Εθνικό Σύστημα Υγείας ή Εθνικό Σύστημα Εμβολιασμών;

Βλέποντας από επιχειρηματική σκοπιά όλη αυτή την χαοτική κατάσταση που επέφερε στην κοινωνία και την οικονομία της χώρας μας, όπως και άλλων χωρών, η εμφάνιση του κορωνοϊού, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε κάποιες αλήθειες χωρίς το φόβο να χαρακτηριστούμε “ψεκασμένοι και αρνητές” ή “μπολιασμένοι και μεταλλαγμένοι”, απ’ όλους εκείνους που λειτουργούν προπαγανδιστικά, για να επηρεάσουν τη μία ή την άλλη πλευρά.

Δεν σκοπεύουμε να αναπτύξουμε άλλο ένα σενάριο συνωμοσιολογίας, αλλά να επιχειρήσουμε μια προσέγγιση ανάδειξης ενός δικτύου οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που, με τις παρούσες τεχνολογικές δυνατότητες, είναι σε θέση να επηρεάσει σημαντικά τη μετάβαση προς μια νέα μορφή διαχείρισης της δημόσιας υγείας. Η μέχρι τώρα διαδικασία διείσδυσης ενός φαρμάκου στην αγορά ακολουθούσε μια οδό με πολλές στάσεις μέχρι να φθάσει στον τελικό χρήστη του, τον πραγματικό ή κατά φαντασία ασθενή, μέσω του ΕΣΥ και μετά την έγκρισή του από τον ΕΟΦ.

Συγκεκριμένα, από τον παραγωγό (φαρμακοβιομηχανία) που έχει ερευνήσει και τεκμηριώσει τις θετικές επιδράσεις του φαρμάκου τις οποίες απαρέγκλιτα περιγράφει στη συσκευασία του μαζί με τις πιθανές του παρενέργειες, προτείνεται προς την αρμόδια υπηρεσία προστασίας της δημόσιας υγείας για την έγκριση διάθεσής του. Ακολούθως αναλαμβάνει το μάρκετινγκ για την τοποθέτησή του στα ράφια και τη συνταγογράφησή του από τον αρμόδιο γιατρό προς τον οποίο, συνήθως, παρέχονται κίνητρα.

Στο χρόνο τριβής μεταξύ παραγωγής-έγκρισης-διάθεσης-συνταγογράφησης, προστίθεται κι εκείνος της είσπραξης που όσο επιμηκύνεται, τόσο μειώνεται η κερδοφορία του· ιδιαίτερα για τα φθηνά φάρμακα (π.χ. γενόσημα, εμβόλια των λεγόμενων παιδικών ασθενειών κλπ.) και την παροιμιώδη καθυστέρηση του δημοσίου που διευρύνει ακόμη περισσότερο τον κύκλο ρευστότητας του προϊόντος μέχρι να φτάσει στο ταμείο της φαρμακευτικής επιχείρησης.

Όλη αυτή η διαδρομή με τη μεγάλη καθυστέρηση, είναι αναμενόμενο να απωθεί τον παραγωγό που γνωρίζει καλά ότι το κέρδος βρίσκεται πρωτίστως στην ταχύτητα διάθεσης/είσπραξης και ακολούθως στον όγκο του διακινούμενου προϊόντος. Συνθήκη την οποία λαμβάνει υπόψη κατά την τιμολόγηση, πόσο μάλλον, όταν αδυνατεί να συντομεύσει τον κύκλο με άλλο τρόπο μετακυλίοντας το κόστος στο εθνικό σύστημα υγείας.

Κυκλώματα και τρόποι αντιμετώπισης

Με άλλα λόγια, το παραδοσιακό κύκλωμα παραγωγής και διάθεσης του φαρμάκου προσθέτει κόστος στον παραγωγό αλλά και στο ΕΣΥ που, επιπλέον, οφείλει να αντιμετωπίσει την καταχρηστική συνταγογράφηση και την πολυφαρμακία. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, η παραγωγή εμβολίων και η πολιτική του μαζικού εμβολιασμού ξεπερνά όλα τα παραπάνω εμπόδια, μαζί και εκείνου της έγκρισης που παρακάμπτεται υπό συνθήκες πανδημίας, σαν αυτή που μας ταλανίζει.

Συνεπώς έχει στρατηγική σημασία ο χαρακτηρισμός ως πανδημίας μιας ασθένειας με χαρακτηριστικά επιδημίας. Μετά δε, την περίπτωση της γρίπης των πτηνών η οποία δεν είχε λάβει (ή δεν της είχαν δοθεί έγκαιρα) τα χαρακτηριστικά της πανδημίας, την αδιαφορία του πληθυσμού να εμβολιαστεί και την πολιτεία να καταβάλλει επιπρόσθετο κόστος για την υγειονομική καταστροφή των αδιάθετων εμβολίων, η νέα πολιτική στηρίχθηκε στην πρόκληση του φόβου ώστε να κινητοποιήσει τον πληθυσμό για μαζικό εμβολιασμό, αντί σύστασης για τούτο και εν τοις πράγμασι στήριξης του ΕΣΥ, για μείωση του χρόνιου ελλείμματος εμπιστοσύνης.

