Εμβολιάστηκα, ουφ πάει κι αυτό!

Περίπου 30.000 άτομα κάθε μέρα παίρνουν την απόφαση να εμβολιαστούν –απόφαση που οι περισσότεροι ανέβαλλαν επί μήνες. Όταν άνοιξαν όλες οι πλατφόρμες και στις περισσότερες περιοχές υπήρχε πλέον η δυνατότητα επιλογής εμβολίου στην Ελλάδα, οι εμβολιασμοί εκτινάχτηκαν, ενώ πριν είχαν βαλτώσει. Εν συνεχεία, όμως ξαναβάλτωσαν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι όμοιοι στις αγωνίες τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν έχουν καμία ανησυχία, όπως και ελάχιστοι είναι αριθμητικά στο άλλο άκρο, οι εκ πεποιθήσεως αρνητές και συνωμοσιολόγοι. Ακόμα και ο πιο ψύχραιμος όταν πάει τελικά για την ένεση, έχει την έγνοια ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Οι πιο πολλοί το κάνουν και φεύγουν ανακουφισμένοι, λένε “ξεμπέρδεψα” σαν μια αγγαρεία που δεν είχαν επιλογή να αποφύγουν είτε γιατί ήταν κάτι δυσάρεστο αλλά σωστό και πρέπον, είτε γιατί ένιωθαν πλέον αναγκασμένοι να το κάνουν.

Αυτή την εποχή όσοι εμβολιάζονται πλέον, στην Ελλάδα, στην Ιταλία ή στις ΗΠΑ και γενικά σε χώρες με επάρκεια εμβολίων, είναι σε κάποιο ποσοστό εκείνοι που νόσησαν και περίμεναν να περάσουν 6 μήνες για την δόση του εμβολίου. Οι περισσότεροι, όμως, είναι οι αγχώδεις, οι διστακτικοί, οι αναβλητικοί, οι αμφισβητίες, οι αδιάφοροι αλλά και εκείνοι που ήταν απλώς επιφυλακτικοί απέναντι σε ένα αδοκίμαστο εμβόλιο. Ήταν οι άνθρωποι του “άσε να δούμε πώς θα πάει”.

Στις ΗΠΑ πήραν δεκάδες συνεντεύξεις από εμβολιαζομένους τον τελευταίο μήνα, δηλαδή από άτομα που μπορούσαν να είχαν κάνει το εμβόλιο από τον Απρίλιο. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν ήταν αντιεμβολιαστές, αλλά άτομα με περισσότερες επιφυλάξεις από το 30% που πήγε τρέχοντας να εμβολιαστεί. Οι περισσότεροι μάλιστα άρχισαν να σκέφτονται τον εμβολιασμό όταν νόσησε κάποιος γείτονας ή συγγενής τους, κάτι σπάνιο στο πρώτο και δεύτερο κύμα. Το να μην ξέρεις κανένα που να νόσησε, ήταν και ένα επιχείρημα των “αντί” εξαρχής.

Όμως τώρα, και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει γειτονιά που να μην έκλεισε μαγαζί για 15-30 μέρες λόγω κορονοϊού και πολλές οικογένειες έχουν και συγγενείς φορείς ή και σοβαρά νοσήσαντες γνώριμούς τους ή συγγενείς γνωστών τους. Κάποιοι στις συνεντεύξεις τους όπως γράφουν οι New York Times απαντούν «εμβολιάστηκα, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι το εμβόλιο ήταν ασφαλές» και «έχω την έγνοια των παρενεργειών, γιατί η κυβέρνηση δεν μας τα λέει όλα». Οι περισσότεροι προβληματίζονται για τα πάντα, με μια διάχυτη δυσπιστία προς την κυβέρνηση, χωρίς όμως να ανήκουν στην κατηγορία των συνωμοσιολόγων.

Μαρτυρίες εμβολιασμένων

Κάποιοι είπαν ότι απλά περίμεναν ένα κίνητρο ή μια σοβαρή αφορμή. Μια γυναίκα είπε το αποφάσισε όταν η εταιρεία της ανακοινωσε ότι θα δώσει 150 δολάρια σε κάρτα αγορών. Κάποιοι άλλοι απλώς έτυχε να περνούν από εμβολιαστικό κέντρο και όταν είδαν ότι δεν υπήρχε ουρά, απλά τρύπωσαν –στις ΗΠΑ αυτό είναι δυνατόν. Άλλοι δήλωσαν ότι εμβολιάστηκαν επειδή “με έπρηξε η γυναίκα μου” και άλλοι επειδή “με πρήξανε τα παιδιά μου”. Ενας εμβολιάσθηκε επειδή η 15χρονη κόρη του κάθε πρωί του έλεγε “θα πεθάνεις και θα μείνω ορφανή”.

