Για ποιο λόγο μια μάνα παίρνει τη ζωή που η ίδια έδωσε

Τι είναι αυτό που κάνει μια μάνα να σκοτώσει το παιδί της; Είναι η ερώτηση που μας βασανίζει αυτές τις μέρες, καθώς σκεφτόμαστε την μοίρα των άτυχων παιδιών της Πάτρας. Στη χώρα μας είναι σπάνιο το φαινόμενο, γι’ αυτό και η φρίκη είναι απόλυτη. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Η φρίκη, όμως, έχει νούμερα. Και τα νούμερα λένε ότι υπολογίζεται πως 31.000 παιδιά κάτω των 15 πεθαίνουν κάθε χρόνο, ενώ η UNICEF λέει ότι 3.500 το χρόνο πεθαίνουν από κακοποίηση.

Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, ο Δρ. Resnick περιγράφει πέντε διαφορετικές αιτίες που κάνουν μία μητέρα να πάρει αυτό που η ίδια χάρισε: τη ζωή του παιδιού της. Στην αλτρουιστική παιδοκτονία, η μητέρα θεωρεί ότι αφαιρώντας τη ζωή του παιδιού της του κάνει καλό, δίνει ένα τέλος στα βάσανα που έχει αυτή τη στιγμή, ή που πρόκειται να αντιμετωπίσει. Πρόκειται για περιπτώσεις που το παιδί έχει μία ανίατη ασθένεια, ή η μητέρα σκέφτεται να αυτοκτονήσει και δε θέλει να ζήσει το παιδί της μόνο του.

Όταν η μητέρα βρίσκεται σε ψυχωσικό επεισόδιο, δηλαδή έχει χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα, αυτό επίσης μπορεί να οπλίσει το χέρι της και να πάρει τη ζωή του παιδιού της. Μία άλλη περίπτωση

είναι όταν η μητέρα δε θέλει το παιδί της ή το θεωρεί εμπόδιο στη δική της ζωή (συνήθως νεογέννητο) και του αφαιρεί τη ζωή. Η μοιραία κακοποίηση είναι όταν ο γονιός κακοποιεί το παιδί του και ο θάνατος επέρχεται κατά λάθος, ως απόρροια της κακοποίησης, χωρίς απαραίτητα να το είχε επιθυμήσει ή προσχεδιάσει ο γονιός. Τέλος, υπάρχει η εκδικητική (προς τον σύζυγο) παιδοκτονία, όπου η μητέρα σκοτώνει το παιδί της για να τιμωρήσει τον σύζυγό της.

Διαταραγμένη προσωπικότητα

Οι μητέρες που αφαιρούν τη ζωή του παιδιού τους το κάνουν για τους παραπάνω λόγους. Οι έρευνες, μάλιστα, δείχνουν ότι οι γυναίκες που αφαιρούν τη ζωή του παιδιού τους έχουν βαθιές διαταραχές στην προσωπικότητά τους. Τα χαρακτηριστικά μίας προσωπικότητας που φτάνει στο σημείο να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί είναι σκοτεινά και έντονα. Περιλαμβάνουν τα εξής:

• Έντονος Παρορμητισμός
• Έντονη Καχυποψία
• Υψηλή Νοημοσύνη
• Μεγάλη Ιδέα για τον εαυτό τους
• Χαμηλή συναισθηματική σταθερότητα

Τα άτομα με αυτά τα χαρακτηριστικά δυσκολεύονται να συνάψουν στενούς, ζεστούς συναισθηματικούς δεσμούς με άλλους. Είναι ευέξαπτα και έχουν ξεσπάσματα θυμού. Δεν έχουν ενσυναίσθηση και δεν καταλαβαίνουν ούτε και ενδιαφέρονται να καταλάβουν πώς νιώθει ο άλλος. Είναι το άτομο που δεν θα στεναχωρηθεί με τη στεναχώρια του άλλου, δεν θα νιώσει τον πόνο του άλλου και δε θα βγει από τη βολή και την καλοπέρασή του για χάρη κάποιου άλλου, ακόμα και αν ο “κάποιος άλλος” είναι το ίδιο του το παιδί. Η διάγνωση μπορεί να είναι ναρκισσιστική, αντικοινωνική, ή οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή της προσωπικότητας. Το πιο συνηθισμένο είναι ότι τα άτομα με αυτές τις διαταραχές δεν αναζητούν τα ίδια βοήθεια, γιατί δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι λάθος ή ότι έχουν πρόβλημα.

Ακόμα και αν ένα άτομο διαγνωστεί με κάποια τέτοια διαταραχή, αυτό δε σημαίνει ότι θα επιλέξει το ίδιο να αλλάξει, γιατί μέσα του δεν νιώθει άσχημα. Αλλά ακόμα και αν αυτά τα άτομα λάβουν ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, η πρόγνωση είναι άσχημη: δεν ωφελούνται και δεν αλλάζουν. Επίσης, δεν υπάρχει κάποια φαρμακοθεραπεία για την αντιμετώπιση των διαταραχών της προσωπικότητας, παρά μόνο μερική διαχείριση κάποιων συμπτωμάτων.