Λεμεσός: Οι ουρανοξύστες του πλούτου κρύβουν τον ήλιο από τις γειτονιές

Κάθε φορά, που βρισκόμαστε ενώπιον τέτοιων γεγονότων, αναδεικνύονται και οι στρεβλώσεις, οι αδικίες, οι ανισότητες. Είναι σε τέτοιες περιπτώσεις που δίνεται η απάντηση σε όσα λέγονται ότι “όλα πάνε μια χαρά” και πως “όλοι ζουν πολύ καλά”, χωρίς στερήσεις. Αυτά τα λένε όλοι εκείνοι που θέλουν να φτιάξουν μια εικονική πραγματικότητα, που τους βολεύει. Γιατί διαχρονικά υπάρχουν οι άνθρωποι που ζουν, και πολύ καλά μάλιστα, και εκείνοι που απλώς επιβιώνουν.

Αυτοί οι τελευταίοι αγωνίζονται για την καθημερινότητα, ζορίζονται, αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν. Και δεν είναι εύκολο. Και δεν έχουν και πολλές επιλογές. Γιατί, ανεξάρτητα τι λέγεται, οι ευκαιρίες είναι για τους λίγους. Και εκείνοι που ξεκινούν από το μηδέν, κάποτε και πιο κάτω, δεν έχουν πολλές ευκαιρίες. Δεν έχουν σχεδόν καμία. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι μοιρολατρική “ανάλυση”. Είναι η ανάδειξη μιας πραγματικότητας, που μπορεί να αλλάξει.

Μπορεί να αλλάξει, όχι όμως αυτόματα. Και όχι μεταφυσικά. Αλλά με συλλογικές προσπάθειες. Είναι βολικό η αντίσταση να γίνεται από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που ενίοτε έχουν και ρόλο ισοπεδωτικής ανάγνωσης των γεγονότων. Και ταύτισης του κουτσομπολιού με μια πραγματικότητα που δεν υπάρχει.

Το τι βιώνουμε είναι, όπως λέγεται, αυτό που επιβάλλουν οι κανόνες της αγοράς! Είναι, λέγεται, “λογικό και αναμενόμενο” να μην είναι όλοι… ίσοι και ίδιοι. Υπάρχουν και οι… έξυπνοι, που τα καταφέρνουν και οι άλλοι που δεν μπορούν. Η απόλυτη ισοπέδωση μιας επιδερμικής προσέγγισης για την κοινωνική πραγματικότητα. Οι γονείς και τα τρία τους παιδιά κάηκαν ζωντανοί. Οι λόγοι μέχρι και να υπάρξει “επίσημο πόρισμα” θα κυκλοφορούν “ορφανοί”. Πολλά θα λέγονται και θα γράφονται. Με “τεχνοκρατικό υπόβαθρο” οι υποβολείς.

Λεμεσός, πόλη της ανισότητας

Στη Λεμεσό, που παραδόθηκε θυσία στην ανάπτυξη των λίγων, υπάρχουν κρυμμένες πίσω από τους πύργους και οι γειτονιές, που δεν… βλέπουν ήλιο! Όχι τώρα, αλλά εδώ και χρόνια. Άλλοτε ήταν διαφορετικά, τις τελευταίες δεκαετίες είναι αλλιώς. Παλιά ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Ιωάννης, ήταν οι “υποβαθμισμένες περιοχές”, αλλά μεγάλωσαν άνθρωποι, παρά τις στερήσεις, ανθρώπινα. Σήμερα μπήκαν στη γραμμή για… ανάπτυξη και ποιος ξέρει πως πόσο θα “πωλούνται” τα ακίνητα. Έτσι αξιολογούνται, πλέον, οι γειτονιές. Όχι από τους ανθρώπους, αλλά από το πόσα πωλείται το τετραγωνικό.

Σε όλες τις γειτονιές της πόλης, ακόμη και στη σκιά των πύργων, υπάρχουν “οι υποβαθμισμένοι”. Και είναι πολλοί. Είναι αυτοί που δεν έχουν του ήλιου μοίρα. Δεν μπορούν να βλέπουν τον ήλιο, γιατί στην ανάπτυξη, που θυσιάσθηκε η πόλη, κι αυτός (ο ήλιος) μπορεί να είναι είδος πολυτελείας. Όσοι πρόλαβαν να βρουν μια στέγη, πρόλαβαν. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν λύσεις για να μπορούν να ζήσουν. Και στην εξίσωση της καθημερινότητας δεν μπαίνει ασφαλώς μόνο η στέγη. Αλλά και τα υπόλοιπα. Πώς μια οικογένεια με λίγα εισοδήματα μπορεί να ζήσει; Αυτά δεν τα λένε οι αριθμοί. Τα βιώνουν οι άνθρωποι. Αυτοί που για ζεσταθούν βρίσκουν χίλιους δυο τρόπους. Ενίοτε ριψοκίνδυνους, πλην όμως οι επιλογές είναι για κάποιους περιορισμένες.

Στη Λεμεσό που αναπτύσσεται, κτίζει πύργους, γίνονται χονδρές μπίζνες, μια οικογένεια ξεκληρίστηκε. Κάηκε ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Τότε και μόνο τότε αναδεικνύεται και η άλλη πλευρά της πόλης. Εκείνη η πλευρά, που δεν την βλέπει ο ήλιος, γιατί τον κρύβουν οι “μπίζνες”. Στη Λεμεσό, πέφτουν τα μπαλκόνια από πολυκατοικίες. Αλλά τούτο απασχολεί την ώρα που γίνεται, τη στιγμή που συζητείται. Και μετά; Μετά, διά της ανοχής, συνεχίζεται η αχαλίνωτη “ανάπτυξη” σε μια… κινούμενη άμμο.