Η κατάρρευση ενός πύργου στην Ρώμη με θύμα 66χρονο εργάτη

Ένδεκα ώρες άντεξε ο Οτάι ή Οκτάβιος με τη γυναίκα, και αργότερα την κόρη του, να παρακολουθούν μαρμαρωμένες στην Ρώμη τις εντέλει ανεπιτυχείς προσπάθειες διάσωσης. Γέμισαν οι ιταλικές εφημερίδες από δηλώσεις συμπάθειας και συλλυπητηρίων προς την χήρα και τα παιδιά του 66χρονου Οκτάι Στρόιτσι, που δούλευε με άλλους ηλικιωμένους συμπατριώτες του στον Πύργο των  Κόμητων (Torre dei Conti) στη Ρώμη, ένα κτίσμα του 1238 που άγνωστο ποιοι ακριβώς έκριναν ασφαλές για εργασίες και έστειλαν για την αναπαλαίωση περίπου δέκα ανειδίκευτους εργάτες.

Κανείς δεν αναφέρει μέχρι στιγμής παρουσία πολιτικού μηχανικού την επίμαχη ημέρα, χθες δηλαδή ή για το πώς ακριβώς και με ποια εχέγγυα ασφαλείας ή ειδίκευσης ανατέθηκε σε εργολάβο η “ανακαίνιση” ή αναπαλαίωση και αποκατάσταση.

Η πρώτη κατάρρευση σημειώθηκε γύρω 11:30 το πρωί και η δεύτερη περί τις 12:30. Κινδύνευσαν τότε και διασώστες και πυροσβέστες στην προσπάθεια απεγκλωβισμού, καθώς η δεύτερη κατάρρευση σημειώθηκε την ώρα που οι πυροσβέστες είχαν πλέον σχεδόν προσεγγίσει τον άτυχο εργάτη. Είχαν προλάβει να δημιουργήσουν κάτι σαν “θύλακα” αέρα για να κερδίσουν χρόνο, όμως αυτός δεν απέδωσε όπως αποδείχθηκε.

Υπενθυμίζεται ότι κατά την πρώτη κατάρρευση τραυματίσθηκαν άλλοι δύο Ρουμάνοι εργάτες, ο ένα 48 ετών και ο άλλος 62. Η κατάσταση του δεύτερου εκτιμάται από κάποια ιταλικά μέσα ενημέρωσης σοβαρή, γιατί φέρει τραύμα στο κεφάλι. Και οι άλλοι εργάτες ήταν μάλλον Ρουμάνοι και όχι νέοι, όμως δεν έχουμε αναλυτικά στοιχεία για όλους.

Η ιστορία του πύργου

Οι εργασίες γίνονταν σε έναν πύργο που κατέρρευσε από την ίδια αλαζονεία που τον έχτισε. Ήταν αρχικά 50 ή ίσως και 60 μέτρα ψηλός, ο πιο ψηλός από όλους περηφανεύονταν άλλοτε, όμως εκατό χρόνια μετά έμεινα ο μισός,  από σεισμό. Απέμεινε με μπόι 29 μέτρα. Τον είχε χτίσει ο φεουδάρχης Κόμης Ρικάρντο, αδελφός του τότε Πάπα, και ήταν η οχυρωμένη κατοικία της οικογένειάς τους, απέναντι αλλά μακριά από τον πύργο της αντίπαλης οικογένειας με την οποία ανταγωνίζονταν ποιοι θα εκλέξουν δικό τους πάπα, καρδιναλίους και άλλους άνδρες σε υπολογίσιμα οφίτσια

Μετά το σεισμό του 1348 ο πύργος εγκαταλείφθηκε μέχρι το 1620, όταν ανακαινίσθηκε από τον Πάπα. Τον ξαναρήμαξαν επόμενοι σεισμοί το 1630 και το 1644, αλλά οι Πάπες τον ανακαίνιζαν εκ νέου. Το 1937, ο πύργος δωρήθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι στους Αρντίτι (“Τολμηρούς”, ειδικές δυνάμεις που συνεργάστηκαν στον Α Παγκόσμιο με τους Γερμανούς Sturmtruppen) και σε δαύτους έμεινε μέχρι το 1943. Μέσα είχε σε αρχαία ρωμαϊκή σαρκοφάγο ως μαυσωλείο τον ηγέτη των “Τολμηρών” Αλεσάντρο Παρίσι που σκοτώθηκε μάλλον άδοξα σε τροχαίο το 1938. Τα τελευταία χρόνια γίνονταν στον Πύργο καταλήψεις που εκκενώνονταν από την αστυνομία.

