Ερωτήματα για τον θάνατο της Λένας – Ο δρόμος του Σαμαρά

Μ’ άλλα λόγια την απρόσωπη μοίρα που χτυπάει αδόκητα τους πάντες, διάσημους και άσημους, και που γεμίζει τον καθένα με πρωτόγονο τρόμο. Δηλαδή ο θάνατος που μας περιμένει απρόσκλητος… Και κυρίως ο θάνατος των αγαπημένων. Και το απόλυτα απευκταίο και φρικώδες γεγονός να θάβουν οι γονείς τα παιδιά τους κι όχι το αντίθετο. Θυμηθείτε τον Επιτάφιο του Περικλή και τα δυσοίωνα σχόλια του Θουκυδίδη. Ποιός θα είναι ο επόμενος; Τί σχεδιάζουν οι ουρανοί; Ουδείς γνωρίζει. Κι αυτός ο τρόμος παραλύει τα σωθικά.

Σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς βιώνει την πιο πικρή, την πιο δύσκολη ημέρα ολόκληρης της πολυκύμαντης ζωής του. Σήμερα, με τον πιο αιφνίδιο και παράλογο τρόπο, ενταφιάζει για δεύτερη φορά μιαν πολυαγαπημένη Λένα. Κι αυτό δεν αντέχεται. Τί έφταιξε; Γιατί ένας πρώην πρωθυπουργός κατέφυγε στο παρωχημένο Σισμανόγλειο κι όχι στο πολυδιαφημισμένο Ιατρικό Κέντρο, δίπλα στο σπίτι του; Πώς συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα;

Τί ιστορικό είχε η θανούσα; Υπάρχουν ευθύνες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ποιες; Ή, μήπως οφείλουμε ν’ αναζητήσουμε ανθρώπινο λάθος; Τέλος, γιατί εγώ γράφω αυτά τα λόγια; Τί νόημα έχει, αυτήν ειδικά τη οριακή στιγμή, ο,τιδήποτε άλλο πλην της απόλυτης σιωπής; Αυτή την ώρα μια οικογένεια θρηνεί το τέκνο της και επ’ αυτού δεν επιτρέπεται κανένας άλλος σχολιασμός. Όμως…

Όμως εδώ δεν πρόκειται για έναν απλό πολίτη που πενθεί, αλλά για ένα σημαίνον, δημόσιο πρόσωπο που δοκιμάζεται. Για έναν πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ, του κυρίαρχου κόμματος της Μεταπολίτευσης. Του κόμματος που δημιούργησε, στο μέτρο που του αναλογεί, ήδη από το το 1974 την Ελλάδα του 2025. Άρα, εδώ δεν έχουμε ένα τυχαίο συμβάν, ανάμεσα στ’ άλλα, σε μια χώρα που πορεύεται στα τυφλά και που το “κακό” ελλοχεύει παντού, εδώ έχουμε ένα μείζον, πολιτικό ζήτημα. Ίσως για αυτό αισθάνονται τόσοι πολλοί, αλληλέγγυοι με τον πόνο του Σαμαρά γιατί σκέφτονται πώς αν συμβαίνει κάτι τέτοιο σ’ αυτόν, πόσο μάλλον σ’ όλους εμάς, τους υπόλοιπους, τους τόσο εκτεθειμένους σ’ ένα κράτος-δυνάστη. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ευθύνη του ηγέτη…

Στη μνήμη της Λένας Σαμαρά… 

Αναλογίζομαι, εν προκειμένω, τί εγώ θα έκανα αν βρισκόμουν στη θέση του Αντώνη Σαμαρά και με πιάνει απόγνωση. Μόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε το δράμα του διπλανού. Τί θα έκανε ο κάθε πατέρας. Όμως ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι κάποιος τυχαίος, είναι ένα δημόσιο πρόσωπο με παρελθόν και ιστορία και ως τέτοιος πρέπει να αντιδράσει, από σήμερα ακόμη, όσο κι αν ακούγεται αυτό απάνθρωπο, όσο κι αν αισθάνεται ο ίδιος συντετριμμένος. Οφείλει, τώρα κιόλας, στη μνήμη αυτού του αγαθού πλάσματος που έφυγε τόσο άδοξα, να δεσμευτεί πως θα πράξει ό,τι μπορεί, και μάλιστα άμεσα, για το μέλλον το χιλιάδων παιδιών που δεν έχουν μέλλον στον τόπο τους τον ίδιο, ή, των εκατομμυρίων πολιτών, οι οποίοι αισθάνονται ανασφαλείς και αποκλεισμένοι από ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που καταρρέει, παρά τις μεγαλοστομίες των γελοίων μεγαλοσχημόνων.

Να πράξει ό,τι μπορεί, και μάλιστα άμεσα, όσο ακόμα έχει δυνάμεις ώστε να ανατάξει αυτή την κατεπτοημένη κοινωνία και να βελτιώσει όσο γίνεται, αυτό το διεφθαρμένο κράτος. Ν’ ανανεώσει, αυτή την κρίσιμη συγκυρία, την ανάλγητη κάστα των πολιτικών της οποίας, θέλει, δεν θέλει, κι ο ίδιος είναι κομμάτι. Αυτό θα του δώσει και παρηγοριά και δύναμη. Αυτό θα διασώσει την υστεροφημία του. Κι αυτό, τέλος, θα είναι το πιο ουσιαστικό μνημόσυνο της αδικοχαμένης κόρης του.

ΥΓ. Ξεφυλλίζω για παρηγοριά το βιβλίο μου “Εξ Ουρανού” με θέμα τα είκοσι μοναστήρια του Αγίου Όρους και στέκομαι στην επιβλητική καστρομονή των Ιβήρων (των Γεωργιανών του Βυζαντίου δηλαδή) ενώ στο βάθος ατενίζω τη Μονή Σταυρονικήτα, μικρή και χαριτωμένη. Γύρω τους οργιώδης, πυκνή βλάστηση κι ένας Θεός που σκέφτεται τη βροχή. Τις άψογες φωτογραφίες, αρχές κάποιας υγρής Άνοιξης πριν από χρόνια, φιλοτέχνησε ο καθηγητής Αριστείδης Κοντογεώργης.

Στη συνέχεια βλέπω την σεπτή Σκήτη του Προδρόμου, καταπίστευμα της Ιβήρων, σε εξακόσια μέτρα υψόμετρο. Η βροχή έρχεται αργά. Οι φωτογραφίες θαμπώνουν. Ακόμη κι ο Θεός με δάκρυα παρηγοριέται. Δίπλα η μεγαλειώδης Τράπεζα της μονής Ιβήρων, πρόσφατο έργο των Ξενοφωντινών αγιογράφων. Μετά το καθολικό της Μονής Χελανδαρίου, δηλαδή το Σερβικό μοναστήρι. Μην ξεχνάμε τον πολυεθνικό χαρακτήρα του Άθωνα. Με συγκολλητική ύλη την ορθόδοξη, μυστική παράδοση και τους Νηπτικούς Πατέρες (νήφω = ησυχάζω, νηφάλιος). Κατά τα άλλα, σκέφτομαι πως κι ο Θεός ο ίδιος κλαίγοντας ησυχάζει. Βρέχει πάλι σιγά σιγά. Και στο βιβλίο και στον κόσμο. Και βαθιά, μέσα στις ψυχές…