Κάτι από τις άγριες μέρες της τρομοκρατίας

Από τρομοκράτες, αναρχικούς, εξτρεμιστές ακροαριστερών οργανώσεων, που είχαν στόχο τη δημόσια ή ιδιωτική περιουσία και, προπάντων, τη ζωή επώνυμων πολιτών, ο χαμός των οποίων προκάλεσε ουκ ολίγες φορές και τον θάνατο αγωνιστών της καθημερινότητας. Φιλήσυχων ανθρώπων οι οποίοι έπεσαν θύματα ”παράπλευρων απωλειών” μετά από βομβιστικές επιθέσεις κατά στοχοποιημένων Ελλήνων ή ξένων (βλ. περίπτωση δολοφονίας Θάνου Αξαρλιάν απ’ την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη τον Ιούλιο του 1992).

Αυτά νόμισα ότι τα αφήσαμε πίσω μας οριστικά και αμετάκλητα έχοντας κατά νου, συνειρμικά, τον λόγο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη (Κρέων: ”ἀναρχίας δὲ μεῖζον οὐκ ἔστιν κακόν” [”Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κακό από την αναρχία”], στ. 672). Και κοντά στον λόγο αυτό, τις εικόνες απ’ τους νεκρούς, τις στάχτες και τα αποκαῒδια, το τσουνάμι της βίας και της καταστροφής, τον λερωμένο ουρανό απ’ τη μαυρίλα των δακρυγόνων, τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, τους καμένους κάδους και τα κατεστραμμένα μαγαζιά. Την απέραντη αταξία…

Έκανα λάθος! Το δικέφαλο τέρας του αναρχισμού και της τρομοκρατίας είναι πάντα εδώ. ”Χθες” το είχαν επιβάλει με την εκκωφαντική παρουσία τους οι Ρουβίκωνες, και οι ”μπαχαλάκηδες” του αναρχισμού, μαζί με ”συνεργαζόμενες” εγκληματικές συμμορίες κουκουλοφόρων και αντιεξουσιαστών, οι οποίοι είτε μετέτρεπαν σε γιάφκες πανεπιστημιακά ιδρύματα διασύροντάς τα διεθνώς και διαπομπεύοντας το διδακτικό προσωπικό τους (βλ. περίπτωση Πρύτανη Δημ. Μπουραντώνη το 2020 απ’ την ”Πρωτοβουλία μαχητικής αλληλεγγύης”) είτε ρήμαζαν αίθουσες διδασκαλίας πυρπολώντας και μετατρέποντας σε στάχτη και αποκαΐδια το πολύτιμο επιστημονικό υλικό τους.

Η εικόνα ταπείνωσης ενός υποδειγματικού δασκάλου της ΑΣΟΕΕ, που διασύρθηκε στα χέρια ”αναρχοαυτόνομων αντιεξουσιαστών” (γιατί ζητούσε τον εξευρωπαϊσμό των πανεπιστημίων) – μέσα από μια φωτογραφία ντροπής που παρέπεμπε στην απαγωγή του Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο το 1978 από τις ”Ερυθρές Ταξιαρχίες” – δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί ενός μου γατί συνδέεται άμεσα με την καταρράκωση της δημοκρατίας και τον μη σεβασμό στον λειτουργό επιστήμονα που ανέβηκε αξιοκρατικά τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας και καταξιώθηκε με το ερευνητικό έργο του και την εξελικτική πρόοδο των φοιτητών του.

Μπροστά στην τρομοκρατία

Όταν όμως η δημοκρατία καταρρακώνεται, ταπεινώνεται και ευτελίζεται, τότε ευθύνη έχουν οι πάντες: από την πολιτική ηγεσία ως τους κοινωνικούς φορείς, τους δασκάλους όλων των βαθμίδων Εκπαίδευσης, τους εκπροσώπους των Μέσων και τους πολίτες . ”Παιδαγωγώ σημαίνει βοηθώ το παιδί να γίνει ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης”, λέει ο παιδαγωγός Ευάγγελος Παπανούτσος. Και το ”ελεύθερος” δεν ερμηνεύεται, ασφαλώς, ως ”ασύδοτος” και ”απείθαρχος”, έννοιες που δε συνάδουν με την ελευθερία (η οποία έχει κι αυτή τα όριά της σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα), για να μην εκτραπεί σε αναρχία.

