Η επιλογή φύλου και το Άγιον Όρος

του Αιμίλιου Αυγουλέα  – 

Το Άγιον Όρος είναι αγιασμένος τόπος. Όπως όλες οι κοινότητες, όμως, που διευθύνονται από ανθρώπους, έχει τι αδυναμίες του, τις ραδιουργίες του και βεβαίως τους ακραίους του. Τίποτε από αυτά δεν κάνει τους Αγιορείτες ασκητές που αγίασαν λιγότερο άγιους. Όμως, ο νόμος που ψήφισε η Βουλή δεν είναι ο νόμος του θεού κσι της εκκλησίας. Και ευτυχώς.

• Πρώτον, διότι δεν ξέρουμε με ακρίβεια ποιός είναι ο νόμος του θεού.
• Δεύτερον, διότι στις ακραίες ισλαμικές χώρες που υποτίθεται πως εφαρμόζεται ο νόμος του θεού, ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και απονομής Δικαιοσύνης εξισούται με τη βαρβαρότητα, τουλάχιστον στα μάτια των δυτικών.
• Τρίτον, διότι ο νόμος της Πολιτείας στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οφείλει να είναι ο νόμος της κοινωνίας. Και ο νόμος (δηλαδή οι ηθικοί κανόνες) της κοινωνίας εξελίσσεται με τον καιρό είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Η Εκκλησία του Χριστού οφείλει να προσπαθεί να επηρεάζει το νόμο της κοινωνίας. Το ίδιο, άλλωστε, κάνουν κι όλες οι οργανώσεις εκπροσώπησης κοινωνικών ομάδων και οικονομικών συμφερόντων. Γιατί όχι και η Εκκλησία; Οπότε οι κραυγές εναντίον της Εκκλησίας και του Αγίου Όρους είναι άδικες! Από την άλλη πλευρά΅, εφόσον η κοινωνία μας θεωρεί πως η νομική αναγνώριση του φύλου είναι ζήτημα προσωπικής δήλωσης (και γιατί όχι) η Εκκλησία μπορεί, βεβαίως, να εκφράσει τις αντίθετες απόψεις της και την κριτική της, αλλά έως εκεί.

Η λύση του δημοψηφίσματος

Η δεσμευτική νομοθεσία του κράτους οφείλει να αντανακλά και να συνθέτει τις ηθικές απόψεις των πολιτών για το συγκεκριμένο ζήτημα. Αντανακλά, όμως, η βούληση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας την άποψη κια τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών; Είχε τέτοια εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 κέρδισε την πρώτη θέση; Αφού δεν είχε τότε ήλθε η ώρα για τη δημιουργική (και όχι καταστροφική) άσκηση του συνταγματικού μηχανισμού του δημοψηφίσματος, ώστε στο ερώτημα να απαντήσουν οι ίδιοι οι πολίτες, ειδικώς όσον αφορά το όριο ηλικίας.

Το όριο δεν έχει τεθεί στα 18 έτη, οπότε θεσμικά πραγματοποιείται η ενηληκίωση. Έχει τεθεί στα 15 έτη. Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή θα γίνει από εφήβους, από σχολιαρόπουλα του Γυμνασίου. Η πρότασή μου, βεβαίως, μπορεί να θεωρηθεί εκ του πονηρού. Όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και παράλογο. Στην εποχή μας η επιρροή των κοινωνικών δικτύων στις πιο δυναμικές ηλικίες είναι απείρως μεγαλύτερη από εκέινη της Εκκλησίας.

Η εκπληκτική Δημοκρατία της Ιρλανδίας, η οποία ξεβρώμισε τον δημόσιο βίο της μετά την κατάρρευση των τραπεζών της και δεν κάλυψε τις πομπές εκείνων που διέπραξαν το έγκλημα, όπως έγινε διαχρονικώς στην Ελλάδα, μέσω δημοψηφίσματος αναγνώρισε πριν μερικά χρόνια ως νομικό δικαίωμα τη λύση του γάμου μέσω του διαζυγίου, όπως επίσης και τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Τούτο δε παρά την πλήρη αντίθεση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, της οποίας η απόλυτη κυριαρχία στα κοινωνικά δρώμενα της Ιρλανδίας τερματίσθηκε έτσι δια παντός.

Οι Ιρλανδοί δεν έγιναν άθεοι ή αφιονισμένοι πολέμιοι της Εκκλησίας, παρά τα ανεκδιήγητα σκάνδαλα της εν λόγω Εκκλησίας. Είναι, λοιπόν, παράλογο να σηκώνεται τέτοιος κουρνιαχτός μισαλλοδοξίας για τις αντιρρήσεις του Αγίους Όρους, όπου κατοικούν άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν και να σφάλλουν. Είναι, επίσης, λάθος και η Εκκλησία να θεωρεί πως ο δικός της νόμος πρέπει οπωσδήποτε να είναι ο νόμος της Πολιτείας, εάν η πλειοψηφία των πολιτών έχει αντίθετη άποψη.

Για να μετρήσουμε όμως με ακρίβεια τις απόψεις της κοινωνίας για το θέμα του φύλου, όπως επίσης και για άλλα κοινωνικά ζητήματα, η μόνη δημοκρατικώς νομιμοποιημένη οδός είναι αυτή του δημοψηφίσματος. Το ίδιο ισχύει και για το σκουριασμένο Σύνταγμα του 1975/1985 .