Ημερολόγιο καραντίνας – Όλες οι μέρες σαν Κυριακή!

Χάσαμε τις μέρες. Είναι η 15η, η 16η μέρα ή περισσότερες που είμαστε σε καραντίνα; Η Δευτέρα δεν διαφέρει, πλέον, από την Παρασκευή και δεν είναι μόνο η Κυριακή μελαγχολική. Όλες οι μέρες είναι μελαγχολικές. Κι ας τις ξορκίζει ο καθένας με τον τρόπο του.

Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα του κορονοϊού και ακόμα μακρύτερα η βαλίτσα της νέας οικονομικής κρίσης. Η δεύτερη για μας και χειρότερη, κατά πώς φαίνεται, από του 2010. Κι ας μην το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι. Όσοι νομίζουν πως με το που θα λήξει η καραντίνα θα τα βρούμε όλα εκεί που τα αφήσαμε πλανώνται πλάνην οικτράν.

Προς το παρόν, πάντως, προσπαθούμε να επιβιώσουμε από έναν αόρατο εχθρό. Και μάλιστα, με τον πιο εύκολο τρόπο. Να μην κάνουμε τίποτα. Απλώς, μένουμε σπίτι και περιμένουμε να φύγει. Άλλοι τον πολεμούν και για μας. Είναι οι άλλοι που οι κυβερνώντες τούς εμφανίζουν, σήμερα ως ήρωες, αλλά χθες τους θεωρούσαν περιττούς. Είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που το απαξιώνουν εδώ και χρόνια, με απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίηση και της υγείας.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τα μέτρα απαγόρευσης υπερβολικά. Ίσως και να είναι. Με τους χιλιάδες νεκρούς, όμως, στη διπλανή μας Ιταλία και στις όχι και τόσο μακρινές μας Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία, το τελευταίο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να δυσανασχετούμε. Χώρες προηγμένες και με καλύτερα συστήματα υγείας κι όμως, οι εικόνες που μας έρχονται από τα νοσοκομεία τους παραπέμπουν σε τριτοκοσμικά κράτη.

Και τι ειρωνεία, αλήθεια. Να μας λένε τόσα χρόνια πως πρέπει να γίνουμε όπως αυτές και με μία πανδημία να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, ενώ η Ελλάδα παραμένει όρθια. Σε έναν μεγάλο βαθμό, βέβαια, από τύχη, αλλά όρθια. Κι ας απαγορεύει η κυβέρνηση τα πλάνα από νοσοκομεία για να μην δούμε τα χάλια τους και τις ελλείψεις, εξαιτίας και των αγαπημένων της μνημονίων.

Αήττητη η βλακεία

Σπίτι, λοιπόν κι ας στέλνουμε από συνήθεια μήνυμα στο 13033, ακόμα κι όταν πάμε στην τουαλέτα ή στην αποθήκη. Καλύτερα να γνωρίζει ένας αριθμός όλες μας τις κινήσεις, παρά να γίνουμε ένας ακόμα αριθμός στο νεκροτομείο ή σε κάποιο φορτηγό ψυγείο. Και ειλικρινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτούς που νιώθουν φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Δεν αναφερόμαστε, φυσικά, σε όσους μένουν σε κάποιο υπόγειο ή κάποια τρύπα που τους τη νοίκιασαν σαν διαμέρισμα. Αναφερόμαστε σε αυτούς που χρεώθηκαν για μια ζωή προκειμένου ν’ αποκτήσουν το δικό τους σπίτι και τώρα που δεν εργάζονται και μπορούν να το χαρούν, δεν θέλουν ούτε να το βλέπουν. Πιθανώς να μην θέλουν να βλέπουν ούτε και την οικογένειά τους. Αυτό, βέβαια, δεν τους δικαιολογεί. Τους κάνει δυο φορές ανόητους και δυστυχείς.

Υπάρχει, όμως, ένα πραγματικό πρόβλημα για χιλιάδες συμπολίτες μας που, πλέον, δεν εργάζονται. Το οικονομικό. Όχι μόνο για τις μέρες της καραντίνας, αλλά κυρίως γι’ αυτές που θα έρθουν μετά. Και εμείς που έχουμε βιώσει την απλήρωτη εργασία και την ανεργία ξέρουμε πως τα χρέη που συσσωρεύονται είναι αδύνατον ν’ αντιμετωπιστούν. Σε αυτούς τους ανθρώπους η κυβέρνηση δίνει ψίχουλα. Αντιθέτως, μοιράζει πακτωλό χρημάτων σε ημετέρους. Αυτούς που μετά την υγειονομική κρίση θα δίνουν, επίσης, ψίχουλα σε όσους υπαλλήλους τους δεν έχουν στείλει σπίτι.

Κι ενώ ο θάνατος σεργιανάει στις γειτονιές και η ανεργία έρχεται για να μας χτυπήσει την πόρτα, υπάρχουν ουκ ολίγοι που τα προβλήματά τους είναι άλλα. Πώς θα καταφέρουν να πάρουν το Άγιο Φως και να σουβλίσουν το αρνί. Ειλικρινά, τι να τους πεις; Άλλωστε, δεν πρόκειται να καταλάβουν. Διότι, αν καταλάβαιναν η βλακεία δεν θα ήταν αήττητη.