Η κλιματική αλλαγή, η κλιματική απάτη και η Αριστερά

Το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που εν πολλοίς θεωρείται υπεύθυνο για την κλιματική αλλαγή, δεν είναι το κύριο αέριο του θερμοκηπίου. Το κύριο αέριο του θερμοκηπίου είναι το νερό στην αέρια του κατάσταση, δηλαδή οι υδρατμοί. Αυτοί έχουν το 98% της επίδρασης στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι συγκεντρώσεις τους στην ατμόσφαιρα βρίσκονται έως 100 φορές και, κατά μέσον όρο, τουλάχιστον 50 φορές μεγαλύτερες από το CO2. Επιπρόσθετα καλύπτουν μεγαλύτερο εύρος μηκών κύματος απορρόφησης της υπέρυθρης ακτινοβολίας απ’ ότι το CO2.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη απάτη περί της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Αποσιωπούνται σκόπιμα μία σειρά από παράγοντες επηρεασμού του κλίματος. Αποσιωπούνται, για παράδειγμα, η ηλιακή δραστηριότητα, οι επιπτώσεις στο κλίμα από τις διαφοροποιήσεις στην κλίση του άξονα περιστροφής της γης, ή της ελλειψοειδούς τροχιάς της γύρω από τον ήλιο.

Επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο (απολύτως φυσικό) φαινόμενο του θερμοκηπίου, επίσης αποσιωπάται η παρουσία των υδρατμών. Όλες οι μετρήσεις τους, τα μοντέλα και τα συμπεράσματα που προβάλλονται γίνονται επί ξηρού αέρα. Δηλαδή, χωρίς ίχνος υγρασίας και υδρατμών. Έτσι, αναβαθμίζεται το CO2 ως κύριο αέριο του θερμοκηπίου. Αλλά αυτό δεν είναι επιστήμη, είναι κομπογιαννιτισμός!

Το λιώσιμο των πάγων

Σε επίρρωση των παραπάνω έρχεται η παραφιλολογία για το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική που θα μας πνίξουν. Ακόμα και αν το δεχτούμε ως υπόθεση, είναι αστείο. Και είναι αστείο, αφού η μέση ετήσια θερμοκρασία στην Ανταρκτική (σταθμός Βοστόκ) είναι -58 βαθμοί Κελσίου, ενώ έχουν καταγραφεί θερμοκρασίες ακόμη και στους -93 βαθμούς! Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι αρκετοί βαθμοί κάτω από το μηδέν, 2.000 χλμ μακριά από τον Νότιο Πόλο. Απαιτούνται τεράστιες ποσότητες λανθάνουσας θερμότητας για την απορρόφηση της τήξης αυτών των τεραστίων όγκων πάγου. Ο πάγος λειώνει ως γνωστόν σε θερμοκρασίες από 0 βαθμούς και πάνω.

Επομένως για να αρχίσουν να λιώνουν οι πάγοι της Ανταρκτικής θα πρέπει να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία της ατμόσφαιρας κατά δεκάδες βαθμούς (κι όχι για έναν ή δύο βαθμούς που μας απειλούν οι κλιματολάγνοι). Αναφερόμαστε σε θερμοκρασίες, όπου δεν θα μπορεί να επιβιώσει κανείς. Στην περίπτωση της Ανταρκτικής, η μέση θερμοκρασία πρέπει να φτάσει το μηδέν, να παραμένει υψηλότερη από αυτό για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα το λανθάνον θερμικό φορτίο που απαιτεί η τήξη.

Και πάλι ίσως χρειαστούν ακόμη και αιώνες για να λιώσουν ολοσχερώς οι πάγοι και να πνίξουν τα παράλια μας, που όμως εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διαπιστώσουμε, διότι θα έχουμε αποδημήσει, κυριολεκτικά, τσουρουφλισμένοι. Άρα, οι παγετώνες της Ανταρκτικής θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αδιαφορώντας για την αύξηση του CO2 στην ατμόσφαιρα, είτε αυτή οφείλεται στον άνθρωπο ή όχι.

