Έχει η Αθήνα ανάγκη από ένα νέο αεροδρόμιο;

Πελάτες των Σπάτων δεν είναι μόνον οι χιλιάδες ταξιδιώτες, αλλά και οι αεροπορικές εταιρίες, το προσωπικό τους και ο εναέριος στόλος, που αντιμετωπίζουν έλλειψη χώρου και μη ικανοποιητικές συνθήκες λειτουργίας. Τα αεροδρόμια δεν είναι επιχειρήσεις υπεραποδόσεως προσόδων, αλλά συγκοινωνιακοί κόμβοι κοινής ωφελείας. Εάν το αεροδρόμιο του Ελληνικού καταργηθεί από τον φόβο πτώσεως αεροσκάφους μεγάλων διαστάσεων στην… Ακρόπολη των Αθηνών (!), η επιλογή των Σπάτων από τον Κων/νο Καραμανλή είχε στοχαστικό ορίζοντα μέχρις των επομένων βουλευτικών εκλογών.

Οι διάδοχοι Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτης κληρονόμησαν την επιλογή και τις εισπράξεις του Σπατόσημου που εξακολουθούν. Προστέθηκε και η απρονοησία των Ολυμπιακών… Παιγνίων (Olympic Games) και η Αττική έχασε την ζωτική ενδοχώρα της Μεσογαίας. Σήμερα, η πρωτεύουσα ασφυκτιά έχοντας συγκεντρώσει το 50% του πληθυσμού της χώρας, το 75% της “βαριάς βιομηχανίας” των Τουριστικών αφίξεων και το 99% του κρατικής κακοδιοικήσεως. Η πληθυσμιακή ασφυκτία προξενεί εγκληματικότητα, δημογραφική κρίση και υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος.

Επιβάλλεται όθεν η αποσυγκέντρωση και για αυτήν προσφέρεται μεταξύ άλλων ένα νέο διεθνές αεροδρόμιο εκτός Αττικής. Δύο πόλεις είναι κατάλληλες: Η Τρίπολη ή Χαλκίδα. Η Πελοπόννησος και η Εύβοια παρουσιάζουν σημαντικά πλεονεκτήματα απορροφήσεως της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης την προσεχή 50ετία. Μπορεί να καταργήθηκε το απαρέμφατο στην “μαλλιαρή” γλώσσα, αλλά το κυβερνάν προϋποθέτει το προνοείν και προλαμβάνειν.

Οι Αθηνοκεντρικές κυβερνήσεις πρέπει να απαλλαγούν από το σύνδρομο του εκλογικού κύκλου, που δεν είναι πλέον εξασφαλισμένο. Σε λίγες ημέρες στην ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, θα μπορούσε να εξαγγείλει δύο μακροπρόθεσμα έργα: Μία πυρηνοηλεκτρική μονάδα 1000 μεγαβάτ στην Μακεδονία και ένα νέο αεροδρόμιο εκτός Αττικής, αντί να μοιράσει “ψίχουλα”, που έχουν αποσπαστεί από τον φορολογούμενο με τα τιμωρητικά μνημόνια του παράτυπου ΕΚΟΦΙΝ. Οι φορολογικές ελαφρύνσεις είναι αυτονόητες για το γλίσχρο εισόδημα της μεσαίας τάξεως, που υποφέρει οικονομικώς.