Επιστροφή στην ντεσιμπελοκρατία – Το χρονικό του εκτροχιασμού

Αναμφίβολα, ένα από τα θετικά του εγκλεισμού που βιώσαμε προσφάτως είναι η παύση της μουσικής στα καφέ, τα μπαρ και στα εστιατόρια. Μπορούσαμε να πιούμε τον πρωινό μας καφέ με την ησυχία μας, να κάνουμε ένα ραντεβού χωρίς να χρειάζεται να φωνάζουμε για να μας ακούσει ο συνομιλητής μας, ακόμα και στα μπαρ μπορούσε κανείς να απολαύσει το ποτό του χωρίς να χρειάζεται την επόμενη μέρα να υποφέρει από τις δονήσεις των τυμπάνων του!

Όμως τα καλά πράγματα ως γνωστόν έχουν και διάρκεια μικρή. Έτσι, αυτή η παραδεισένια περίοδος έληξε, και από το Σάββατο 12 του Ιούνη 2021, δυστυχώς επιστρέψαμε στα τετριμμένα της μουσικής ηχορύπανσης με τα ηχεία των μαγαζατόρων να μας τρυπάνε τα αυτιά από το πρωί έως το βράδυ σαν να είμαστε όλοι – είτε κουφοί, είτε παντελώς ξεμωραμένοι. Άραγε πώς φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να πιούμε έναν καφέ χωρίς τα κρεμαστά μπαούλα της καθημερινής μουσικής κακοδαιμονίας πάνω από τα κεφάλια μας; Ας αναζητήσουμε την αρχή αυτού του φαινομένου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ώστε να πάρουμε τα πράγματα με την σειρά!

Όλα ξεκινούν την δεκαετία της μεγάλης πολιτιστικής αποχαύνωσης του 1990 όταν μαζί με την ιδιωτική ραδιοφωνία ανοίγει η πύλη εισαγωγής των νέων μουσικών ρευμάτων με πρωταγωνιστές τα maistream παράγωγα της ηλεκτρονικής μουσικής. Αν και ο όρος Lounge έχει απευθείας σύνδεση με την δεκαετία του ’50 στην μακρινή πλην κοντινή αμερικανική ήπειρο και αφορά κώδικες της αστικής κουλτούρας του Αμερικανικού ονείρου, στην χώρα μας έρχεται ως Αρχάγγελος της μουσικής που τάχα χαλαρώνει τον ακροατή.

Συνήθως βυθισμένο, είτε σε έναν καναπέ είτε σε μια υπεραναπαυτική πολυθρόνα που παράλληλα με το στρες θα τον απαλλάξει και από την τελευταία στάλα μυελού αποτελεσματικότερα και από σαρκοφάγο στρείδι του Ειρηνικού. Σύντομα, το ρεύμα του “Lounge” γίνεται μόδα και πριν αλλάξει η χιλιετηρίδα, η τάση έχει εξαπλωθεί στο πανελλήνιο συμπεριλαμβάνοντας και το πιο απόκρημνο χωριό.

Lifestyle η ντεσιμπελοκρατία

Έτσι, η καφετέρια εισάγει την μουσική συνοδεία που θα χαλαρώσει τους νέους από τα άγχη της καθημερινής τους κραιπάλης ενώ το νέο τρεντ τους περιμένει στην γωνία έτοιμο να τους εισάγει στον αντίποδα της χαλάρωσης, στον μαγικό κόσμο της ρυθμικής νευρώσεως! Το 2000 έχει πλέον γίνει κατανοητό ότι πρέπει πάση θυσία να υιοθετήσουμε τις νέες νόρμες ώστε να μην χάσουμε το εξπρές του νέου lifestyle.

Η φραπεδιά δίνει την θέση της στον φρέντο εσπρέσο, ενώ ΜΜΕ, διαφήμιση, δισκογραφικές εταιρείες, και τα έντυπα της “προχω” κουλτούρας του Lifestyle δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτιστικής σύγχυσης. Πρωϊνάδικα αναγάγουν το κουτσομπολιό σε επιστήμη, το λαϊκό τραγούδι δίνει την σκυτάλη στο σκυλάδικο της μπουζουκερί ενώ η ποπ μουσική ανήκει πλέον στο πολύ μακρινό παρελθόν.

Το Lounge μπολιάζεται με τους ρυθμούς του “chill out” ενώ τα club πλέον αφορούν μονάχα όσους αντέχουν στον ήχο της μανιασμένης πριονοκορδέλας! Μέσα σε αυτό το “φαγωμένο” κλίμα έρχονται τα Beach Bar με τα τεράστια ηχεία εγκατεστημένα σχεδόν μέσα στη θάλασσα για να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη διαταραγμένη γη της ηχοτυραννίας! Και εκεί που όλα δείχνουν ότι η κραιπάλη, η ασυδοσία και το “χάσιμο” της πρωινής αποχαύνωσης θα συνεχιστούν για πάντα, έρχεται το 2008, η ώρα της κρίσης. Αν και η λαϊκή παροιμία θέλει μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά, στην περίπτωσή μας κάποια από τα ξερά όχι απλά δεν κάηκαν αλλά έγιναν βάτοι ώστε να μην μείνει χλωρό κλαδί στη θέση του!

Με το επιχείρημα ότι τα μαγαζιά πασχίζουν να επιβιώσουν και ότι αν αυτά κλείσουν θα χάσουν τόσοι άνθρωποι την δουλειά τους, οι μαγαζάτορες τερματίζουν όχι μόνο την ένταση των ενισχυτών αλλά και την αντοχή μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται σκληρά από χίλια δύο δεινά. Μπορεί η κρίση να κατέστρεψε ό,τι βρήκε στο πέρασμά της, όμως ποια ανθρώπινη δύναμη θα μπορούσε άραγε να τα βάλει με την παγιωμένη συντεχνιακή κλάψα των μαγαζατόρων; Μέχρι στιγμής πάντως, μονάχα ο κόβιντ κατάφερε να υποστείλει, έστω και παροδικά, την επί δεκαετίες πια, ανυπόφορη λαίλαπα της ντεσιμπελοκρατίας!