Καλή η αναδάσωση, αλλά δεν σώζει την Αττική από αναπτήρες εμπρηστών

Μόλις σβήνει μια φωτιά, ανάβει άλλη. Ήδη πυρπολείται η Ρόδος. Η τελική λύση του προβλήματος θα είναι όταν καούν όλα τα δάση της Ελλάδος. Αλλά τότε, θα ανακύψουν άλλα προβλήματα, όπως η έλλειψη ποσίμου ύδατος, οι διαβρώσεις των εδαφών και οι εισαγωγές ηλεκτρικού ρεύματος από το εξωτερικό. Ήδη, το εμπορικό ανισοζύγιο ξεπέρασε τα 17 δισ. ευρώ το πρώτο επτάμηνο του τρέχοντος έτους και οδηγεί ευθέως –αν συνεχισθεί– στην επανάληψη της χρηματοπιστωτικής κρίσεως και της έλευσης του -αλήστου μνήμης- Eurogroup στην Αθήνα και πάλι.

Πυρκαγιές στην Αττική

Η διάσωση των περιαστικών δασών ξεκινάει από την πρόληψη. Ποτέ δασική πυρκαγιά δεν αντιμετωπίζεται μετά από δέκα λεπτά από τη στιγμή που κάποιος βέβηλος την βάζει, χρησιμοποιώντας τα “Ζίππο”, όπως πρόσφατα ο ανώνυμος 80ντούτης για τα ΜΜΕ. Πρόληψη σημαίνει φύλαξη των δασών. Όταν υπήρχαν οι ρητινοσυλλέκτες και η εγχώρια παραγωγή τερεβινθελαίου, τα δάση είχαν αμίσθους, αλλά αποτελεσματικούς φύλακες. Τους κατάργησε όμως η ένταξη μας στην “Ηνωμένη” Ευρώπη, μαζί με τόσα άλλα (καπνοπαραγωγούς, ψαράδες, φθηνό ηλεκτρικό κλπ).

Τώρα πια, η φύλαξη της Αττικής ανατίθεται στην καταστολή. Όπως στο Ισραήλ, όταν ο Στρατός ανέλαβε την προστασία των δασών από την Ιντιφάντα των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, έτσι και εδώ πρέπει να γίνει: Με στρατιωτικές ενέδρες μέσα στα δάση και άλση κατά των υπόπτων εμπρηστών, με άμεσες συλλήψεις και διαπόμπευση των υπαιτίων εκ δόλου ή βλακείας. Μόνον έτσι θα τρομοκρατηθούν οι ψυχοπαθείς και οι έμμισθοι πυρπολητές να σταματήσουν το εμπρηστικό τους έργο.

Παράλληλα, πρέπει να σταματήσει η αύξηση του πληθυσμού της Αττικής υπό την πίεση στέγης, της οποίας προκύπτει η συνεχής οικοπεδοποίηση της δημοσίας γης, δηλαδή των δασών. Αυτό ίσως είναι πιο δύσκολο από τις ενέδρες του Στρατού, γιατί υπάρχουν τα κατεστημένα συμφέροντα των εργολάβων ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση – ονόματα δεν λέγουμε μη μπλέξουμε με την Δικαιοσύνη.

Η μετεπαναστατική Αθήνα το 1832 είχε δεν είχε 10.000 κατοίκους. Σήμερα, είναι πάνω από πέντε εκατομμύρια, μαζί με τους λαθρομετανάστες και τους Τούρκους επισκέπτες των “12 νήσων”, που ταξιδεύουν ελεύθεροι σ’ όλη την ελληνική επικράτεια. Αν η πληθυσμιακή πίεση της “τουριστικής βιομηχανίας” δεν περιοριστεί στην Αττική με numerus clausus αφίξεων επισκεπτών, δε θα σωθεί ούτε η Ακρόπολις! Η Ελλάδα δεν αντέχει 30 εκατομμύρια τουρίστες. Η πίεση που ασκούν επί των διαθεσίμων πόρων είναι ένα έμμεσο αίτιο των δασικών πυρκαγιών που αδυνατεί να εννοήσει ο “πορφυρογέννητος ολωλός”, κατά Τζήμερον. Σε τελική ανάλυση, όλα τα προβλήματα είναι πολιτικά.