Η Αριστερά θύμα της κλιματικής αλλαγής

Είναι, όμως, απορίας άξιον, το πως άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι αριστεροί ενστερνίζονται την μεγαλύτερη επιστημονική απάτη που υπήρξε ποτέ μετά τα θέσφατα της Ιεράς Εξέτασης. Μιλούν για εδώ και τώρα “αποανάπτυξη”, τασσόμενοι πίσω από δήθεν αντικαπιταλιστικούς ακτιβισμούς, που υποκινούνται από το σύστημα. Ανεξάρτητα το πως φαντασιώνεται ο καθένας τον κομμουνισμό, δεν έχουμε δείγματα για το πως αυτός θα μπορούσε να λειτουργεί.

Το πλησιέστερο καθεστώς σε μια τέτοια κοινωνία, υπήρξε ο “υπαρκτός σοσιαλισμός” της ΕΣΣΔ και των “δορυφόρων” της. Δεν νομίζω, ότι τα καθεστώτα και οι άνθρωποι εκεί είχαν ιδιαίτερες οικολογικές ευαισθησίες. Ακολούθησαν παράλληλους αναπτυξιακούς δρόμους με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, μολύνοντας και καταστρέφοντας εξ ίσου, αν όχι περισσότερο, το περιβάλλον. Η σημερινή Κίνα που ακόμα ομνύει στο όνομα του κομμουνισμού είναι η πιο ρυπογόνος χώρα του πλανήτη.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα υπερβαίνει κατά πολύ τον καπιταλισμό, όπου πάντα θα βρίσκει τρόπους να σου πουλήσει ακόμη και το σκοινί που θα τον κρεμάσεις, όπως έλεγαν κάποτε. Προς το παρόν, μας έχει όλους κρεμασμένους ανάποδα και μας πουλάει, αφού είναι της μόδας να πωλούνται “πράσινα” φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι περισσότεροι, εξάλλου, είναι πρόθυμοι να καταναλώσουν ότι τους σερβίρεται, επενδύοντάς το μάλιστα ιδεολογικά. Οι “αριστεροί” έχασαν ολοκληρωτικά τη μάχη της υποτιθέμενης κοινωνικής αλλαγής, προσαρμόζοντάς την εμμονικά ο καθένας στα δικά του μέτρα και σταθμά.

Τώρα βρίσκουν καταφύγιο δήθεν σωτηρίας στην οικολογία και στα αφηγήματα της περί κλιματικής αλλαγής, καλύτερα κλιματικής απάτης. Μπορούμε να πούμε πως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Ωστόσο, είναι η ίδια η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για εξέλιξη και πρόοδο που καθυποτάσσει τα πάντα γύρω του, έστω και μέσα από τη “δημιουργική” καταστροφή. Έτσι ξεφύγαμε από τις σπηλιές και φτάσαμε στο σημερινό επίπεδο πολιτισμού και τεχνολογικής έκρηξης, παρά τα όποια υπαρκτά αδιέξοδα που έχουν προκληθεί.

Θεωρίες πρωτόγονου “λουδιτισμού”

Ας μας πει κάποιος από τους οπαδούς της “αποανάπτυξης”, πως θα μπορούσε να ζήσει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση, φάρμακα, μέσα μεταφοράς ή δίκτυα επικοινωνιών. Να ζήσει χωρίς διυλιστήρια καθαρισμού του νερού και εκτεταμένα δίκτυα διανομής μέχρι και την τελευταία βρύση του σπιτιού του. Όλα αυτά, όμως, απαιτούν ενέργεια. Πολλή ενέργεια! Πόθεν; Πως;

Από την μία δεχόμαστε πως έχουμε δικαίωμα στην τηλεόραση, στο κινητό και στο ιδιωτικό αυτοκίνητο, στην πρόσβαση σε εξελιγμένα συστήματα υγείας και φάρμακα. Από την άλλη λέμε πως αυτό το δικαίωμα πρέπει να το στερηθεί ο Μπαγκλαντεσιανός, ο Σομαλός, ή οποιοσδήποτε άλλος στις φτωχότερες χώρες του κόσμου, στο όνομα της προστασίας του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή!

