Η τελετή λήξης των Ολυμπιακών διόρθωσε τη ζημιά από την τελετή έναρξης

Κι αυτό γιατί στο χολιγουντιανό σόου που στήθηκε στο 80.000 θέσεων Stade de France, προαναγγέλλοντας υπαινικτικά τους επόμενους στο Λος Άντζελες το 2028, οι Γάλλοι διοργανωτές στην τελετή λήξης άγγιξαν την ουσία των Αγώνων συμβολικά. Μια ουσία όπου κυρίαρχοι ήταν: η κουκουλοφόρα φιγούρα της τελετής έναρξης, ο αγκαθωτός “Χρυσός Εξερευνητής” (σύμβολο του πνεύματος της Βαστίλης) και σαν απότιση φόρου τιμής στην γενέθλια γη των Ολυμπιακών Αγώνων την Ελλάδα, η Νίκη τη Σαμοθράκης (αφύπνιση αρχαιοελληνικού πνεύματος), ο Ύμνος στον Απόλλωνα απ’ τον “αιωρούμενο” πιανίστα Alain Roche (μουσική σύνθεση που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1894 στο Παρίσι σε συνέδριο για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων) και η ελληνική σημαία!

Η έπαρση της ελληνικής σημαίας από τον “Χρυσό Εξερευνητή” (σε συνδυασμό με την προηγηθείσα είσοδο του σημαιοφόρου Εμμανουήλ Καραλή και της Ευαγγελίας Πλατανιώτη έναντι των άλλων αντιπροσωπειών των χωρών που ακολούθησαν) επανέφεραν στη μνήμη όλων –με συνοδεία μια συγκινητική εκτέλεση του εθνικού ύμνου μας– ότι η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η αρχαία Ελλάδα! Έτσι από το δυστοπικό, οργουελικό περιβάλλον μιας ανθρωπότητας με απέραντο τραγικό βάθος (όπως αποτυπωνόταν, στο σουρεαλιστικό σκηνικό) ξεπετάχτηκε στην τελετή λήξης το ελληνικό θαύμα. Το θαύμα που ανέδειξε το κάλλος, την ευγένεια, τη σοφία, την αισθητική, την μεγαλοφυῒα, το ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό, με πλαίσιο (στο ανατριχιαστικό τελετουργικό) φιγούρες των αρχαιοελληνικών ολυμπιακών αθλημάτων.

Σ’ αυτό το πλαίσιο ενός εξωπραγματικού σκηνικού εδάφους, οργίαζαν τα γεωμετρικά σχήματα, τα στερεομετρικά, τα οποία –υπό το μελιχρό φως των προβολέων– ανασχηματίζονταν σε γραμμές “μαλακές” με ευρηματικές (συμβολικές) διεξόδους στις ανθρώπινες αγωνίες, τις ανταρσίες της ψυχής και τα πάθη της. Τα πάθη που κινούνται στη σφαίρα του μεταφυσικά ανθρώπινου, όπως διαμορφώνεται στις καθημερινές του διαστάσεις. Διαστάσεις όπου σμίγουν τα βάθη της χαράς και της λύπης, της απώθησης λόγω πικρίας και απογοήτευσης με την αναπτερωμένη ελπίδα.

Την ελπίδα (Νίκη της Σαμοθράκης) η οποία οδηγεί στην ανάταση της ψυχής (περιστέρι) απ’ τον απελπισμένο μηδενισμό της εξουσιολαγνείας και της υλικής ευδαιμονίας, που δεν έχει σχέση με όσα εκφράζουν η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και οι ροπές της ψυχής, του ήθους και του μέτρου στο ολυμπιακό πνεύμα και ιδεώδες. Το μέτρο αυτό καθρεφτίζεται στα γλυπτά του Παρθενώνα και πιστοποιεί την επιλογή των αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών να αποφεύγουν εξίσου το απόλυτα συγκεκριμένο (που σκοτώνει τη φαντασία) και το απόλυτα αφηρημένο (που την κονιορτοποιεί). Εκφράσεις αμφότερες των δύο άκρων, που γίνονται αιτία συχνά να αφήνεται ελεύθερη και αρρύθμιστη η σύγχρονη Τέχνη, με αποτέλεσμα να περιπλανιέται στο κενό του απροσδιόριστου, γιατί έχουν εξανεμιστεί το συναίσθημα και το ελεύθερο πνεύμα…