Η ταραχώδης ζωή και ο θάνατος της Μαίρης Χρονοπούλου

Απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών η ηθοποιός Μαίρη Χρονοπούλου που νοσηλευόταν από τις 2 Οκτωβρίου στη ΜΕΘ του “Ευαγγελισμού” με κατάγματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Είχε πέσει από τα σκαλιά στο σπίτι της και χρειάσθηκε να διασωληνωθεί. Υπέκυψε σήμερα το μεσημέρι. Η υγεία της είχε κλονιστεί σοβαρά άλλες δυο φορές, το 1999 σε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο για σχεδόν δέκα χρόνια και το 2009 όταν έπαθε εγκαύματα, επειδή άρπαξαν φωτιά τα ρούχα της από κερί. Επίσης είχε νοσηλευθεί κατά καιρούς και για άλλα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Πριν από λίγες εβδομάδες, η αστείρευτη αυτή γυναίκα, που μέχρι τέλους το μυαλό της ήταν ακάματο, είχε ξεκινήσει και νέα δραστηριότητα στα social media αναφερόμενη στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες. Έγραφε συγκεκριμένα: «Φίλοι, φίλες ξαναγυρίζω, να μαι. Σήμερα έχω τη γιορτή μου. Αλλά αποκλείεται να νιώσω εορταστικά με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δέκα χρόνια πριν, κάηκα σχεδόν ολόκληρη. Μπορείτε να φανταστείτε την ταύτιση ενός καμένου ανθρώπου, με τις πυρκαγιές. Πόνεσα. Ταυτίστηκα με τις πυρκαγιές. Σκέφτηκα τους ανθρώπους και τα ζωάκια του δάσους που κάηκαν και ποιος ξέρει, μπορεί και τα δέντρα να πονάνε. Και τώρα το νερό! Η φρίκη του πνιγμού. Η καταστροφή, η αγωνία. Θεούλη μου! Γιατί όλα αυτά στην πατρίδα μου; Ξορκίζω τον καταραμένο χρόνο που πέρασε. Πού πόνεσε κι εμένα, προσωπικά πολύ. Ελπίζω στη νέα χρονιά που έρχεται».

Στις 20 Σεπτεμβρίου είχε κάνει και ανάρτηση από συναυλία στο Ηρώδειο και αστειευόταν που εκείνη, η φανατική σοσιαλίστρια όπως αναφέρει, είχε συναντηθεί με έναν πρίγκιπα, τον Νικόλαο. Έγραφε ότι «είναι Ρωμιός, Ρωμιώτατος, πανέξυπνος ατακαδόρος. Μάλλον, προς το τέλειο θα τον κατέτασσα!» Αν και κατά καιρούς χρειαζόταν νοσηλεία, η Χρονοπούλου είχε πολύ γερό σκαρί και ήταν κοινωνικότατη παρά τα 90 της χρόνια.

Η ζωή της ήταν πολυτάραχη. Τον Αύγουστο του 1975 παντρεύτηκε για… λίγες εβδομάδες τον Δήμο Μπότσαρη, που τότε ήταν δήμαρχος Σπάτων και εν συνεχεία εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Ο Δήμος Μπότσαρης μετέπειτα ως δημοσιογράφος στον “Ελεύθερο Τύπο” πολέμησε πολύ το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον Ανδρέα Παπανδρέου, γράφοντας και βιβλία για διασύνδεση του ΠΑΣΟΚ με την τρομοκρατία. Πέθανε το 2003. Για εκείνο το γάμο η ίδια δεν έδωσε ποτέ λεπτομέρειες και είχε πει απλώς τα εξής:

«Τρεις τέσσερις μέρες πριν από τον γάμο, ήξερα ήδη ότι ο γάμος δεν θα κρατούσε. Όντως, δυό μέρες μετά τον γάμο ετοίμασα τις βαλίτσες μου, τα μάζεψα και πήγα στη Θεσσαλονίκη. Ο Κώστας Καρράς με είχε πάει τότε στην εκκλησία με μια Ρολς Ρόις μόλις 5 ετών, η οποία όμως διαλύθηκε, γιατί έπεσαν πάνω της 8.000 άνθρωποι. Θυμάμαι τον Θανάση Βέγγο να ουρλιάζει: “Μαίρη! Κάποτε είχες πει ότι θα παντρευόσουν έναν άντρα σαν εμένα, αυτός που παίρνεις δεν μου μοιάζει”. Τον αγαπούσα πολύ τον Θανάση Βέγγο. Εγώ ήμουν σαν χαμένη».