Μήπως επειδή ο δυτικός άνθρωπος έχει βαρεθεί τη ζωή του, ψάχνει να βρει “διαφυγές” που θα δικαιολογούν την ύπαρξή του; Οι αρνητικές συνέπειες, όποιες και αν είναι αυτές, από την αλόγιστη και ασύδοτη ανάπτυξη μετά τη βιομηχανική επανάσταση, θα μειωθούν, ή θα εξαλειφθούν ολοσχερώς, μέσω αφ’ ενός της επιβολής κανόνων, αφ’ ετέρου της τεχνολογικής προόδου. Αυτά προϋποθέτουν κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας κι όχι έναν πρωτόγονο “λουδιτισμό”.

Η κλιματική αλλαγή ως μέσο χειραγώγησης

Εάν σήμερα στρεφόμαστε κατά της κλιματικής απάτης είναι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Μέσω της εξαπάτησης, οι κοινωνίες προετοιμάζονται ψυχολογικά και ιδεολογικά. Μέσω της κλιματικής τρομοκρατίας, των θεωριών της αποεπένδυσης και της πράσινης ανάπτυξης, επιχειρείται η μεγαλύτερη προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών, που υπήρξε ποτέ.

Αποεπένδυση και πράσινη ανάπτυξη απαιτούν τεράστια κόστη (90 τρισ. δολάρια κατά τον ΟΗΕ) για τη βίαιη αλλαγή του μοντέλου ζωής, αλλά και της μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού που αυξάνει τάχα απειλητικά. Για να γίνει αυτό (παράλληλα με τους διάσπαρτους και αιματηρούς πολέμους) επιβαρύνονται οι κοινωνίες με βαρύτατες φορολογίες κι άλλα μέσα. Πραγματοποιείται, επίσης, μέσω της πλήρους απελευθέρωσης της διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων. Το τελευταίο στο όνομα ενός φάλτσου ανθρωπισμού.

Απώτερος σκοπός να μετατραπούν οι κοινωνίες –σταδιακά ήδη συμβαίνει– σε άβουλες μάζες νομάδων τροφοσυλλεκτών. Διότι, όλα αυτά που συμβαίνουν πάνε μαζί. Ακολουθούν έναν περίπου αυτοματοποιημένο δρόμο προς όφελος αποκλειστικά μιας μικρής παγκόσμιας ελίτ. Μίας ελίτ που συγκεντρώνει σταδιακά ολοένα και περισσότερο πλούτο, αλλά κυρίως εξουσία, που κανείς δεν θα είναι πλέον σε θέση να την αμφισβητεί.

Είναι λυπηρό το παράδοξο, αλλά όχι πια ακατανόητο, πως η σημερινή Αριστερά αποτελεί τον κύριο στυλοβάτη αυτής της εκτρωματικής μετεξέλιξης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και οι λαοί, ενστικτωδώς, της γυρίζουν παντού την πλάτη. Η παραδοσιακή κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας έχει πάρει τα χαρακτηριστικά και εκφράζεται μεταξύ πατριωτισμού και “γκλομπαλισμού”. Είτε αυτό γίνεται αντιληπτό, είτε όχι. Έστω και αν αυτή η βασική διαίρεση σήμερα διατυπώθηκε τελικά δημόσια και με απόλυτη παρρησία και διαύγεια, από έναν κατ’ εξοχήν εκφραστή των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο της οξυμένης ενδοκαπιταλιστικής αντίθεσης στην εποχή μας. Τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ!