Κομματικός αυτισμός και πραγματικά προβλήματα

Τα πραγματικά προβλήματα δεν έχουν να κάνουν με τις εκλογικές επιδόσεις του κομματικού κατεστημένου, που έχει ως μόνη προτεραιότητα τα ποσοστά και την εκλογή των «εκλεκτών» υποψηφίων του ηγετικού κονκλαβίου. Δεν είναι το μείζον πρόβλημα οι στημένοι καυγάδες του διπόλου, που δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Ούτε οι πολιτικές ανορθογραφίες που ακούγονται στα τηλεοπτικά πάνελ.

Τα πραγματικά προβλήματα είναι άλλα: Είναι η νέα εισβολή της Τουρκίας στη θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο κίνδυνος ενός θερμού επεισοδίου. Είναι οι διαχρονικές λογικές-πολιτικές, που καθιστούν εσαεί την εξάρτηση της χώρας από την Τουρκία και τη Βρετανία. Λογικές που οδηγούν σε μετάπτωση του κράτους σε προτεκτοράτο, ακόμη και τώρα που είναι μέλος της ΕΕ.

Είναι η κατάντια που για να αντιμετωπιστούν σοβαρά προβλήματα υγείας πρέπει να υπάρξει παρέμβαση του προέδρου της Δημοκρατίας και του αρμόδιου υπουργού. Η χορηγία ενός πρότυπου φαρμάκου σε παιδιά με μυϊκά προβλήματα, όπως περιγράφηκε με πόνο ψυχής και με τρεμάμενη τη φωνή, από τις μητέρες τους, στην «Πρώτη Ενημέρωση» της κρατικής τηλεόρασης, χάνεται στη γραφειοκρατία του άκαρδου κράτους. Στη μία από τις δυο περιπτώσεις, η οικογένεια θα μεταναστεύσει στη Γερμανία για να προσφέρουν στο παιδί τους θεραπεία! Επειδή στην Κύπρο οι διαδικασίες και οι κανονισμοί είναι αυστηροί. Τόσο αυστηροί, που διώχνουν οικογένειες δεν μπορούν να χορηγήσουν σε ένα παιδάκι την κατάλληλη θεραπεία.

Εάν το κράτος δεν έχει ανθρωπιά, δεν έχει και η κοινωνία. Εάν ένα κράτος εκπέμπει ρατσιστικές συμπεριφορές, όπως στην περίπτωση που αφέθηκαν γυναίκες στην αγριότητα του κατά συρροή δολοφόνου, τούτο αγγίζει και την κοινωνία. Και αφέθηκαν αυτές οι γυναίκες και τα δυο παιδιά στο έλεος του «Ορέστη», γιατί ήταν αλλοδαπές και όπως είναι γνωστό στη νεοκυπριακή νοοτροπία, όσοι δεν είναι αυτόχθονες δεν μπορούν να τύχουν προσοχής και φροντίδας. Κοντολογίς, είναι ως να μην υπάρχουν, είναι αόρατοι. Το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες φροντίζουν τα σπίτια, τα παιδιά, τους παππούδες κάποιων κυπριακών οικογενειών δεν έχει σημασία.

Για το θεαθήναι

Τα φαινόμενα βίας σε σχολείο, η απειθαρχία, οι εμπρησμοί και οι από καθέδρας λύσεις, που εάν εφαρμοστούν, θα γίνονται για το θεαθήναι, δεν είναι νέο φαινόμενο. Μετατρέπονται τα σχολεία σε πεδίο χουλιγκανισμού, τώρα που απέχουν από τα γήπεδα, ως αποτέλεσμα της λεγόμενης κάρτας οπαδού (όλα τα έχει η Μαριορή…).

Η λύση σε όλα αυτά, που αφορούν νοοτροπίες, συμπεριφορές, εκπτώσεις από αρχές, διαπλοκές, δεν είναι βαρύγδουπες εξαγγελίες μιας χρήσης. Οι ατιμώρητοι απέκτησαν θράσος, επειδή παραμένουν στο απυρόβλητο. Η λύση δεν είναι, για παράδειγμα ενόψει εκλογών, η αποχή ή η στήριξη–ενίσχυση της ακροδεξιάς, όταν μάλιστα σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα ακόμη υποφέρουμε από τις δράσεις της. Η λύση δεν είναι το πολιτικό–ιδεολογικό κίνημα, που παρέδωσε τμήμα της Κύπρου στην Τουρκία.

Δυστυχώς, τα λάθη του πολιτικού κατεστημένου έχουν επιτρέψει στο παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο να εισέλθει στη σφαίρα του κοινωνικώς αποδεκτού. Είναι οι πολίτες που μπορούν να αποτρέψουν την ενίσχυσή του και την επιβράβευσή των ακροδεξιών.

Έχει σημασία να επαναλαμβάνουμε ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο αλφαβητάριο δημοκρατίας; Έχει σημασία να επαναλάβουμε ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως «αλλαγή παραδείγματος»; Ότι χρειάζεται εξωστρέφεια, όραμα, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές καινοτομίες με καινούργιες ιδέες; Για όλα αυτά χρειάζονται ανατροπές, μια επανάσταση. Γιατί οι παθογένειες είναι βαθιά εδραιωμένες και τα κατεστημένα ευνοούν τη διαιώνιση νοοτροπιών συναλλαγής και παθητικής στάσης της κοινωνίας.