχοληθούμε και με άλλα ζητήματα. Το πρώτο παράδειγμα το έδωσε ο Άρειος Πάγος που ασχολείται με ένα σκυλάκι το οποίο κάπου χάθηκε ή πέθανε ύποπτα. Και ακολούθως ο ΣYΡΙΖΑ με την πρόταση νόμου περί της επέκτασης των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Την σκυτάλη πήρε ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας ότι θέλει να είναι αριστερός στην θέση της Αριστεράς, οπότε πρότεινε και αυτός τα σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφύλων.

Όμως, να, που οι Συριζαίοι οι οποίοι μας κυβέρνησαν και οι εξτρεμιστές φιλελεύθεροι της ΝΔ που μας κυβερνάνε, δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν –πόσο μάλλον να ενημερωθούν– έστω σε γενικές γραμμές, για την σημασία του θεσμού της οικογένειας από κάποιους ανθρωπολόγους, κοινωνιολόγους, ιστορικούς, κάπως τέλος πάντων να ανοίξουν λίγο τα μάτια τους. Αντ’ αυτού εξακοντίζουν δημόσια τιράντες περί έθνους και οικογένειας, ή περί δικαιωμάτων και αρχών, μια ακατάσχετη φλυαρία.

Αυτές οι λέξεις που εκτοξεύουν δεν κρύβουν ούτε τον αφόρητο κομματικό καιροσκοπισμό τους, ούτε τον ευτελή τακτικισμό αντί πολιτικής και βέβαια αποκαλύπτουν την βαθιά αγραμματοσύνη τους γύρω από το θέμα που με τόσο θερμή υποκρισία υποστηρίζουν κομματικοποιώντας και αυτό όπως όλα. Αλλά αφού ξεκίνησε η συζήτηση ας διατυπώσω και εγώ κάποιες σκέψεις…

Γάμος ομοφυλοφίλων και υιοθεσία

Τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συμφύρουν διαφορετικά ζητήματα σε μία πρόταση, γραπτή ο πρώτος και κουτοπόνηρα φερόμενος ο πρωθυπουργός μόνο προφορική. Το πρώτο ζήτημα, διακριτό από τα υπόλοιπα, είναι ο γάμος των ομοφυλοφίλων, προφανώς πολιτικός. Ποιος θα μπορούσε να εναντιωθεί σε κάτι τέτοιο, εάν δεν συνεπαγόταν και το δικαίωμα στην υιοθεσία; Μάλλον ελάχιστοι. Άλλωστε, είναι θεσμοθετημένο το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο εξασφαλίζει όλα τα αστικά δικαιώματα του γάμου, εκτός από την υιοθεσία.

Και πάμε στο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Εδώ τα πράγματα εμφανίζονται αμφίσημα. Γιατί όχι, θα πει κάποιος από πολιτικό καιροσκοπισμό. Ή θα είναι αντίθετος από παραδοσιολατρία, ή θα είναι ένθερμα θετικός αλλά κινούμενος από τον φανατισμό του δικαιωματισμού. Ωστόσο, το ερώτημα είναι: τι εγγυάται ότι ένα παιδί σε ένα τέτοιο ζευγάρι δεν θα αποτελεί ένα είδος ζωντανού διακοσμητικού αντικειμένου στο σπίτι, όπως και σε κάποιες ετερόφυλες οικογένειες, ή αντίθετα γιατί να αποκλείεται πως τέτοιου είδους γονείς θα είναι σοβαροί και αξιόπιστοι στον ρόλο τους. Εδώ, ίσως, αυτό που θα έπρεπε να συζητηθεί πριν, θα ήταν η σχετική απελευθέρωση των νομικών κανόνων περί υιοθεσίας στην Ελλάδα, οι οποίοι είναι πλήρως αποτρεπτικοί. Αλλιώς καιροφυλακτεί η υφιστάμενη διεθνής αγορά παιδιών, δηλαδή η επέκταση της βαρβαρότητας.

