Είμαστε ακόμα πρωταθλητές στο πανάρχαιο σπορ της συκοφαντίας…

Οι μέτριοι βρίσκουν πάντα τρόπο να επιπλέουν – όπως τα λύματα στους βιολογικούς καθαρισμούς, αναδευτήρας δεν προβλέπεται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον… Εντάξει, “δεν έγινε και τίποτα!”, “ωχ αδερφέ! Τι τα ψάχνεις, τι τα γυρεύεις; Στην Ελλάδα ζούμε. Εμείς θα φτιάξουμε τον κόσμο;”. Και μετά παραπονούμαστε για την “αιμορραγία εγκεφάλων στο εξωτερικό“, μας φταίνε – πάντα – οι “ξένοι”, οι “άλλοι”…

Από συνωμοσιολογικά σενάρια άλλο τίποτα. Λίγη αυτοκριτική, βρε παιδιά, δεν βλάπτει. Έχετε ακούσει και εκείνο το φοβερό ρητό (ο σοφός απλός λαός έχει βρει μια ταξινομική αξιολογική εξήγηση για όλες τις παθογένειες τού νεοελληνικού άστατου, απρόβλεπτου, χαοτικού νεοελληνικού βίου τε πολιτείας) «ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»…

Ή και τα δύο, συμπληρώνω εγώ ο ταπεινός σκεφτιάς (κατά το «σκαφτιάς»). Ωραία και καλά όλα αυτά. Γελάσαμε πάλι. Προβληματιστήκαμε (όσοι/όσες θέλαμε) για όσα νομίζουμε πως αξίζουν σάλιου, πληκτρολογήσεως και φαιάς ουσίας. Ξεθυμάναμε, καιρός να γυρίσουμε στις συνήθεις βιοποριστικές ασχολίες μας.

Το σπορ της συκοφαντίας… 

Σκέφτομαι όμως, πως – εκτός από αυτή την εύπλαστη, ανοικτή, ρέουσα, πολυσυλλεκτική ελληνική γλώσσα – το μόνο περίτρανο επιχείρημα πως είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων είναι ότι είμαστε τόσο φθονεροί όσο και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι! Ό,τι δεν κατάφεραν δύο φορές οι Μήδοι με την βία, το κατάφεραν μια χαρά οι Αχαιοί/Δαναοί/Έλληνες πολεμώντας μεταξύ τους δι’ ασήμαντον αφορμήν.

Η πραγματική αιτία όμως ήταν μία: «να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα» ως ιδιαίτερα παραγωγική, γαλακτοφόρος (αθάνατη ελληνική γλώσσα: είσαι τόσο ελαστικώς ανθεκτική, που – εκτός από τον ήλιο, τα αρχαία μνημεία και τη θάλασσα – είσαι ο κύριος λόγος που εξακολουθούμε, επιμένουμε να παραμένουμε εδώ, εντός ελληνικού εδάφους, εντός συνόρων αλλά εκτός γλωσσικών ορίων). Τελικά, το να διαφέρεις δεν έγινε ποτέ (όχι ακόμη) αποδεκτό σε αυτή την ταλαίπωρη, καταταλαιπωρημένη, κατασυκοφαντημένη, αδικημένη (από τους ίδιους τους κατοίκους της) χώρα.