Η Εθνική Μπάσκετ, ο Γιάννης στην Τροία και ένας γνωστός καλλιτέχνης…

Έτσι συμβαίνει και με τους τρεις Αντετοκούνμπο. Αυτό συνέβη και με την Λιθουανία. Κατάφεραν δηλαδή και μόνο με το άκουσμα του ονόματoς τους οι αντίπαλες ομάδες σχεδόν να παραδίνονται ψυχολογικά πριν ακόμα ξεκινήσει η μάχη. Πόσο μάλλον όταν εμφανίζεται ο Γιάννης ή τα αδέλφια του από τον πάγκο. No prisoners που έλεγε κι ο Λώρενς της Αραβίας για τους Τούρκους! Καλιώρα! Σαν τον Μέγα Αλέξανδρο ή το Ναπολέοντα, σαν τον Αννίβα ή τον Ιούλιο Καίσαρα. Γιατί η Εθνική μας νικάει όχι επειδή υπερτερεί σε όλα τα σημεία, αλλά γιατί έχει καταφέρει να ενσπείρει τον φόβο στους αντιπάλους της, διαθέτοντας ένα υπερόπλο. Σαν τους σαριζοφόρους των Μακεδόνων βασιλιάδων.

Αιτία βέβαια αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος στα χρονικά της καλαθοσφαίρισης είναι ο υπεραθλητής Γιάννης, αλλά και όλοι οι άλλοι συμβολισμοί τους οποίους ο Γιάννης εκπροσωπεί: Ξεριζωμός από την πρώτη πατρίδα, προσφυγιά, επανεγκατάσταση, περιθώριο, παρανομία, φτώχια από τη μία. Αλλά από την άλλη αγώνας, σκληρή δουλειά, δίψα για ζωή, πίστη, δεύτερη πατρίδα, επιτυχία, ευγένεια, ταπεινότητα, αναγνώριση, παγκόσμιο είδωλο, super star, ευγνωμοσύνη, ανταπόδοση. Ο Γιάννης είναι ο Ηρακλής του 21ου αιώνα, ο οποίος νικάει έστω κι αν εμφανιστεί μόνο η λεοντή του και όχι ο ίδιος. Σε λίγο θα αρκεί ο Σπανούλης να παρουσιάζει στον πάγκο μόνο την τρομερή μητέρα της οικογένειας Αντετοκούνμπο και θα έχει σίγουρη τη νίκη! Την σύγχρονη Καλλιπάτειρα!

Ο Αντετοκούνμπο πριν το μπάσκετ…

Όμως ο ενθουσιασμός που νιώθει κάθε Έλληνας όπου γης για τους θριάμβους της Εθνικής Μπάσκετ δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τι ήταν οι Αντετοκούνμπο στην Αθήνα και πως ξεκίνησαν ο Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας. Με λίγα λόγια δεν πρέπει να ξεχάσουμε πόσο ρατσισμός έχει προηγηθεί από μια μερίδα της κοινωνίας απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει να εγκατασταθεί στην πατρίδα μας, έχοντας άλλο χρώμα, άλλη χώρα προέλευσης και κυρίως μην έχοντας γεμάτο πορτοφόλι.

Φαντάζομαι κάνεις δεν ξεχνάει τα κηρύγματα μίσους που εκστόμιζε και εκστομίζει ο αντισημίτης και “καθαρόαιμος άριος” Πλεύρης πατήρ για Εβραίους και “νέγρους” τόσο από τα βιβλία όσο και από τις εκπομπές του ως σήμερα. Κανείς, ελπίζω, δεν ξεχνάει πως ο ανωτέρω διανοούμενος και ιστορικός αποκαλεί συλλήβδην υπανθρώπους τους μαύρους, αλλά και όλους τους έγχρωμους, με ιδιαίτερη έμφαση σ’ εκείνες τις φυλές που συνωθούνται πέριξ της Ομόνοιας ή της πλατείας Βικτωρίας.

