Έκαναν και τον Αθλητισμό κατ’ εικόνα και ομοίωση…

Η θεσμοθέτηση του αθλητισμού ανάγεται στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες (776 π.Χ.), ενώ πρώιμες μορφές, όπως τα Ταυροκαθάψια, κάνουν την εμφάνισή τους στον ελλαδικό χώρο από το 1800 π.Χ. Οι αγώνες επεκτάθηκαν και διογκώθηκαν μέσω της ρωμαϊκής κατάκτησης σε όλο το εύρος της αυτοκρατορίας, τοποθετώντας τον αθλητισμό και τα ιδανικά του στον πυρήνα του δυτικού πολιτισμού.

Το γεγονός αυτό, εξυπηρέτησε την ιστορική σύνδεση του νεότερου Eλληνισμού με τον αρχαίο στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Συνέβαλε, επίσης, στην αντίληψη της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων και κατά συνέπεια στη στάση των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Στην Ελλάδα του σήμερα ο αθλητισμός έχει υποβαθμιστεί ουσιαστικά. Οι κρατικές μέριμνες παραμένουν διαχρονικά ανεπαρκείς. Περιορίζονται στις ολυμπιακές ομάδες, καλύπτοντας μονάχα ένα συμβολικό ποσό από τις ανάγκες. Ο αθλητισμός κοστίζει. Όχι μόνο πνευματικά, ψυχικά, σωματικά, αλλά και οικονομικά. Η διατροφή, o εξοπλισμός, οι μετακινήσεις, τα ιατρικά και προπονητικά έξοδα.

Όσον αφορά στις κρατικές παροχές, η πραγματικότητα αποτυπώνεται στα συγκλονιστικά λόγια του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη, από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο (2020): «Δυστυχώς δεν μπόρεσα να αποδώσω το 100% γιατί δεν είχα το κεφάλι μου ήσυχο να κάνω προπόνηση. Έχω κουραστεί να ντρέπεσαι να πας στο φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά…».

Αποτυπώνεται, επίσης και στην ιστορία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, η οποία με ατσαλένια πειθαρχία συνδύαζε διπλές προπονήσεις και μεροκάματο. Για κάθε Ντρισμπιώτη, Αντετοκούμπο, Ιακωβίδη και Τζένγκο υπάρχουν άλλοι εκατό που η ιστορία τους δεν έφτασε ποτέ στα φώτα της δημοσιότητας. Χιλιάδες αθλητές αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Κάποιοι με τη στήριξη της οικογένειας τα καταφέρνουν, όσο το κράτος λάμπει δια της απουσίας του.

Ο ρόλος του κράτους

Ταυτόχρονα, όταν διακρίνεται κάποιος αθλητής-αθλήτρια, οι πολιτικοί μας σπεύδουν να τους συγχαρούν, να φωτογραφηθούν, να μοιράσουν ιθαγένεια. Τα πάντα για το πολιτικό “μεροκάματο” και αποκλειστικά κατόπιν εορτής. Σε αυτή τη χώρα οι αθλητές αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι ολυμπιακές μας εγκαταστάσεις: αφού εξυπηρέτησαν τα “σκοπό” τους αφέθηκαν να ρημάξουν. Κι όχι, δεν είναι θέμα προϋπολογισμού.

Δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί βρεθεί ένα κονδύλι 10 εκατ. για τις βασικές ανάγκες 10.000 αθλητών υψηλών επιδόσεων. Δεν είναι δυνατόν, όταν την ίδια στιγμή κατασπαταλώνται 85 εκατ. για το αείμνηστο “ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΥΚΟΥ” και 6,5 εκατ. για τις μάσκες αερόστατο για να μην επεκταθούμε. Οι αθλητές πρέπει να στηρίζονται από μικρή ηλικία και καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Το κράτος οφείλει να εξασφαλίζει οικονομικά και επαγγελματικά τους πρωταθλητές και τις πρωταθλήτριές μας σε όλα τα αθλήματα. Οι αθλητές μας χρειάζονται εγκαταστάσεις και οικονομική ασφάλεια για να μπορούν να υπηρετούν το άθλημά τους και να αγωνίζονται. Είναι θέμα πολιτισμού.

Παράλληλα, οι αθλητές προβάλουν ένα υγιές πρότυπο ζωής, προτάσσοντας θετικές αξίες, όπως η πειθαρχία και η αφοσίωση για την επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στόχου, η ευγενής άμιλλα στον ανταγωνισμό. Είναι ένα πανίσχυρο αντιστάθμισμα στην επικρατούσα (καταστροφική) νοοτροπία του απόλυτου ηδονιστικού φαίνεσθαι. Δυστυχώς, ο αθλητισμός τα τελευταία χρόνια έχει αποκοπεί από τις πολιτισμικές του ρίζες και ιδεώδη. Στην ίδια χώρα που τον γέννησε, έχει ακρωτηριαστεί για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της διασκέδασης και του θεάματος. Σημεία των καιρών της πολιτισμικής μας παρακμής, αν όχι αυτοχειρίας.