Η Ιταλία επαναστατεί στην ΕΕ για τη λαθρομετανάστευση

Η ιταλική κυβέρνηση δεν χρονοτρίβησε. Από της αναλήψεως των καθηκόντων, ο νέος υπουργός εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι ανέλαβε δράση και ηρνήθη πρόσβαση του «ανθρωπιστικού πλοίου» στους ιταλικούς λιμένες προερχομένου εκ Λιβύης, με τον ισχυρισμό ότι προέχει η προστασία της χώρας από το κύμα οικονομικών μεταναστών που κατακλύζει την Ιταλία.

Το πλοίο με 657 λαθρομετανάστες, κυρίως Αφρικανούς, κατευθύνθη προς ισπανικούς λιμένες και προεκάλεσε την αντίδραση του Γάλλου προέδρου Εμμανουήλ Μακρόν που κατηγόρησε την Ιταλία ότι δεν εφαρμόζει την «κοινοτική νομοθεσία». Η Γαλλία φοβείται ότι θα είναι ο επόμενος προορισμός ανθρωπίνου φορτίου εξ ανατολών και νότου. Φυσικά, η ιταλική κυβέρνηση απέρριψε τη γαλλική μομφή και προέβαλε την ανάγκη εφαρμογής του ιταλικού νόμου μετά από μία τριετία απραξίας για την αντιμετώπιση του λαθρομεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η «ηνωμένη» Ευρώπη. Ήταν η πρώτη φορά που το ιθαγενές δίκαιο επεκράτησε του κοινοτικού.

Αλλά δεν είναι μόνον η Ιταλία. Στο Βερολίνον, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αντιμετωπίζει σοβαρή εσωτερική αντιπολίτευση στο συγκυβερνών κόμμα της Χριστιανικής Ενώσεως της Βαυαρίας, για την «φιλελεύθερη στάση της» στο ζήτημα της παροχής ασύλου. Σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο, οι λαθρομετανάστες που αιτούνται ασύλου στην ΕΕ οφείλουν να επιστρέφουν στην πρώτη χώρα όπου αιτήθησαν και να μην παραμένουν εις άλλη χώρα της ΕΕ ,πχ. στην Γερμανία – γεγονός που δεν συμβαίνει πάντοτε. Επίσης, η Ουγγαρία και Πολωνία αρνούνται να δεχθούν λαθρομετανάστες στο έδαφος των ενώ η Αυστρία κατέστησε το θέμα της λαθρομεταναστεύσεως πρωτεύον δια την εξάμηνο προεδρία της στην ΕΕ που αρχίζει την 1ην Ιουλίου ε.έ.

Όχι και τόσο «ηνωμένη»

Είναι προφανές ότι η Ευρώπη δεν πλέον τόσον «ηνωμένη» όσον θέλουν να την εμφανίζουν οι 45.000 ευρωυπάλληλοι των Βρυξελλών. Δεν είναι μόνο το μεταναστευτικό η πέτρα του σκανδάλου, αλλά και η εμπορική συμφωνία με τον Καναδά που η Ιταλία αρνείται να εφαρμόσει, προστατεύοντας τα προϊόντα της από τα φθηνότερα καναδικά. Είναι και οι κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας, που ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εζήτησε προσφάτως να αρθούν και ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε συνεφώνησε παρά την εναντίωση των συναδέλφων στην τελευταία σύνοδο της Ομάδος των Επτά πλουσιωτέρων χωρών της Δύσεως στο Τορόντο.

Εν τούτοις, η κρίσις της ΕΕ για το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα είναι η σοβαρωτέρα που αντιμετωπίζει μέχρι τούδε ακόμη και από το ευρώ και την έξοδο της Βρετανίας. Δεν είναι μόνον ότι αφορά έναν από τους τρεις βασικούς πυλώνες της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως, την ελευθέρα κυκλοφορία των πολιτών μέσα στην «ηνωμένη» κατ’ όνομα Ευρώπη (οι άλλοι δύο, εξ ίσου προβληματικοί, είναι η ελευθέρα κυκλοφορία εμπορευμάτων και κεφαλαίων). Συμπληρούται τριετία από της επιβολής ελέγχων κεφαλαίου στην Ελλάδα και από Μαρτίου 2013 στην Κύπρον, αλλά τώρα αναδύεται το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής στις τελείως διαφορετικές χώρες της ΕΕ, μέσω της αντιδράσεως των τοπικών πληθυσμών απέναντι στις «ανθρώπινες εισροές» από εταιρικές και τρίτες χώρες.

Αρχικά ήταν ο φόβος του «Πολωνού υδραυλικού», ελκυομένου από την υψηλότερη αμοιβή στην Αγγλία, που έκαμε τους Βρετανούς σκεπτικούς μέχρι σημείου να φύγουν από την ΕΕ. Ακολούθησαν οι Βαλτικές χώρες που είδαν τον πληθυσμό των να μεταναστεύει μαζικώς στην δυτική Ευρώπη μόλις ενετάχθησαν στους κόλπους της. Ήλθε η σειρά της Ιταλίας που κατεκλύσθη από λαθρομετανάστες όχι μόνον από την υποσαχάρια Αφρική, αλλά και την Λατινική Αμερική.

Το πετυχημένο πείραμα της Μέρκελ

Τελικά το πρόβλημα ανέκυψε και στην ίδια την Γερμανία που προεκάλεσε το μεταναστευτικό ρεύμα από την Συρία, Πακιστάν, Ιράκ και Αφγανιστάν, με τις αμελέτητες πρωτοβουλίες της φράου Μέρκελ. Η οποία, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας της, ο πληθυσμός της οποίας γηράσκει λόγω υστερήσεως των γεννήσεων -φαινόμενο που ο Χίτλερ είχε ενδογενώς αντιμετωπίσει προ του πολέμου- άνοιξε τα σύνορα και εκάλεσε πάντα μετανάστη: Από τους πρόσφυγας της Συρίας μέχρις και τους οικονομικούς φυγάδας εξ ανατολής και Αφρικής.

Το πείραμα απέτυχε πλήρως διότι εκτός των διαχειριστικών προβλημάτων που δημιούργησαν τα τέσσαρα εκατομμύρια λαθρομετανάστες, πυροδότησε φυλετικές ευαισθησίες μέσα στην Ευρώπη που δεν απαντώνται τόσον ισχυρές στις εκ παραδόσεως χώρες μεταναστών ως η Αυστραλία, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, οι οποίες έχουν αυστηρά μεταναστευτική νομοθεσία.
Η πρόσφατη μεταναστευτική περιπέτεια της Ελλάδος φανέρωσε και μία άλλη, αποκρυπτομένη εντέχνως παράμετρο: την πολιτική εκμετάλλευση της μεταναστευτικής πιέσεως εκ μέρους ισλαμικών χωρών (πχ. της Τουρκίας) που εκβιάζουν πολιτικά οφέλη εις βάρος χριστιανικών χωρών (της Ελλάδος).

Πρόκειται για κάτι που δεν κατάλαβε η ανιστόρητος Δύση, όταν το 1974 είδε αδιαμαρτύρητα την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, την πρώτη από της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς εις βάρος πλειοψηφούντος χριστιανικού πληθυσμού. Ήδη όμως το λαθρομεταναστευτικό απόστημα έσπασε στην Ευρώπη και αν συνεχίσει να μένει ανίατο θα συνεπιφέρει μοιραία συμβάντα για την ενοποίηση της Ευρώπης και την πολιτική σταθερότητα των κοινοβουλευτικών καθεστώτων.