Η πικρή αλήθεια για την ψευδαίσθηση περί προσωπικής ευτυχίας

Είναι πραγματικά διασκεδαστικό το πώς περιμένουμε από τους άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους, λες και η ευτυχία είναι κάποιο πακέτο που μπορεί κάποιος να μας παραδώσει στην πόρτα. Μάλιστα, το κάνουμε με τέτοια επιμονή που θα νόμιζε κανείς ότι έχουμε ξεχάσει πως η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση, κάτι σαν την ικανότητα να βρίσκεις χαρά ακόμα και όταν όλοι γύρω σου συμπεριφέρονται σαν να έχουν καταπιεί λεμόνι.

Η αλήθεια είναι ότι η προσωπική ευτυχία είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Δεν είναι θέμα εγωισμού ή απομόνωσης – είναι απλά η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει καλύτερα από εμάς τι πραγματικά μας γεμίζει. Οι άλλοι μπορεί να προσθέσουν χρώμα στη ζωή μας, αλλά δεν μπορούν να ζωγραφίσουν ολόκληρο τον πίνακα.

Είναι εντυπωσιακό πώς επενδύουμε τόσο χρόνο στο να προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους άλλους, λες και η επιδοκιμασία τους είναι το εισιτήριο για την ευτυχία. Σπουδάζουμε, εργαζόμαστε, δημιουργούμε σχέσεις – όλα με γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι. Και μετά απορούμε γιατί νιώθουμε άδειοι μέσα μας.

Και που λες ευτυχία…

Η πραγματική απελευθέρωση έρχεται όταν συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση. Είναι η στιγμή που σταματάμε να περιμένουμε από τους άλλους να γεμίσουν το συναισθηματικό μας κενό και αρχίζουμε να χτίζουμε τη δική μας ευτυχία. Μπορεί να ακούγεται μοναχικό, αλλά είναι στην πραγματικότητα απελευθερωτικό.

Κι όπως λένε οι Guns N’ Roses στο November Rain: “Nothin’ lasts forever, And we both know hearts can change, And it’s hard to hold a candle In the cold November rain…” – Ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι μόνιμο και οι καρδιές αλλάζουν, η ευτυχία πρέπει να πηγάζει από μέσα μας. Και να θυμάστε πως στο τέλος της ημέρας, είμαστε οι μόνοι που θα είμαστε πάντα εκεί για τον εαυτό μας – ειδικά όταν έξω μαίνεται η καταιγίδα.

Υ.Γ. Καθώς σμιλεύονταν αυτές οι σκέψεις για την ευτυχία, η μελωδία του αξέχαστου Αντώνη Καλογιάννη αντηχούσε σαν ηχώ στο μυαλό μου… “Και που λες ευτυχία, ευτυχία δε βρήκαμε…” Ίσως γιατί πάντα την αναζητούσαμε στα λάθος μέρη, στα λάθος πρόσωπα, στις λάθος στιγμές. Κι όμως, ίσως η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως αυτό που ψάχναμε τόσο μακριά, βρισκόταν πάντα μέσα μας, περιμένοντας υπομονετικά να το ανακαλύψουμε.

---

Η Μαργαρίτα Γεωργιάδου είναι οικονομολόγος και διεθνολόγος. Εργάζεται ως στέλεχος πολυεθνικής χρηματιστηριακής εταιρείας. Έχει πτυχίο από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και μεταπτυχιακό στην Πολιτική και Διακυβέρνηση και στις διεθνείς σχέσεις.