Ρώμη: Η δεύτερη κατάρρευση

Επιστρέφοντας στα τρέχοντα, μέχρι τη δεύτερη κατάρρευση ο άτυχος άνδρας επικοινωνούσε με τους διασώστες, αλλά μετά από αυτήν σιγή. Τελικά έχασε τη μάχη από ανακοπή. Ανασύρθηκε άψυχος. Έγιναν προσπάθειες καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης, αλλά ήταν άκαρπες ή πιθανόν η μία να είχε αποτέλεσμα για λίγο, δεν υπάρχει βεβαιότητα επ’ αυτού. Στα ερείπια είχε πάει και η γυναίκα του αμέσως μετά την πρώτη κατάρρευση και λίγο αργότερα έφθασε και η κόρη του που ζει κι εκείνη στην Ιταλία, στο Λέτσε, κοντά στο Μπρίντιζι. Το ζευγάρι είχε γεννηθεί στη βόρεια Ρουμανία, στην Σουτσεάβα, και είχε μεταναστεύσει στην Ιταλία. Ζούσαν σε μια λαϊκή γειτονιά έξω από τη Ρώμη.

Οι διασωθέντες συνάδελφοί του περίμεναν απ’ έξω και παρακολουθούσαν με αγωνία τις προσπάθειες των διασωστών. Διεθνή πρακτορεία είχαν και ζωντανή σύνδεση επί τόπου ώρες ολόκληρες. Τελικά στις 11:00 τη νύχτα κατάφεραν να τον βγάλουν. Διακομίσθηκε στο  νοσοκομείο με ανακοπή στις 23:05 (ώρα Ιταλίας) και παρότι εκεί συνεχίσθηκαν επί μια ώρα οι προσπάθειες ΚΑΡΠΑ, ο άνδρας δεν επανήλθε. Ώρα θανάτου σύμφωνα με τους νοσοκομειακούς γιατρούς, 00:20.

Για το θάνατο του άρχισε έρευνα για πρόκληση ανθρωποκτονίας εξ αμελείας. Η επιχείρηση αποκατάστασης του ιστορικού κτιρίου χρηματοδοτείτο από το Εθνικό Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Ερευνώνται καθαρά εργασιακά ζητήματα, αλλά και η εξαρχής αδειοδότηση για την αποκατάσταση του κτιρίου ως “ασφαλούς”. 

Και στην Ελλάδα τα ίδια

Τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα σημειώνουν μεγάλη αύξηση και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με πολλά θύματα να είναι άνω των 60 ετών. Πολλοί πλέον εργάζονται παρά την μεγάλη τους ηλικία σε εργασίες με ικριώματα και σε χειρονακτικές δουλειές που απαιτούν νιάτα. Άλλοι δουλεύουν σε τέτοιες δουλειές, που είναι απαγορευτικές για μεγάλες ηλικίες, από ανάγκη βιοπορισμού επειδή δεν μπορούν να βγουν στην σύνταξη, άλλοι για να συμπληρώσουν την πενιχρή τους σύνταξη και ένα μικρό ποσοστό επειδή έχει πεισθεί ότι “αφού συνταξιοδοτούμαστε στα 70, σημαίνει ότι είμαστε ακόμη νέοι” και άρα μπορούμε να σκαρφαλώνουμε και να μερεμετίζουμε και να κάνουμε ό,τι και στα 30″.

Κάθε εβδομάδα γράφουμε για τραυματισμούς ή θανάτους εργατών στην Ελλάδα, ηλικίας άνω των 60, με πτώσεις από ικριώματα ή άλλα περιστατικά σε οικοδομές. Το 38% των θανάτων σε εργατικά δυστυχήματα στην Ελλάδα αφορά σε άνδρες ηλικίας άνω των 60.  Η ηλικιακή ομάδα με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων (52%) είναι εκείνη των 30-59 ετών όμως σε αυτήν είναι αναλογικά μικρό το ποσοστό, διότι συνιστά την πιο μάχιμη ηλικιακή ομάδα στις οικοδομές και αποτελεί την πλειοψηφία των εργατών. Ο αριθμός των νεκρών της τρίτης ηλικίας είναι δηλαδή μεγαλύτερος ως ποσοστό, όμως αυτό θα μπορούσαμε να το τεκμηριώσουμε μόνον αν είχαμε ακριβή στοιχεία για το πόσοι άνδρες άνω των 60 εργάζονται σε δύσκολες και απαιτητικές για το σώμα εργασίες.