Άρα τουλάχιστον κάποιοι είναι, τουλάχιστον, υποκριτές όταν εκφράζουν την λατρεία τους για τα “ελληνόπουλα” τύπου Αντετοκούνμπο. Και η μεγάλη προσφορά του Αντετοκούνμπο είναι ότι πολεμάει στην πατρίδα μας τον ρατσισμό με τα ίδια του τα όπλα: Με την δύναμη, την υπεροχή, τη νίκη σε όλα τα επίπεδα. Το αίμα που ξεχωρίζει! Ο ίδιος ο Γιάννης δηλώνει, χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν και τίποτε, υπερήφανος και για την φυσική και για την θετή του πατρίδα.

Ο καλλιτέχνης και η Εθνική

Προσωπικά δεν θα ξεχάσω το εξής επεισόδιο: Είχα στο σπίτι μου καλεσμένο γνωστό καλλιτέχνη, πρώην σύζυγο γνωστής κυρίας υπουργού. Συζητήσεως γενομένης, απροκάλυπτα δήλωσε στο τραπέζι ότι «αν κατέβετε στην Ομόνοια και στην πλατεία Βικτωρίας θα λιποθυμήσετε από τις μυρωδιές των υπανθρώπων» (sic).  Κι όταν τον ρώτησε η Ελβετίδα τότε γυναίκα μου «τί ακριβώς εννοείτε κύριε», αυτός της απάντησε ανενδοίαστα πως «προφανώς εννοώ τους βρωμιάρηδες μετανάστες».

«Ξέρετε –του απάντησε εκείνη ψύχραιμα– και εγώ είμαι μία μετανάστρια, δεν έχει σημασία αν ήρθα από την Ελβετία, προσπάθησα με πολύ κόπο και αγώνα να ριζώσω εδώ και μάλιστα να πάρω και την ελληνική υπηκοότητα. Για τον λόγο αυτό δεν είστε ευπρόσδεκτος σπίτι μου. Επειδή δεν μπορώ όμως να σας διώξω, είστε φιλοξενούμενος του άντρα μου και στην Ελλάδα φιλοξενία είναι ιερή, αποχωρώ εγώ». Και λέγοντας αυτά εγκατέλειψε το δωμάτιο. Βέβαια δεν άργησε να πάρει κι αυτός το καπέλο του και να αποχωρήσει κακήν κακώς. Χωρίς, όμως, να ζητήσει συγνώμη και ούτε βέβαια να αλλάξει τις ιδέες του…

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μήπως θέλω να αποδώσω συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη σε κάποιους; Άπαγε της βλασφημίας. Όμως ξέρω καλά ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και πως λ.χ. τα παιδιά όσων έχουν βασανιστεί σε μακρονήσια, κουβαλάνε ακέραιες τις θλιβερές μνήμες των γονιών τους ό,τι κι αν ψηφίζουν σήμερα. Όπως και τα παιδιά των ακροδεξιών σπάνια απαλλάσσονται από την προκαταλήψεις που τους έχει ενσταλάξει το περιβάλλον τους. Ιδιαίτερα εκείνα που πέρασαν από τα σχολεία της Χρυσής Αυγής ή του Καρατζαφέρη.

Πληρώνουμε ακόμη τον Εμφύλιο Πόλεμο. Τα παραδείγματα πάμπολλα. Ο νηφάλιος λόγος, εν προκειμένω, σπανίζει. Σταματώ εδώ, επειδή όλοι μπορείτε να καταλάβετε τι θα μπορούσα να προσθέσω. Ας μην αμαυρώσουν, όμως, τη χαρά των αλλεπάλληλων νικών της Εθνικής μας τέτοιες, γκρίζες σκέψεις. Ούτως ή άλλως αρκετό μαύρο, συμβολικό και ουσιαστικό, έχουμε και στον εθνικό μας βίο και στην προσωπική ζωή μας.