Και το τρίτο ζήτημα που θέτει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, και είναι μακράν το σοβαρότερο, αφορά την απελευθέρωση των σχέσεων της παρένθετης μητέρας για τους πάντες. Τι είναι αυτό; Πρώτα από όλα ευλόγως φαίνεται να αφορά κυρίως τα ζευγάρια αρσενικών ομοφυλοφίλων. Κάποιοι, λοιπόν, προφανώς ευκατάστατοι, ενοικιάζουν μια γυναίκα, προφανώς φτωχή, για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται να συλλάβει, να κυοφορήσει και να γεννήσει ένα παιδί.

Τι ενοικιάζουν; Ενοικιάζουν το σώμα μιας γυναίκας και στο αντίτιμο του ενοικίου περιλαμβάνεται και το παιδί που θα γεννηθεί. Αυτή είναι η πολιτική οικονομία της παρένθετης μητέρας. Πρόκειται, συνεπώς, για μίσθωση ενός γυναικείου σώματος για ένα χρονικό διάστημα έναντι μιας κάποιας αμοιβής. Και στο τέλος η σχέση ολοκληρώνεται με μια επιπλέον βαρβαρότητα: αποσπούν το παιδί από την φυσική του μητέρα και έτσι λήγει η σύμβαση.

Έμμισθη δουλεία

Αλήθεια, κανείς εκεί στους πολύ αριστερούς Συριζαίους αλλά και τους άλλους της Νέας Αριστεράς, δικαιωματιστές όλοι, αλλά και οι πολύ ένθερμες εκεί φεμινίστριες, κανείς, λοιπόν, και καμία δεν σκέφτηκε πως η σχέση αυτή συνιστά σχέση έμμισθης δουλείας; Ναι, σχέση έμμισθης δουλείας (για όσους γνωρίζουν οι δούλοι πληρώνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά αυτό που ελεγχόταν από τον ιδιοκτήτη τους ήταν το σώμα τους). Και ταυτόχρονα σχέση άγρια ταξική, η οποία συνάπτεται μεταξύ των ευκατάστατων και νομίμως ζευγαρωμένων ομοφυλοφίλων και μιας προφανώς φτωχής γυναίκας που δίνει το σώμα της μάλιστα για λίγες χιλιάδες ευρώ.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έδωσε, έστω με προϋποθέσεις, δικαίωμα σε δεκαπεντάχρονα παιδιά να αλλάζουν το φύλο τους, στην τρέχουσα πρόταση νόμου προτείνει να καταργηθούν η μάνα και ο πατέρας με γονιό 1 και γονιό 2. Με την ευκολία που τσαλακώνουμε ένα χαρτί και το πετάμε στα σκουπίδια, εδώ με πλήρη ιδεολογική και πολιτική επιπολαιότητα, αγνοώντας 5-6 επιστήμες, την ιστορία της ανθρωπότητας και μερικά ακόμη σαν μικροπράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να διευκολύνει στην πολύ μικρή του κλίμακα την επέκταση των εμπορευματικών και ταξικών σχέσεων στο σώμα μια γυναίκας και ενός νεογέννητου. Και μάλιστα χωρίς καν τις ελάχιστες ελευθερίες που έχει έστω μια πόρνη (που δεν αρκούν). Και επίσης, την κατάργηση των έμφορτων ονομάτων μάνα και πατέρας.

Μάλλον δεν το γνωρίζουν, αλλά ιδεολογικά, αυτές οι εξωφρενικές προτάσεις οι οποίες χαρακτηρίζουν τον δικαιωματισμό, απορρέουν και στηρίζουν την φιλελεύθερη ψευδαίσθηση περί του ατόμου ως αυτεξούσιας και αυτοτελούς μονάδας, της οποίας τα δικαιώματα έναντι της κοινωνίας είναι σχεδόν απεριόριστα. Δηλαδή στον απόλυτο ατομικισμό, όνειρο και πράξη των ιδιοκτητών κεφαλαίου του διεθνούς και του εγχώριου καπιταλισμού για τους οποίους τα πάντα κατά κυριολεξία συνιστούν εμπορεύματα, τα οποία κυκλοφορούν σε μια απολύτως ανεξέλεγκτη αγορά.