Για τον λόγο αυτό ο Γερμανός παιδαγωγός του 19ου-20ου αιώνα Georg Kerschensteiner ζητά απ’ τον εκπαιδευτικό να γίνει ”λειτουργός, μυσταγωγός και ψυχοπλάστης, για την μεταλαμπάδευση αξιών”. Αξιών που δεν άγγιξαν ποτέ την ήρα της νεολαίας μας, ως φαίνεται, η οποία κατέληξε μεγαλώνοντας στους γνωστούς-άγνωστους και ”επαναστατικά αδιάλλακτους” πολίτες. Πολίτες σαν τον νεοτρομοκράτη στην υπόθεση της έκρηξης στους Αμπελοκήπους, η οποία ξύπνησε μνήμες από την αλήστου μνήμης τρομοκρατική δράση της 17Ν και των παρακλαδιών της. Η ταυτότητα, άλλωστε, του ανθρώπου που διαμελίστηκε κατά την έκρηξη στο διαμέρισμα-γιάφκα το επιβεβαίωσε.

Ο 36χρονος άνδρας είχε αντιεξουσιαστική δράση στην Ελλάδα και το εξωτερικό επιβεβαιώνοντας ότι ο (κρυπτο)αναρχισμός ζει και βασιλεύει μέσα από μικροοργανώσεις οι οποίες εργάζονται πυρετωδώς… ”υπό σκιά”, έτοιμες να… ”απαλλοτριώσουν” ανθρώπους, δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις και ξένες Αρχές. Από ”καπιταλιστές”, πολιτικούς και ένστολους, μέχρι πρέσβεις, πρεσβείες, τράπεζες και επιχειρήσεις.

Τα συγκοινωνούντα δοχεία της τρομοκρατίας και της αναρχίας είναι εδώ και απεργάζονται δράσεις ”Αντάρτικου Πόλης”. Οργάνωσης που δομείται με βάση μικρούς πυρήνες αντιεξουσιαστών-εκτελεστών, οι οποίοι έχουν ψωμοτύρι τις βόμβες μολότοφ και βακτηρία περιφερειακά δίκτυα ομάδων κρούσης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις νέου τύπου οργανώσεις αυτές (που είναι συμπαγείς, ”κλειστοί” πυρήνες και κατευθύνονται από ένα, το πολύ δύο άτομα) δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει η παλιά αριστερή ιεραρχία, καθώς έχουν προστεθεί σε αυτές καινούργια μέλη και συμμετέχουν με τα παλιά σε κοινές ένοπλες επιθέσεις ως εκτελεστές μικροομάδων με δική τους ”ατζέντα”.

”Ατζέντα” δράσης για κάθε επιχείρηση, η οποία δίνει τη θέση της μόνο αν η ”στρατηγική” ομάδα (που πήρε τη θέση της παλιάς αρχηγικής) προκρίνει το δικό της σχέδιο εκτέλεσης. Το σχέδιο της στρατηγικής ομάδας εκτελεστών, δηλαδή, προηγείται έναντι όλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άλλες ”επαναστατικές ομάδες” (οι ”περιφερειακές”) μένουν ανενεργές.

Η ιδεολογική ”γραμμή” ασφαλώς που ακολουθούν τα μέλη τους στην πλειοψηφία τους, για να μην πω στην ολότητά τους, είναι γέννημα-θρέμμα της σποράς του ακροαριστερού εξτρεμισμού: του αναρχισμού, της τρομοκρατίας και του αντάρτικου πόλης. ”Γραμμή” η οποία πλήττει στην καρδιά τη δημοκρατία απ’ τη στιγμή που απειλεί να κλονίσει εκ βάθρων το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημα με πολιορκητικό κριό τη βία.

Πλήττει τη δυτικού τύπου δημοκρατία, όπου δεν έχουν θέση η ανομία, ο αναρχισμός και η τρομοκρατία, με την έννοια της απόλυτης και ανεξέλεγκτης ελευθερίας (κατά το αριστοτελικό ”ζην ως βούλεταί τις”, που βρίσκεται στο επίκεντρο της γνήσιας αναρχικής ιδεολογίας). Με την έννοια της εκτός ορίων, καταχρηστικής ελευθερίας, η οποία όχι μόνο παραβιάζει την ελευθερία των άλλων – στην περίπτωση των…. ”ιδεολόγων εκτελεστών” -, αλλά έχει στόχο το πριόνισμα της δημοκρατίας και των θεσμών της, την αφαίρεση ζωής ”αντιπάλων”, ντόπιων και ξένων…

Ανοχή ή αδιαφορία;

