Η Ελένη έφυγε, η ντροπή μένει

Μεταξύ όλων των άλλων που εξελίσσονται στο πέρας των ετών, καταπώς αποδεικνύεται, πέραν των πολιτικών, είναι και τα κοινωνικά αμορτισέρ απορρόφησης των παντός τύπου κραδασμών της ίδιας της κοινωνίας μας. Έτσι και δίχως να το πάρουμε είδηση, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, από τα περιοδικά του Κωστόπουλου, που κατά δήλωσή του “ξεβλάχεψαν” την ελληνική κοινωνία, περάσαμε στις μεσημερούδες και την τρας (εδώ κολλάει) τηλεοπτική αισθητική και από εκεί στο ξέφωτο της κοινωνικής δικτύωσης.

Βέβαια, σε σύγκριση με τα παρελθόντα, η κοινωνική δικτύωση δεν φαντάζει απλώς, αλλά αποδεικνύεται κιόλας η πιο επικίνδυνη μορφή κοινωνικού αμορτισέρ, αφού για τους κρατούντες τις εξουσίες εξυπηρετεί ταυτόχρονα πολλούς σκοπούς. Και μπορεί ο αντίλογος να είναι ισχυρός, ως προς το ελευθεριακό πεδίο που προσφέρει, ωστόσο όταν αναφερόμαστε σε μάζες και μάλιστα απαίδευτες ή για να είμαστε πιο σωστοί διαδικτυακά αναλφάβητες, τότε τα επιχείρηματα της αμεσοδημοκρατίας που προσφέρει πάνε περίπατο, μαζί με ηθικές αξίες με αίμα αποκτημένες σε βάθος δεκαετιών.

Βλέπετε, στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα, όπου το διαδίκτυο έχει-δεν έχει καμιά δεκαριά χρόνια που μπήκε καθολικά στη ζωή της ελληνική κοινωνίας, η κοινωνική δικτύωση έχει περάσει σε μία άλλη, διαφορετική διάσταση, έχοντας μετατραπεί σε μια σύγχρονη αρένα, μπρος την οποία η αρχαία ρωμαϊκή φαντάζει παιδότοπος.

Κι αν προσφάτως ήμασταν αρκετοί όσοι σοκαριστήκαμε και κατά συνέπεια προβληματιστήκαμε από τις αντιδράσεις της κοινωνικά δικτυωμένης κοινωνίας μας απέναντι στις απώλειες του Ζακ Κωστόπουλου και του Κωνσταντίνου Κατσίφα, που, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του “Η ανάδυση του ιδεοληπτικού μίσους – Πρόσημο και στους νεκρούς!”, δεν δίστασε “να ακυρώσει με ευκολία που τρομάζει αιώνιες ηθικές αξίες”, στην περίπτωση της 21χρονης Ελένης Τοπαλούδη, θα πρέπει τουλάχιστον να αντιδράσουμε.

Ιδεοληπτικό μίσος

Παρατηρώντας για άλλη μία φορά το ιδεοληπτικό μίσος να φουντώνει, παίζοντας στα διαδικτυακά ζάρια το ποιός από τους δύο φερόμενους ως δράστες λέει την αλήθεια, δηλαδή ο Αλβανός ή ο Έλληνας, καταπώς συμφέρει πάντοτε το ιδεολογικό αφήγημα αυτού που σχολιάζει, ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες μιας κτηνωδίας που δεν δίστασε ακόμα και να χυδαιολογήσει σε βάρος της 21χρονης νεκρής φοιτήτριας.

Βλέπετε, στις μέρες μας η χυδαιότητα και οι λέξεις που απορρέουν από αυτή είναι ταυτισμένες απόλυτα με την επιβαλλόμενη νεοελληνική κουλτούρα, αφού δίνονται απλόχερα, με το τσουβάλι θα έλεγε κανείς, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ και μάλιστα μέσα από την πλειοψηφία των διαύλων επικοινωνίας, που ελέγχονται ξεκάθαρα από ανθρώπους τουλάχιστον επικίνδυνους, τόσο για το σήμερα, όσο και για το αύριο, το μέλλον αυτής της δοκιμαζόμενης κοινωνίας.

Πρόκειται, θα έλεγε κανείς, για μια άνωθεν προσπάθεια επιβολής και συνάμα εφαρμογής ενός απολίτικου μοντέλου κοινωνιών, με τους ανθρώπους, δυστυχώς, των γραμμάτων και των τεχνών να παρατηρούν αμέτοχοι, όσοι τουλάχιστον εξ’ αυτών δεν χαριεντίζονται σε χαρούμενα μεσημβρινά και απογευματινά τσάγια με την ίδια την εξουσία.

Εν κατακλείδι… η κοινωνία μας έχει ανάγκη να ταυτιστεί εκ νέου με άλλες έννοιες και φράσεις, ώστε να ανακτήσει, εάν βεβαίως τα καταφέρει, τις όποιες ηθικές αξίες μπορεί… “Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές: απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας…“, όπως είχε γράψει και η αείμνηστη Κατερίνα Γώγου.