Η ξεχασμένη κλειδοθήκη

Και να μην θέλεις, τα κρεμάνε φάτσα-φόρα στις προσόψεις των γερασμένων πολυκατοικιών (κάτι που εκνεύριζε ιδιαίτερα τον μέγιστο αρχιτέκτονα μηχανικό Άρη Κωνσταντινίδη). Γυρίζουν αργά το απόγευμα (προς βραδάκι λόγω ζέστης) από το τοπικό σούπερ-μάρκετ. Δεν είναι ιδιαίτερα φορτωμένοι και δεν σπεύδω να τους βοηθήσω (για να μην παρεξηγηθώ ως επισπεύδων, για άλλη μία φορά, γενικώς).

Το πρόβλημα είναι άλλο όμως αυτή τη φορά (όπως και πολλές άλλες φορές άλλωστε – στο βαθμό που έχει υποπέσει στην σχετικά οξεία αντίληψή μου): ο γηραιός κύριος δεν βρίσκει πάλι τα κλειδιά του. Η καλοστεκούμενη σύζυγος τον επιπλήττει: «αααχχχ, πόσες φορές θα σου το πω; Ααααχχχχ, αρχίζει η άνοια – όχι η δική μου, η δική σου – εκεί που άλλοτε κρέμονταν άλλα… πράγματα, εκεί κουδουνίζουν τώρα τα κλειδιά σου!».

Βλέπω τον ηλικιωμένο κύριο (πρώην τραπεζικό – συνταξιούχος νυν και αεί) να αφήνει κάτω τα ψώνια, να ξεκουμπώνει το παντελόνι του –κανονικά, πρώτα τη ζώνη του, μετά τα κουμπιά…– και να βγάζει ένα πουγκάκι που κρέμεται από το λαιμό του με ένα δερμάτινο λουρί σκύλου, εξαιρετικά λεπτό. Aνοίγει την ιδιότυπη κλειδοθήκη, ξεκλειδώνει την εξώπορτα της πολυκατοικίας και χωρίς να περάσει το κατώφλι –για να μην τον βλέπουν απαξάπαντες οι διερχόμενοι, rbnb και μόνιμοι κάτοικοι Νεαπόλεως Εξαρχείων συν ελάχιστοι φοιτητές ενοικιαστές– ξανακάνει αντίστροφα όλες αυτές τις άκρως ασυνήθιστες, αλλόκοτες και περίεργες (ακόμα και για αυτή την ανεκτική γειτονιά κινήσεις. Κι αφού ολοκληρώσει και δέσει σχολαστικά τη ζώνη τού (ξανα)κουμπωμένου παντελονιού του, τότε παίρνει από κάτω τα ψώνια και μπαίνει στα ενδότερα τής οριζοντίου ιδιοκτησίας του.

Όλη αυτή την ώρα η σιτεμένη σύζυγος τού κρατάει υπομονετικά την… πόρτα. Αυτή η τελετουργία μού υπενθυμίζει πως έχουμε πάρα, μα πάρα πολλά κοινά με τους πρωτόγονους προγόνους μας, παρά την όποια επίφαση πολιτιστικής ετικέτας και πρωτοκόλλου καλής (αστικής) συμπεριφοράς. Μόνο που οι δικές μας τελετουργίες είναι απλώς γραφικές, αποκομμένες από την Φύση, επιβαλλόμενες και υποβλητέες από το απολειφάδι ένστικτο τής αυτοσυντήρησης. Αυτοματισμοί προστασίας τής ατομικής περιουσίας και του προσωπικού ζωτικού χώρου. Περί αυτού πρόκειται. Πέραν αυτού ου… Ακόμα και οι πίθηκοι θα μας περιγελούσαν, τόσο βαθιά χωμένοι που είμαστε στα άγχη, στις ανασφάλειες, στις φοβίες…

«Αλλά και πάλι, λίγα γίνονται;», αυτοδικαιολογεί ο/η σύζυγος την/τον/το σύντροφό της. Τα οικόσιτα σκυλάκια είναι σαφώς πιο έξυπνα και πιο ευέλικτα στους κοινωνικούς χειρισμούς. Νομίζω… λέγω τώρα, για το χαρίεν τού πράγματος – μην με παρεξηγείτε! Κουβέντα να γίνεται. Που λέει ο λόγος… κι άλλα πολλά, τινά συναφή…