Καθώς δεν εμπίπτει στην επιστημονική μου ειδίκευση η κριτική της καταλληλόλητας ή μη των προτεινόμενων εμβολίων και των παρενεργειών τους που, ως φαίνεται, θα αναδεικνύονται δια της “εις άτοπον απαγωγής” μιας και οι παραγωγοί τους δεν τα γνωρίζουν στον πρέποντα βαθμό, θα περιγράψουμε τον κατά πολύ συντομότερο κύκλο ρευστότητάς τους και μάλιστα, με τεράστιους όγκους άμεσης διάθεσης του προϊόντος, ικανοποιώντας το όνειρο κάθε είδους παραγωγού/αντιπροσώπου/εμπόρου.

Η συντόμευση αυτή ξεκινά από τη συρρίκνωση του δικτύου συμφερόντων απαρτιζόμενου από τον παραγωγό, το σύστημα εξουσίας, τη μικρή ομάδα γιατρών (λοιμωξιολόγων/επιδημιολόγων, κυρίως) και βέβαια, τα μέσα επικοινωνίας· συνεπώς βραχύνεται ο χρόνος εκταμιεύσεων της πολιτείας η οποία, λόγω εκτάκτων αναγκών, προχωρεί σε άμεσες προμήθειες. Από τη σκοπιά του παραγωγού βλέποντας τα πράγματα, με την πρακτική αυτή επιτυγχάνονται τεράστιοι όγκοι πωλήσεων σε σύντομο διάστημα, άμεση –σχεδόν– είσπραξη των χρημάτων με μικρό κόστος πωληθέντων, χωρίς τη βάσανο των διαγωνισμών και των εξ αυτών ενστάσεων, ή τις καθυστερήσεις εγκρίσεων από τον ΕΟΦ.

Εθνικό Σύστημα… Εμβολιασμών;

Η δε πολιτικής σκοπιμότητας προστασία συγκεκριμένων φαρμακοβιομηχανιών, δημιουργεί ολιγοπώλιο προκαλώντας εναρμονίσεις τιμών σε βάρος των εξ ορισμού ασθενών, αλλά και πιέσεις ή απειλές προς το εγχώριο σύστημα εξουσίας, σε περίπτωση επιλογής παραγωγού ανέντακτου στο καρτέλ, όπως πχ. του Sputnik. Κοντολογίς, μικρός επιχειρηματικός κίνδυνος και εισόδημα μεγάλο για τους φερόμενους ευεργέτες μας, προς τα ταμεία των οποίων επιστρέφουν τα δανεικά τους.

Από την πλευρά του συστήματος εξουσίας φαίνεται ως διατρανωμένο το ενδιαφέρον για την προστασία της δημόσιας υγείας εξυπηρετώντας, ταυτόχρονα, τα συμφέροντα των αφεντάδων του. Ως εντολοδόχος τους έχει απωλέσει προ πολλού την ικανότητα λήψης αποφάσεων υιοθετώντας την καθιέρωση ενός κυκλικού συστήματος εμβολιασμών. Περιορίζοντας σημαντικά τις δομές των (υπολειτουργούντων, έτσι κι αλλιώς) κέντρων υγείας, μετατρέποντάς τα σε κέντρα εμβολιασμού στοιχειωδών εγκαταστάσεων, μικρού εξοπλισμού και περιορισμένου νοσηλευτικού προσωπικού, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας αποκτά άλλα χαρακτηριστικά, με τη δευτεροβάθμια να συρρικνώνεται ελλείψει… κίνησης.

Η μεταστροφή αυτή αποκτά στρατηγική αξία καθώς οι συχνοί εμβολιασμοί ενίσχυσης των αντισωμάτων και ο εξ αυτών κίνδυνος σοβαρής εξασθένησης του φυσικού ανοσοποιητικού μηχανισμού, κατά τους ειδικούς, αποσκοπεί στην ενίσχυση της ανοσίας μιας αγέλης, με το ΕΣΥ σε ανοσοκαταστολή. Μεταβαίνουμε, δηλαδή, σ’ ένα καθεστώς Εθνικού Συστήματος Εμβολιασμών σε υποκατάσταση του (ακρωτηριασμένου) ΕΣΥ;

Στην περίπτωση αυτή ενδείκνυται μια οικονομοτεχνική μελέτη διεπιστημονικής προσέγγισης με προβολές στο μέλλον, ώστε να συνεκτιμηθούν οι οικονομικές επιπτώσεις και τα αποδεκτά ποσοστά των κάθε είδους παρενεργειών (θάνατοι, αναπηρίες, μεταλλάξεις) ώστε να καταλήξουμε σε μια καινοτόμα πρόταση κόστους/οφέλους. Πως όμως θα γίνει αυτό χωρίς διάλογο μεταξύ ειδικών κάθε πλευράς και άποψης ώστε να προκληθεί ένας κώνος γνώσης που μπορεί να καταλήξει σε ακόμη πιο προχωρημένα εμβόλια, ξεκινώντας από αυτό κατά της φτώχιας;