Για όσους ζήτησαν από τον Μυστακίδη να βγάλει τον σκασμό!

Πολλοί “μουσικόφιλοι” θύμωσαν επειδή ο τραγουδιστής Δημήτρης Μυστακίδης, κατά τη διαδικτυακή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, άδραξε την ευκαιρία να καλέσει τον κόσμο να συγκεντρωθεί στις 7 Οκτώβρη έξω από τα δικαστήρια, κατά την ανακοίνωση της απόφασης για τη Χρυσή Αυγή.

Το σκεπτικό των παραπόνων –σύμφωνα με τον τραγουδιστή– ήταν ότι “μια συναυλία δεν είναι χώρος για πολιτικές τοποθετήσεις και ότι οι ακροατές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακούν πολιτικές θέσεις καλλιτεχνών γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμφωνούν μ’ αυτές. Επίσης ότι η συναυλία είναι μια κατάσταση στην οποία έρχονται για να διασκεδάσουν και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο”.

Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ρόμπερτ Σπάνο δέχτηκε να επισκεφθεί την Τουρκία για να τον τιμήσουν, ενώ συναντήθηκε και με τον ίδιο τον Ερντογάν. Η Τουρκία είναι ο καλύτερος “πελάτης” του Δικαστηρίου καθώς είναι πρωταθλήτρια στις καταδίκες το διάστημα 1959-2019 συγκεντρώνοντας 3.645 αποφάσεις! Αυτή όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι ένα κράτος που μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει φασιστικοποιηθεί ενώ ο κρατικός μηχανισμός είναι πανομοιότυπος με εκείνον δικτατορίας. Το δε πανεπιστήμιο που τίμησε τον Σπάνο πέταξε έξω από τα αμφιθέατρα πάνω από 200 ακαδημαϊκούς μετά το 2016 λόγω πολιτικών πεποιθήσεων.

Ο Σπάνο επιπλέον, δεν συναντήθηκε με τον ηγέτη του φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά με τον άνθρωπο που συνεργάζεται κυβερνητικά με τους Γκρίζους Λύκους. Σε αυτή τη χώρα βρήκε λοιπόν ευκαιρία να σπάσει την παράδοση ο Σπάνο και να είναι ο πρώτος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που την επισκέπτεται. Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι η Τουρκία εξαπολύει πολέμους με μεγάλη ευκολία και είναι χορηγός τρομοκρατικών οργανώσεων.

Άραγε, στην Ελλάδα, πόσοι ήταν εκείνοι οι φορείς που ξεσηκώθηκαν εναντίον του Σπάνο που φιλοξενήθηκε από έναν αυταρχικό ηγέτη. Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών δεν δίστασε να κινητοποιηθεί με επιστολή -μέσω CCBE- στον Ερντογάν για εκλογικά ζητήματα του κλάδου, αλλά και για την ηρωίδα  Timtik, αλλά δεν είδαμε να διαμαρτύρεται έντονα για την απαράδεκτη επίσκεψη Σπάνο. Με την κίνησή του αυτή ο Ευρωπαίος δικαστής νομιμοποιεί την υποταγή της Δικαιοσύνης, όπως συνέβαινε και στην ναζιστική Γερμανία του Μεσοπολέμου με Γερμανούς δικηγόρους και νομικούς. Ο δικηγορικός κόσμος στην Ελλάδα πως αντέδρασε στην επίσκεψη αυτή; Μήπως σιώπησε ως επί τω πλείστον;

Άλλοι φορείς στην Ελλάδα, όπως το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες που έχει σύρει πολλές φορές τη χώρα του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δραστηριοποιήθηκαν, ίσως με κάποια ανακοίνωση; Ανώτατος δικαστικός αξιωματούχος της Ευρώπης δέχτηκε να τον τιμήσουν οι αρχές μιας χώρας που ευθύνεται για τη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση, αλλά οι ακτιβιστές για τα ανθρώπινα –μεταναστευτικά κτλ.– δικαιώματα σιωπούν αναλογικά με το γεγονός. Παρόλα αυτά, ο πρόεδρος του Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες δεν αρνήθηκε να πιει drinks “γιορτάζοντας” την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο το καλοκαίρι.

