Είναι όμορφα σου λέω όταν χαράζει στο Αιγαίο…

Τα τελευταία 30 χρόνια μου δόθηκε η δυνατότητα να ταξιδεύω με φουσκωτό κάθε καλοκαίρι, όπου υπάρχει ελληνική θάλασσα, στο Ιόνιο, από τη Πάτρα έως τους Οθωνούς και τα υπόλοιπα Διαπόντια νησιά μας. Αλλά και στο Αιγαίο από τη Ραφήνα έως και την Ψέριμο. Μόνο στο κάτω μέρος των Δωδεκανήσων δεν έχω ταξιδέψει ακόμη και φυσικά στην Κρήτη μας που αποτελεί και τον επόμενο μεγάλο στόχο. Αμέτρητες φορές έχω ταξιδέψει στις Κυκλάδες, που αποτελούν μαζί με τα Δωδεκάνησα, το νησιωτικό σύμπλεγμα του Αιγαίου πελάγους. Πόσο όμορφα όταν χαράζει στο Αιγαίο, που λέει και ο ποιητής…

Με συντροφιά ένα ανέμελο μελτέμι, τη θάλασσα να αφρίζει σαν ζητωκραυγές ανθρώπων και τους γλάρους, κατηφορίζουμε γλιστρώντας στα καταγάλανα νερά του χιλιοτραγουδισμένου πελάγου μας. Οι αισθήσεις μας σε πλήρη εναρμόνιση με την ομορφιά, το φουσκωτό να ανεβαίνει και να κατεβαίνει και τα κύματα… Κάθε φορά που ο αφρός πετιέται ψηλά, να μας γεμίζει με τα χρώματα που δημιουργεί το φως!

Σε λίγο, να, στο ξάγναντο θωρούμε τη Τζια μπροστά και δεξιά μας τη Μακρόνησο! Πιο κάτω η Κύθνος, πιο κάτω η Σέριφος Είναι καταπληκτικό να βλέπεις την ξηρά από τη θάλασσα από το να είσαι στη ξηρά. Είναι σαν είσαι έξω από το παλάτι και να κοιτάς από το να είσαι μέσα στο παλάτι! Η σχέση της ξηράς με τη θάλασσα έχει ομφάλιο λώρο τους δρόμους και τα μονοπάτια που σε οδηγούν στη θάλασσα, αντίθετα η προσέγγιση της ξηράς από τη θάλασσα είναι η απόλυτη ελευθερία. Tο πέταγμα του γλάρου…

Μια βουτιά στις σπηλιές στο κάτω Κουφονήσι, πιο κει στη μπανιέρα παρακάτω στο βράχους που ανεβαίνουμε για βουτιές… Και όταν καταλήγουμε στην αγκαλιά της θάλασσας, τα μάτια μας στρέφονται στον ουρανό, ευχαριστώντας το Θείο για αυτό που μπορούμε και ζούμε. Κάθε νησάκι βραχονησίδα-βράχος έχει τη δική του ταυτότητα, τη δική του ομορφιά, έχοντας καταγράψει μοναδικές στιγμές ευτυχίας από δεκάδες παρέες ανθρώπων. Μακάρι να μπορούσαν να μιλήσουν…

Οι εντυπωσιακές Κυκλάδες

Αυτό που με εντυπωσιάζει, τόσα χρόνια που επισκέπτομαι τις Κυκλάδες, είναι αυτό ακριβώς που βλέπει κάθε άνθρωπος, εάν βέβαια θέλει να δει. Η αρμονική συνύπαρξη πέτρας και χώματος… Πόση προσπάθεια και πόσος κόπος Θεέ μου για να ημερέψει αυτός ο τόπος! Η κάθε πλαγιά μοιάζει σαν τα κλαδιά του μεγάλου δένδρου. Με υπομονή και επιμονή να χωρίσουν τις πέτρες από το λιγοστό χώμα…

Οι πέτρες να γίνουν μάντρα (πεζούλες) να κρατούν το χώμα και έτσι να δημιουργούν μια σκαλοπατιαστή πλαγιά. Να μπορούν να δαμάσουν τη γη και να τη καλλιεργήσουν. Και οι πεζούλες στέκουν αμετακίνητες αιώνες τώρα, μέσα από σεισμούς, βροχές, κακοκαιρίες, ακλόνητες να θυμίζουν τα σύνορα των χωραφιών και τη επικράτηση των ανθρώπων στη αφιλόξενη γη. Να φροντίσουν να δημιουργήσουν τα μονοπάτια από το χωράφι στο σπίτι, για να έχουν πρόσβαση άνθρωποι και ζώα. Το δε σπίτι απλό και λιτό με δύο χαρακτηριστικά: Τη στέγη επίπεδη, να μπορεί να συγκρατεί το νερό της βροχής για να μπορούν να το συλλέγουν καθώς και το πέτρινο φούρνο, κυρίως για τον άρτο τον επιούσιόν…

Με επιβεβαίωση των νόμων της φυσικής και των απλών μηχανών δημιούργησαν μια σφήνα και με τη βοήθεια των ζώων έσκιζαν τη Γη για να την κάνουν εύφορη. Για να περάσουν ρεματιές, έκαναν τοξωτά γεφύρια τα οποία τα συγκρατούσε η κεντρική ψηλά στην αψίδα σφήνα. Δάμασαν τον άνεμο δημιουργώντας ανεμόμυλους, σήμα κατατεθέν σε κάθε νησί, με σύμμαχο βέβαια το αιγαιοπελαγίτικο βοριαδάκι.

