Η καριέρα στη ζωή, ο έρωτας στις ταινίες…

“Φλερτάρει με μια θέση”, “φλερτάρει με την ιδέα ν’ αλλάξει δουλειά”. Ακούγεται τόσο συχνά η φράση που θα ‘λεγε κανείς πως όποια ενέργεια υπήρχε πριν στο ερωτικό πεδίο διοχετεύτηκε στα γρήγορα προς την καριέρα, τα επαγγελματικά ζητήματα. Πράγματι, ενώ γύρω από ένα πόστο ή μιαν ευκαιρία για επιτάχυνση της σταδιοδρομίας το παιχνίδι παίζεται με αδιάπτωτο ζήλο, στα ερωτικά η ζέση έχει υποχωρήσει αισθητά.

Οι άνθρωποι “ερωτοτροπούν” πρόθυμα με την ιδέα να πάρουν ένα μεγαλύτερο πριμ στη δουλειά τους, αλλά το να κερδίσουν (με κάποια στρατηγική) ένα πρόσωπο που τους ελκύει τούς φαίνεται έργο δυσβάστακτο. Είναι άραγε μεγαλύτερος ο κόπος εδώ; Φυσικά, σύγκριση δεν μπορεί να γίνει. Διαφορετικές οι επιδιώξεις, διαφορετικά και τα εμπόδια που παρουσιάζονται.

Το όλο πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στη φύση του εμποδίου. Στην περίπτωση της εργασίας η αντίστοιχη επιθυμία συγκρούεται με κάτι περίπου προβλεπόμενο. Στις αισθηματικές υποθέσεις, όμως, δεν ξέρει κανείς πόσο ισχυρή θα είναι η αντίσταση και τι μορφή θα πάρει. Έτσι για λόγους εξοικονόμησης των δυνάμεων προτιμάται η εύκολη λύση.

Το βλέπουμε παντού γύρω. Άνδρες και γυναίκες εξασκούνται ακατάπαυστα στο πώς θα πολιορκήσουν έναν προϊστάμενο, έναν εργοδότη, έναν οποιονδήποτε κλειδοκράτορα. Ελιγμοί, λοξές κινήσεις, αντιπερισπασμοί κι ακόμη τσαλίμια και υπονοούμενα και υποσχέσεις και κλεισίματα του ματιού επιστρατεύονται για να πει το περιπόθητο “ναι” η άλλη πλευρά. Τόσο σημαντική είναι, λοιπόν, η ανταμοιβή ώστε να καταβάλλεται τέτοια προσπάθεια; Μάλλον θεωρείται πιο σίγουρο το είδος της ανταμοιβής.

Μόνο στις ταινίες

Στον τομέα της εργασίας ο ζηλωτής ξέρει πως αν πετύχει, θα του δοθεί στο τέλος κάτι συγκεκριμένο. Στις προσωπικές σχέσεις, αντίθετα, φοβάται πως πλησιάζοντας προς το τέρμα η αρχική επιθυμία μπορεί και να ‘χει εξασθενήσει. Καθ’ οδόν έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Μην αντέχοντας τη σκέψη πως πιθανόν να λάβει αρνητική απάντηση, φροντίζει προκαταβολικά να παραιτείται λίγο λίγο.

Αυξάνεται έτσι ραγδαία ο αριθμός εκείνων που “θα ήθελαν να αγαπηθούν”, αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος. Και λέγοντας κόστος εννοούν συνήθως την εκκρεμότητα που δεν λήγει σύντομα, το χρόνο που νομίζουν ότι χάνεται. Για να μην τον χάσουν, λοιπόν, πασχίζοντας να γοητεύσουν ένα πρόσωπο-γρίφο, τρέχουν στα γραφεία τους, όπου εκεί οι μέρες αποδίδουν σίγουρα. Ποτέ δεν χάνει κανείς με τον “χρόνο προϋπηρεσίας”.

Τουλάχιστον, με μια δουλειά κι ένα εισόδημα μπορεί κανείς να συνεχίσει να ζει, ­έτσι λένε. Για ένα διάστημα αυτό αναμφίβολα ισχύει. Όταν, όμως, οι εξασφαλισμένοι αυτοί αποφασίσουν αργότερα να “φτιάξουν τη ζωή τους”, θα διαπιστώσουν πως έχουν ξεμάθει να υποδύονται τους παλιούς εκείνους ρόλους. Αρρενωπότητα, θηλυκότητα, χαμηλές φωνές, τύλιγμα αργό του ενός από τον άλλον, ανίχνευση με τα λόγια πριν από την ανίχνευση με τη σάρκα.

Πού πήγαν όλα αυτά; Μεταφέρθηκαν από τη ζωή στις ταινίες. Ταινίες που τις παρακολουθούν εκατομμύρια θεατές, κουρασμένοι και άνευροι, σε σημείο που να μοιάζουν άφυλοι. Πρώην αρσενικά και πρώην θηλυκά πλάσματα κοιτάζουν τις οθόνες και θυμούνται τις εποχές που ερωτοτροπούσαν, πριν αρχίσει ο ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ τους. Μερικοί ίσως και να δακρύσουν. Επειδή ανάμεσα σ’ ένα ταίρι και σ’ έναν μισθό διάλεξαν το δεύτερο.