Που είναι εκείνοι οι “προοδευτικοί” που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των διεμφυλικών κτλ; Δεν έχει καμία σημασία γι’ αυτούς που η δικαιοσύνη, για την οποία αγωνίζονται, αγκαλιάζεται με τον μεγαλύτερο εκφραστή της τσάκισης των δικαιωμάτων; Οι διεκδικήσεις τους αναλώνονται μόνο σε αστυνομικά όργανα που “ξεφεύγουν” ή στη διοργάνωση του gay parade;

Απολίτικη κουλτούρα

Το ανησυχητικό λοιπόν είναι ότι στην Ελλάδα έχει τεμπελοποιηθεί η διαδικασία της αληθινής διεκδίκησης και της αντίστασης. Το να ζητάς από έναν τραγουδιστή να μην εκφράζεται πολιτικά/κοινωνικά είναι ό,τι καλύτερο για την εκάστοτε εξουσία στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες. Αυτό ακριβώς λοιπόν συνέβαινε πριν 200 χρόνια, στην Αυστρία του καγκελάριου Μέτερνιχ, η “ανωριμότητα των αρχομένων”.

Η γερμανική απολίτικη κουλτούρα, έτσι όπως την εξέθρεψε ο Μέτερνιχ, γεννήθηκε στα καλαίσθητα γερμανικά μεσοαστικά σπιτάκια που απαγόρευε στην κοινωνία και τις τέχνες να ασχολούνται με πολιτικά θέματα. Κοντολογίς, ασχοληθείτε με chat, ποίηση και τη φύση, αλλά μη μιλάτε για πολιτική, τελείωσε! Ήταν το περίφημο ρεύμα του μπιντερμαϊερισμού. Φεουδάρχες, αριστοκράτες και μεγαλοαστοί είχαν συμμαχήσει στραγγαλίζοντας κάθε υπόνοια για πολιτική πρόοδο και εκδημοκρατισμό όπως συνέβαινε σε άλλες χώρες.

Έτσι ξεπήδησε η συντηρητική ρομαντική θεωρία κατά την οποία η ανθρώπινη ελευθερία ήταν νοητή μόνο σε σύνδεση με την ολότητα του κράτους, με την προϋπόθεση όμως ότι θα το ελέγχουν οι προνομιούχοι. Ο λαουτζίκος δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να ασχολείται με τα κοινά. Πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν για τον επερχόμενο ναζισμό της δεκαετίας του 1920.

«Σκάσε και τραγούδα»!

Μετά από 200 χρόνια, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να βιώνει ακριβώς αυτό. Αυτολογοκρίνεται και δεν αντιδρά δυναμικά, ακόμα και πεζοδρομιακά, σε αυτά που της σερβίρουν. Τόσο στην οικονομία όσο και στα εθνικά ζητήματα, η αντίδραση έχει τσακιστεί. Τα τζάκια καίνε, αλλά οι δρόμοι αδειάσανε. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ γραφικοποίησαν την παλλαϊκή αντίδραση στο Μακεδονικό και στραγγάλισαν τη λαϊκή αντίρρηση.

Σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων ΜΜΕ ακολουθούν τις κυβερνητικές νόρμες, δίχως να μπορείς να δεις μεγάλες διαφοροποιήσεις. Δημοσιογράφοι που κάνανε πολιτικές εκπομπές ξαφνικά με τη νέα κυβέρνηση το γυρίσαν σε πιο ελαφρά θέματα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ενδεχόμενο τουρκικής επίθεσης και στην κοινωνία δεν κουνιέται φύλλο. Αντίθετα, τη δεκαετία του 1950 στην Ελλάδα γινόταν ο χαμός για το Κυπριακό, επηρεάζοντας και τις κυβερνήσεις.

Έτσι, όταν ο Μυστακίδης και ο κάθε Μυστακίδης βγει και πει «Παιδιά ας κάνουμε μια συγκέντρωση» –που εδώ που τα λέμε δεν είναι και τίποτα σπουδαίο–, του λένε κάποιοι «σκάσε και τραγούδα»! Μα οι καλλιτέχνες δεν είναι για να το βουλώνουν, όπως έλεγε και ο Κατράκης. Αλλά πόσο ηλίθια θα αποδειχτεί η ελληνική κοινωνία αν υπακούσει στις παραινέσεις σαν του Alfred Krupp –μέγα συντελεστή της ανθρώπινης δυστυχίας στον 20ο αιώνα– στον φτωχό κοσμάκη:

«Απολαύστε αυτό που σας είναι γραφτό. Αφού τελειώσετε τη δουλειά σας, μείνετε στον κύκλο των δικών σας, στους γονείς, τη γυναίκα και τα παιδιά, νοιαστείτε για το νοικοκυριό σας και την ανατροφή σας. Αυτό είναι δική σας πολιτική, με αυτούς θα ζήσετε χαρούμενες ώρες. Αλλά για τη μεγάλη πολιτική της χώρας, απαλλάξτε τους εαυτούς σας από την αναστάτωση».