Μαθήματα καταστολής από τον ΣΥΡΙΖΑ στους αγρότες

Μαθήματα αντανακλαστικών άνευ ιστορικού προηγουμένου παρέδωσε τις τελευταίες ώρες η ελληνική Δικαιοσύνη. Πριν καλά – καλά ο αγροτικός κόσμος ανταποκριθεί στα καλέσματα από τα μπλόκα ολόκληρης της χώρας, δέκα αγροτοσυνδικαλιστές και μάλιστα του πιο ενεργητικού ιστορικά μπλόκου, αυτού της Νίκαιας, έλαβαν κλήτευση για να δικαστούν την 1η Μαρτίου. Οι εν λόγω αγροτοσυνδικαλιστές κατηγορούνται για παρακώλυση συγκοινωνιών!

Ο πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Λάρισας, Ρίζος Μαρούδας, μιλώντας στον ΑΠΕ, δήλωσε ότι “πρώτη φορά μας στέλνουν σε δικαστήριο χωρίς να έχει προηγηθεί απολογία, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις“, ενώ η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων σε ανακοίνωσή της προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι “μάταια κοπιάζει να μας τρομοκρατήσει”.

Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν επί των ημερών της πρώτης αριστερής κυβέρνησης σ’ αυτόν τον τόπο, οι αγώνες των στελεχών της οποίας από τις γραμμές των παραδοσιακών μπλόκων τα πέτρινα χρόνια του Συνασπισμού αλλά και νωρίτερα, στην κομμουνιστική τους εφηβεία, έδωσαν και πήραν, χτίζοντας ολάκερες πολιτικές καριέρες… Κι όμως…

Τώρα θα μου πείτε, μπορεί την ώρα που γράφονται αυτά, να ετοιμάζονται ήδη ανακοινώσεις αλληλεγγύης υπέρ των αγροτών από τις κατά τόπους Νομαρχιακές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας θα έλεγε κανείς την παγκόσμια πρωτοτυπία.

Αφήστε που καθόλου δεν θα εντυπωσιαστώ εάν τις επόμενες ώρες ακουστεί δια κυβερνητικών χειλέων ότι πρόκειται περί φασιστοειδών, που στήνουν μπλόκα ώστε να διαταράξουν την κανονίκοτητα στην οποία προσπαθεί να βάλει τη χώρα τις τελευταίες ώρες ο Τσακαλώτος. Ούτε βεβαίως θα μου προκαλέσει έκπληξη η αδιαλλαξία έναντι των αγροτικών αιτημάτων του Λαρισαίου αρμόδιου υφυπουργού και μέχρι πρότινος “Ανεξάρτητου Έλληνα” Βασίλη Κόκκαλη.

Κατά τα άλλα, μπόρα θα αποδειχθεί και σύντομα θα περάσει. Τί κι αν έχουμε φτάσει στο σήμειο εισαγωγής ζάχαρης και γάλακτος, τί κι αν δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τί τρώμε, τί κι αν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής γης παραμένει υποθηκευμένο στις ορέξεις των σύγχρονων μεγαλοτσιφλικάδων, των συστημικών δηλαδή τραπεζών, αφού κανείς τελικά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το μέγα σκάνδαλο της Αγροτικής μας τράπεζας. Τί και πώς και πού και πόσα ακόμα αμείλικτα ερώτημα που δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν απαντήσεις.

112 χρόνια από τον Αντύπα

Απλά, αξίζει κανείς, κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο, να παρατηρήσει και να αναλογισθεί. Τί άλλαξε, αλήθεια, 112 χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα, η οποία και άνοιξε τον δρόμο για την εξέγερση του Κιλελέρ στις 6 Μαρτίου του 1910;

Κολίγοι τότε, κολίγοι και σήμερα. Μεγαλοτσιφλικάδες τότε, μεγαλοτσιφλικάδες και σήμερα. Ο εκσυγχρονιστής μάλιστα Χαρίλαος Τρικούπης, η πολιτική του οποίου μέσα στα χρόνια έφερε το αδιέξοδο και μοιραία την κοινωνική εξέγερση, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί πολύ απλά δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα. Εν ολίγοις θυσιάζοντας την παραγωγική βάση της χώρας, την αγροτιά, για τα μάτια των πλούσιων Ελλήνων του εξωτερικού, έπεσε θύμα του ίδιου του οράματός του, αφού κανείς απ’ αυτούς δεν επένδυσε κατ’ ουσίαν αναπτυξιακά, παρά με μόνο σκοπό το εφήμερο κέρδος.

Κι αν τούτο θυμίζει κάτι από το σήμερα, καλά θα κάνουν οι εγκέφαλοι πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου, να προβληματιστούν και να αντιληφθούν το εξής: Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) με τους παραγωγούς όμηρους του υπερ-υψηλού κόστους παραγωγής και της ισότιμης ουσιαστικά φορολογίας δεν γίνεται. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, είτε κάποιοι μπορούν να το δεχτούν είτε όχι, ανάπτυξη σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, χωρίς αγροτική παραγωγή, που ταυτόχρονα συνεχίζει να μην επενδύει με σοβαρότητα στον τουρισμό, δεν γίνεται.