Ημερολόγιο καραντίνας – Δεν θέλουμε άλλους ήρωες

Αυτές τις μοναχικές για κάποιους, δύσκολες για πολλούς και πρωτόγνωρες για όλους μέρες και νύχτες θυμηθήκαμε το ανέκδοτο με τον γέροντα Εβραίο έμπορο στο κρεβάτι του πόνου:

«-Είστε όλοι εδώ παιδιά μου; 

-Ναι, πατέρα, όλοι εδώ.

-Και συ Σάρα γυναίκα μου εδώ είσαι;

-Ναι, Γιόζεφ, εδώ είμαι.

-Και ποιος στα κομμάτια είναι στο μαγαζί;»

Κανείς δεν είναι γέροντα ούτε στο δικό μας μαγαζί. Οι περισσότεροι είναι σε καραντίνα και από την εργασία τους. Και δυστυχώς, θα παραμείνουν σε εργασιακή καραντίνα και μετά την υγειονομική κρίση. Όσοι επιζήσουμε από τον κορονοϊό θα πρέπει να επιβιώσουμε και την επόμενη μέρα. Και από τους ιούς της ανεργίας, της απλήρωτης εργασίας ή του μεροκάματου πείνας δεν μπορείς να προστατευτείς με μάσκα ή γάντια. Και οξυγόνο για να τα καταφέρεις δεν πρόκειται να σου χορηγήσει κανείς.

Η νέα οικονομική κρίση θα πλήξει και πολλούς που δεν είχαν πληγεί από την κρίση του 2010, ενώ θα ξαναρίξει στο καναβάτσο και κάποιους που μόλις είχαν καταφέρει να σηκωθούν. Η επόμενη μέρα θα μας βρει σε μια άλλη Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που μετά το “Μένουμε σπίτι” θα έχει για σλόγκαν το “Μένουμε άφραγκοι”. Εκτός, βέβαια, από τους συνήθεις υπόπτους, οι οποίοι ούτε σε αυτή την κρίση θα πληγούν. Για την ακρίβεια θα βγουν και πάλι κερδισμένοι.

Είναι αυτοί που θα δίνουν ακόμα πιο λίγα ψίχουλα στους εργαζομένους τους, με την κυβέρνηση να μιλά για τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης και ταυτόχρονα θα κάνουν δωρεές, με την κυβέρνηση να τους χαρακτηρίζει εθνικούς ευεργέτες. Δηλαδή, δεν είσαι αχρείος και ανάλγητος που αφήνεις πεινασμένους τους υπαλλήλους σου. Είσαι ήρωας επειδή δωρίζεις στο κράτος ένα μικρό μέρος από τα χρήματα που θα έπρεπε να δίνεις σε αυτούς που δουλεύουν για να είσαι εσύ πλούσιος. Και αυτό το λέμε πολιτισμένη κοινωνία, στην οποία υποτίθεται ότι είμαστε όλοι ίσοι. Αλλά αυτή είναι η ψευδεπίγραφη δημοκρατία μας. Να είμαστε ίσοι μόνο μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Όταν ψηφίζουμε.

Κι επειδή αναφερθήκαμε σε ήρωες, γιατί οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία είναι ήρωες; Απλώς, κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Υπό δύσκολες συνθήκες και με ελλείψεις, ναι. Ήρωες, όμως, όχι. Ή, ακόμα κι αν είναι, δεν είναι περισσότερο ήρωες από τους συμπολίτες μας που αγωνίζονται καθημερινά να έχει το οικογενειακό τραπέζι ένα πιάτο φαγητό και να μην τους κόψουν το ρεύμα. Και να περνούν τους χειμώνες μέσα στην παγωνιά.

Τούτη η χώρα έχει μάθει να βγάζει ήρωες. Ε, ας μάθει να βγάζει και πολιτικούς που θα εδραιώσουν την ελευθερία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, ώστε να μην χρειάζεται πια ήρωες. Και μέχρι να συναντηθούμε με τις επόμενες σελίδες του ημερολογίου, ψυχή βαθιά…