Όταν χώρισαν, η Χρονοπούλου συνδέθηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Μπάρκουλη και έμεινε αρραβωνιασμένη μαζί του επί τριετία, όμως χώρισαν χωρίς να προχωρήσουν ποτέ σε γάμο. Όπως έλεγε η ίδια, είχαν αρραβωνιαστεί κανονικά, με παπά και με κουμπάρο, όμως «δεν πήγε καλά το πράγμα και τελείωσε». Είχε ως καλύτερό της φίλο τον Νίκο Κούρκουλο και βάφτισε τον γιο του Άλκη. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι ο Νίκος Κούρκουλος «ήταν ο αδελφός που δεν είχε».

Η ίδια ανέφερε σε συνέντευξή της και το περιστατικό με έναν σύντροφό της που την χτυπούσε, οπότε τηλεφώνησε έντρομη στον Νίκο Κούρκουλο. Εκείνος κατέφθασε με τη μοτοσικλέτα του και “συγύρισε” τον σύντροφό της, ενώ την βοήθησε και να αλλάξει κλειδαριά. Όμως λίγες μέρες αργότερα ο Κούρκουλος την είδε να πίνει καφέ με εκείνον που την είχε χτυπήσει. «Καλά, εγώ τον έσπασα στο ξύλο για να γλιτώσεις κι εσύ πίνεις μαζί του καφεδάκι;», τη ρώτησε. Όπως είχε εξομολογηθεί η ίδια, μετάνιωσε που δεν έκανε παιδιά με κανέναν από τους συντρόφους της. Το απέδωσε στην ατυχία της. Διατηρούσε όμως δεσμό με το “Χαμόγελο του Σπιτιού”. Ελεγε «έχω 34.000 παιδιά».

Η μοναξιά των τελευταίων ετών

Λίγους μήνες προτού αποβιώσει, παραπονιόταν για τη μοναξιά της. Είχε πει ότι περίμενε αποτελέσματα από εξέταση και ήταν μόνη ενώ φοβόταν ότι θα διαγιγνωσκόταν καρκίνος. Όπως είπε, θα ήθελε να περίμενε τα αποτελέσματα με έναν άνθρωπο δίπλα της. Για τους έρωτες της ζωής της είπε ότι «μεγάλο έρωτα έζησα μιάμιση φορά», αλλά δεν έδωσε λεπτομέρειες. Περιορίστηκε να πει ότι με τον μεγάλο έρωτά της δεν παντρεύτηκαν, συζούσαν, και είχαν καταλήξει να κοιμούνται σε χωριστά κρεβάτια. Ενώ εκείνη ήλπιζε να γίνει μια συνηθισμένη νοικοκυρά στο πλευρό του, τελικά χώρισαν.

Είπε επίσης ότι οι περισσότεροι άνδρες της ζωής της, την ζήλευαν αφόρητα: «Με έβλεπαν σαν τη Λουκρητία Βοργία, ενώ εμένα με έκαψαν οι ρόλοι μου, δεν ήμουν τόσο ζωηρή όσο με παρουσίαζαν. Εγώ πάντως δεν ζήλευα ποτέ κανέναν, γιατί δεν ήθελα να χαλάω τη ζαχαρένια μου». Πρόσφατα σε τηλεοπτική συνέντευξή της είχε μιλήσει και για το θάνατο, παρότι της έλεγαν ότι αφού η μητέρα της πέθανε 106 ετών, είχε ακόμη αρκετό μέλλον.