Τα πρώτα γρανάζια για να μεταδώσουν τη κίνηση από τη φτερωτή στη μυλόπετρα ήταν από ξύλο, αλλά με το χρόνο έγιναν από σίδερο. Αξίζει κάποιος να θαυμάσει τη σχέση κίνησης των δύο γραναζιών της κορώνας και του οδηγού. Τέλειο ταίριασμα, χαραγμένα με το χέρι! Ούτε CNC, ούτε τόρνος, μόνο χέρι! Η φτερωτή είχε σαν βάση την τεχνολογία των ιστιοφόρων πλοίων, όταν φυσούσε λίγο είχαν πλήρη ιστιοφορία (πανιά). Όταν φυσούσε πολύ, μάζευαν πανιά…

Δάμασαν και εξημέρωσαν τη Γη, παράγοντας προϊόντα, δάμασαν τον αέρα για να τα επεξεργάζονται από στάρι σε αλεύρι και τέλος η αναφορά και η σχέση με το Θείο… Με δύο πέτρες που τρίβονταν η μια πάνω στην άλλη ετοίμαζαν τη φάβα, ακόμη και σήμερα έτσι την ετοιμάζουν στην Αμοργό. Παντού εκκλησάκια γαντζωμένα στους βράχους τιμή στο Θείο και η πεποίθηση ότι θα τους έχει υπό τη σκέπη και τη προστασία τους ο Άγιος.

Όταν χαράζει στο Αιγαίο…

Στο πιο ψηλό σημείο του νησιού η εκκλησιά της Παναγιάς και στα βράχια γαντζωμένα τα εκκλησάκια των Αγίων και κυρίως του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών. Κάτασπρα με γαλάζιο σιρίτι ενώνοντας Θάλασσα και Ουρανό… Και οι Άγιοι θέλουν τη τιμή τους και να τα πανηγύρια! Τα κορίτσια ετοιμάζουν όλο το χρόνο την καλή τη φορεσιά για να χορέψουν μπάλο, με το παλικάρι που ονειρεύονται. Βιολιά, λαούτα και λύρα και οι τραγουδιστάδες της εποχής να τραγουδούν τον έρωτα: «Θα πάρω μια ψαρόβαρκα», «Αρμενάκι είμαι κυρά μου» κλπ…

Κατασκευάζοντας μικρά πλεούμενα, με σύμμαχο τον αέρα, ταξίδευαν στο Αιγαίο οι έμποροι από το Σίφνο να πουλήσουν τα κεραμικά, άλλοι τυροκομικά, οι Αμοργιανοί παστέλια, κόντρα σε καιρούς. Πρωτοπόροι Αφέντες στον τόπο τους, δαμάζοντας και εξημερώνοντας γη και θάλασσα. Άνθρωποι αφέντες στον τόπο τους, με εκπληκτικής ποιότητας προϊόντα του πρωτογενή τομέα. Υποκλινόμαστε στην ποικιλία των γαλακτοκομικών προϊόντων τυριών κάθε νησιού και κυρίως της Νάξου και της Ίου. Κυκλάδες, ο δρόμος που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία…

Σουρούπωνε το μελτέμι, σαν τον τζίτζικα που τσιτσιρίζει όλη την ημέρα απόκαμε και έγειρε να ξαποστάσει. Το φουσκωτό γλιστράει πάνω στη θάλασσα ασάλευτο, σημαδεύει το λιμάνι της Ίου. Πιο κει στέκεται αγέρωχη η Σίκινος, κυματοθραύστης του λιμανιού. Τα μάτια μου εστιάζονται στο μέρος του λιμανιού που θα δέσουμε, βάζοντας τέλος στην ονειροπόληση, στο ταξίδι, στο χρόνο που μοιάζει με ταινία. Η επιστροφή στην πραγματικότητα στο σήμερα είναι γεγονός, προσθέτοντας στο στίχο του ποιητή: «Όταν χαράζει στο Αιγαίο είναι όμορφα σου λέω, είναι όμορφα σου λέω όταν χαράζει στο Αιγαίο…». Όταν σουρουπώνει στο Αιγαίο ο ήλιος πριν αφεθεί στη αγκαλιά της θάλασσας έχει ένα τεράστιο κιτρινόχρυσο πλατύ χαμόγελο, μοναδικό για όλο τον κόσμο!