Οι νέοι έλεγαν ότι «διαφορετικά θα είχαν πρόβλημα με το Πανεπιστήμιο ή στο κολλέγιο», άλλοι ότι «με το εμβόλιο θα περνούσαν πιο πολύ χρόνο με τους φίλους τους χωρίς την έγνοια ότι θα κολλήσουν μετά τους παππούδες τους» και άλλοι ότι «θα γλίτωναν έτσι από τη μάσκα». Πολλοί πάντως (στις ΗΠΑ τουλάχιστον) εμβολιάστηκαν επειδή ένιωσαν μεγάλη κοινωνική πίεση -επαγγελματική κυρίως.

Μια Γαλλίδα εκδότης φιλοσοφικού εντύπου, η Ζεραλντίν Σαβογιέ, περιγράφει κι αυτή την εμπειρία της: «Στο εμβολιαστικό κέντρο συμπεριφερόμασταν όλοι σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ήταν όλα κανονικά, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κανονικό. Όλοι παριστάναμε πως κάνουμε κάτι πολύ φυσιολογικό. Μα δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό στο να κουβαλιέσαι πρωί πρωί μαζί με δεκάδες ξένους σε ένα νοσοκομειακό χώρο για να σου τρυπήσουν το μπράτσο και να πεις ευχαριστώ. Κι όμως όλοι προσποιούμασταν ότι δεν τρέχει τίποτα. Σαν να κάναμε το καθήκον μας, μια δυσάρεστη αβαρία»

»Είχα την έγνοια της αλλεργικής αντίδρασης και όταν έφευγα είχα την χαρά ότι δεν την παρουσίασα. Ένιωθα ανακούφιση που θα είναι πιο ήσυχοι οι γονείς μου, όμως περίμενα πιο πολλή αγαλλίαση. Δεν υπήρχαν χαμόγελα. Και το εμβόλιο δεν είναι ντε και καλά κάτι εξαιρετικό. Όμως, ο λόγος που δεν το πολυσυζητάμε μετά, ούτε το γιορτάζουμε στην ουσία, είναι ότι θέλουμε να ξεχάσουμε το λόγο που το κάναμε, αυτόν που είναι ακόμα τριγύρω μας».

Το ερώτημα της εποχής

Η Monde θέτει και μια παράμετρο σχεδόν ανταγωνιστική, με το ερώτημα της εποχής: «Εμβολιάστηκες, ε; Ποιο έκανες; Και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να εμβολιαστείς και να μη σε ρωτήσουν ποιο έκανες;». Όπως πριν από τρεις μήνες το στάνταρ ερώτημα ήταν «πώς τα πάτε με την καραντίνα; και καπάκι «κάνετε κανένα τεστ εσείς;», σήμερα είναι trendy το «ποιο εμβόλιο έκανες». Οι πιο ευγενικοί, το θέτουν σχεδόν ακαδημαϊκά ή έμμεσα: «Και πότε θα κάνετε τη δεύτερη δόση;» ή ρωτούν ευθέως αυτό που κατά βάθος τους καίει, δηλαδή αν τυχόν είχατε παρενέργειες.

Υπάρχουν και εκείνοι που ρωτάνε «στο βάλανε το τσιπάκι;», όμως αυτή είναι άλλη κατηγορία. Ο πιο πολύς κόσμος αποφεύγει το εμβόλιο επειδή απλά φοβάται τις “εξαιρετικά σπάνιες παρενέργειες”. Στο Μιλάνο ένας άνδρας 62 ετών αποτελεί παρόμοια περίπτωση με τον Πατρινό ηλικιωμένο που έφυγε έξαλλος από το εμβολιαστικό κέντρο όταν έμαθε ότι αντί να του κάνουν το Pfizer του έκαναν το AstraZeneca. Ο Ιταλός δήλωσε «φοβάμαι τις παρενέργειες», και ο γιατρός προσπάθησε να τον πείσει ότι παρουσιάζονται σε νέους αλλά επιπλέον κυρίως σε γυναίκες. «Εγώ ξέρω και για άνδρες», είπε εκείνος. Κάθισε λίγη ώρα στον προθάλαμο για να το καλοσκεφτεί και αποχώρησε. Οι άλλοι πέντε συνομήλικοί του εμβολιάστηκαν χωρίς να σχολιάσουν.