«Δεν με φοβίζει καθόλου ο θάνατος», είπε εκείνη. «Έχω και μια περιέργεια για το τι θα δω, αν φύγω από εδώ. Θα βρούμε τίποτα; Με τη Μάρθα Καραγιάννη λέγαμε πάντα “τι θα βρούμε εκεί;”. Έμπαινε ο Δαλιανίδης στα γυρίσματα και έλεγε “τίποτα, αηδίες. Σαν τα ραδιόφωνα είμαστε. Τραβάμε την πρίζα, σβήνει το ραδιόφωνο”. Εμείς θέλαμε να δούμε κάτι. Η επιθυμία μου είναι να με κάψουν. Δεν θέλω τη σήψη και τα σκουλήκια. Πιστεύω πάντως ότι μετά υπάρχει κάτι», εξομολογήθηκε.

Η καριέρα της Χρονοπούλου

Η Μαίρη Χρονοπούλου γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1933 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο εμφανίστηκε και σε αρχαία δράματα, μετέχοντας στο χορό. Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται με το ελεύθερο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο “Ακροπόλ” στα έργα των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου “Η Κυρία” και “Το Ρομάντζο μιας Καμαριέρας”.

Στον κινηματογράφο. η Μαίρη Χρονοπούλου πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο “Χαρούμενο ξεκίνημα” του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής της Φίνος Φιλμ το 1954. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο “Τελευταίο ψέμα” του Μιχάλη Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ. Από το 1963 και μετά άρχισε να πρωταγωνιστεί σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, σε ρόλους μοιραίας γυναίκας κατά κανόνα. Είχε ως συμπρωταγωνιστές γόητες και αστέρια της εποχής, όπως τον Νίκο Κούρκουλο, τον Φαίδωνα Γεωργίτση, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Γιώργο Φούντα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στην ταινία “Τα κόκκινα φανάρια” (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, στις ταινίες “Χωρίς ταυτότητα” (1963, Φίνος Φιλμ), “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” (1966), επίσης υποψήφιας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 38η απονομή των βραβείων το 1966, “Πολύ αργά για δάκρυα” του Γιάννη Δαλιανίδη (1968), “Όταν η πόλις πεθαίνει”, (1969), “Οι αδίστακτοι” (1965), “Κοινωνία ώρα μηδέν” (1966), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Ορατότης μηδέν” (1970) κ.ά.

Εκτός από τις προαναφερόμενες κοινωνικές και δραματικές ταινίες εμφανίστηκε σε τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη: “Οι θαλασσιές οι χάντρες”, “Μια κυρία στα μπουζούκια” και “Γοργόνες και μάγκες”. Κατά την περίοδο 1967-68 κέρδισε το βραβείο της ενώσεως κριτικών ως η καλύτερη πρωταγωνίστρια. Στη θεατρική της καριέρα, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της Αθήνας και έπαιξε με την ίδια ερμηνευτική ικανότητα σε όλα τα είδη θεάτρου, παρότι η ίδια εξομολογήθηκε ότι δεν αγαπούσε το θέατρο, επειδή το βαριόταν. Το 1972 συγκρότησε τον δικό της θίασο με τον οποίο ανέβασε τα έργα: “Τι ώρα θα γυρίσεις, Πηνελόπη” του Σόμερσετ Μομ και “Ένα καυτό κορίτσι” του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Η Μαίρη Χρονοπούλου συμμετείχε και στο νέο ελληνικό κινηματογράφο, όπως σε ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου (“Οι κυνηγοί” και “Ταξίδι στα Κύθηρα”), ενώ κέρδισε βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία “Τα παιδιά της χελιδόνας” του Κώστα Βρεττάκου, το 1987. Το 2021 τιμήθηκε με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στην Τελετή Απονομής των Βραβείων ΙΡΙΣ από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου διότι με την «ρώμη της παρουσίας της σφράγισε μια σειρά κινηματογραφικών ειδών».