Η ανοχή των πολιτών σε όλα αυτά, που φτάνει στα όρια της ηττοπάθειας, του ωχαδελφισμού και του μιθριδατισμού, μεταμορφώνει αναμφίβολα την κοινωνία μας επί τα χείρω, με αποτέλεσμα – στην νέα εκδοχή της – να κυριαρχεί η περιφρόνηση κάθε αξίας, συμπεριλαμβανομένης και του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Να κυριαρχεί και η ανοχή σε καταστάσεις κλιμάκωσης της αναρχικής πρακτικής, η οποία επιδιώκει να πάρει τη μορφή της επαναστατικής αστικής βίας του παρελθόντος. Καταστάσεις που καλλιεργούν το έδαφος για τυραννικό παρεμβατισμό των ολίγων σε βάρος των πολλών…

Με δεδομένα τα παραπάνω, οδηγούμαστε αυτονόητα στο ερώτημα για το ”τι κάνουν οι γονείς των εκτροχιασμένων νέων” οι οποίοι απεργάζονται ληστείες για κατασκευή ”θηριωδών” βομβών, όπως αυτή που εξετάζει η αντιτρομοκρατική μετά την μελέτη του τρομοκρατικού υλικού και την αυτοψία στο ετοιμόρροπο διαμέρισμα-γιάφκα όπου εξερράγη η βόμβα στα χέρια του αντιεξουσιαστή, πριν ολοκληρωθεί η συνδεσμολογία της. ”Τι κάνουν οι γονείς των μελών των αντιεξουσιαστικών και τρομοκρατικών οργανώσεων”, όταν βλέπουν απ’ την τρυφερή ακόμα εφηβική ηλικία τα παιδιά τους να είναι αποκομμένα και αποξενωμένα απ’ τον οποιοδήποτε κοινωνικό περίγυρο και την ίδια την οικογένειά τους.

Γιατί αυτό είναι το κρίσιμο σημείο καμπής της ζωής τους. Σημείο καμπής γιατί, νιώθοντας ξένα απόξενα τα παιδιά απ’ το οργανικό σύνολο, διολισθαίνουν σε επικίνδυνες ατραπούς μεταξύ των οποίων και οι περιθωριακές ομάδες βίας. Σ’ αυτές βρίσκουν στέγη και δυνατότητα συμμετοχής – μέσα απ’ την άσκηση συλλογικής βίας – η οποία τους βοηθά να ξεπεράσουν την αίσθηση της μοναξιάς, τις φοβίες και την έλλειψη αυτοπεποίθησής τους.

Στην πραγματικότητα αυτού του είδους οι νέοι που εξοκείλουν στις αντικοινωνικές ομάδες και καταλήγουν στη βία της αναρχίας και της τρομοκρατίας (απρόσωπο μηχανισμό με αυτοματική λειτουργία και δύναμη υπέρβασης των ορίων της λογικής και της ηθικής αναστολής) έχουν χάσει προ πολλού τον οργανικό σύνδεσμό τους με την οικογένεια και τη γειτονιά και, καθώς δε βρίσκουν ισχυρή συναισθηματική κάλυψη σε συντροφιές και ανθρώπους του κοινωνικού τους περίγυρου, έρχονται αντιμέτωποι με το κοινωνικό αδιέξοδο.

Υπό την πίεση αυτού (σαν αίσθηση υπαρκτή ή ανύπαρκτη) οι νέοι μετατρέπονται εύκολα σε θύματα του αναρχισμού παρασυρμένοι απ’ τον λανθάνοντα αυθορμητισμό τους και το δόγμα ”η δράση για τη δράση”, που μπαινοβγαίνει στο λεξιλόγιο των αντιεξουσιαστών και των ανταρτών πόλεων.

Τα δεδομένα αυτά είναι ο λόγος που επωμίζονται οι γονείς τις πρώτες ευθύνες για το μεγάλωμα των παιδιών τους, με συλλογικό πλαίσιο επικοινωνίας το μικρών προσδοκιών σχολείο και την κοινωνία, η οποία έχει τις δικές της ευθύνες, γιατί τα άφησε έρμαιο στα δίχτυα της παρανομίας, που ”έντυσε” περιθωριοποιημένες ομάδες της ελληνικής κοινωνίας με το ψευτοϊδεολογικό περιτύλιγμα της αντιεξουσιαστικής πάλης. Της ελληνικής κοινωνίας η οποία ακολουθεί κατά πόδας την έρπουσα από χρόνια θεσμική και αξιακή παρακμή μας εκκολάπτοντας νέες γενιές αναρχικών, άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με χούλιγκανς, ποινικούς και τρομοκράτες…