“Με δύο σταγόνες περιόδου στον καφέ του, τέρμα οι απιστίες”…

Το γεγονός, το οποίο έδωσε τον τίτλο στο σημερινό σημείωμα, θα το διαβάσετε στο τέλος. Όχι γιατί είναι μόνο δύο αράδες, αλλά γιατί θέλω πρώτα να ψηλαφίσω την περιέργειά σας και επίσης να σας ταξιδέψω σε παλιές εικόνες που έχετε δει ή και ζήσει. Κι όπως πάντα, δεν θα μασήσω καθόλου τα λόγια μου! Γιατί το ζήτημα της ερωτικής πίστης και απιστίας, είναι από τα σημαντικότερα στον βίο του ανθρώπου, αφού η απιστία είναι γλυκιά σαν μισοδαγκωμένο μήλο και μυστηριώδης, σαν τα κορίτσια, την “πόα” της ουτοπίας… 

Έχω διαβάσει διάφορες ερμηνείες της ερωτικής απιστίας, αλλά δε μου φάνηκαν ειλικρινείς, αφού δε μιλάνε για την ουσία! Θέλοντας, να αποφύγουν να δώσουν μία σαφή και τίμια απάντηση, ακροβατούν, χρησιμοποιώντας μία υποκριτική και ασαφή οπτική γωνία! Και έτσι ξεμπερδεύουν. Διάβασα να λένε, ότι η ερωτική απιστία συμβαίνει επειδή χάθηκε η αγάπη ή η εμπιστοσύνη ή η επικοινωνία!

Τα θεωρώ επιχειρήματα βλακώδη και επιστημονικώς αστήρικτα. Πάντως δεν έχω αισθήματα λύπης γι’ αυτούς που τα γράφουν, αφού φταίει η κεφάλα τους και μάλλον οι πληγές που έχουν στα βαθύτερά τους… Κάποια ξεφτέρια έχουν πει ότι η απιστία είναι γονίδιο, κάποια τσαμπιόνια ότι είναι απόφαση ηθική, ενώ κάποια βοθροκέφαλα ότι είναι απόφαση των άστρων – και δυο αυγά Τουρκίας κλούβια!

Να, όμως, τι σωστά πράγματα είπαν κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι για την ερωτική απιστία:

• «Ευλογημένη ας είναι η αμφιβολία!» (Bertolt Brecht)
• «Για έναν ευτυχισμένο γάμο χρειάζονται συνήθως πάνω από δύο άτομα» (Oscar Wilde)
• «Οι σύζυγοι, συχνά, είναι καλοί εραστές, όταν απατούν τις γυναίκες τους» (Marilyn Monroe)
• «Μοιχεία, είναι η εφαρμογή της δημοκρατίας στον έρωτα» (H. L. Mencken)
• Η θεσπέσια και απόλυτα ελεύθερη γυναίκα, η Λιλή Ζωγράφου, η προσωποποίηση του έρωτα στην πράξη, που δεν έκρυβε ποτέ τις αλήθειες και που μας έδινε φως με τα βιβλία της, είπε κάποια φορά, σε συνέντευξή της, στον Δημήτρη Γκιώνη: «Η απιστία είναι η επιβεβαίωση της ελευθερίας μας».

Και ένας “λεκές” αίματος… «Άνθρωπος ος αν μοιχεύσηται γυναίκα ανδρός ή ος αν μοιχεύσηται γυναίκα του πλησίον, θανάτω θανατούσθωσαν, ο μοιχεύων και η μοιχευομένη» (Παλαιά Διαθήκη, Λευιτικό Κ΄10). Ας σημειώσω απλώς, το πόσα θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, τραγούδια, πίνακες κ.λ.π., έχουν σα θέμα τους την γαργαλιστική (τι να λέμε τώρα, καρντάσια;) ερωτική απιστία!

Τα ποσοστά των “κεράτων” στην πανδημία…

Πριν 4-5 χρόνια διάβασα μία ευρωπαϊκή έρευνα για την ερωτική απιστία (σε παντρεμένα και ανύπαντρα ζευγάρια), η οποία έγινε σ’ όλες τις χώρες της ΕΕ και τα αποτελέσματα είχαν αμελητέες διαφορές. Η έρευνα περιορίστηκε σε άτομα υγιή, 20-60 ετών. Έτσι, οι άντρες είχαν απιστήσει τουλάχιστον δύο φορές, σε ποσοστό γύρω στα 90%, ενώ οι γυναίκες περιορίζονταν στο 80%. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι επειδή οι γυναίκες δεν ομολογούν εύκολα την απιστία τους, οι δύο αριθμοί, είναι τελικά μία η άλλη.

Με χαχανητά, διάβασα μίαν έρευνα για τα ποσοστά της ερωτικής απιστίας στην αρχή, κυρίως, της πανδημίας. Έλεγε, ότι η πανδημία περιόρισε την ερωτική απιστία κι έτσι τα άπιστα άτομα είχαν ποσοστό 22% ενώ τα πιστά είχαν 78%. Δεν είδα όμως να γράφουν τι ποσοστό ήταν πιστό εξ ανάγκης, πόσοι κατέφευγαν στον αυνανισμό και πόσα καντήλια κατέβαζαν τα άτομα που το “έκαναν” αναγκαστικά με το έτερον ήμισυ ή και το τρίτον!

Άπιστος γαρ εγώ ειμί, εκ νεότητός μου φοιτητικής

Γύρω στα 25 μου χρόνια, είχα πεισθεί ότι το ζήτημα της ερωτικής πίστης στηριζόταν περισσότερο στην υποκρισία, στο συμφέρον και στον ανθρωποφαγικό κοινωνικό περίγυρο και ελάχιστα στην αγνή θέληση ή επιλογή! Σαν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, τόσο εγώ, όσο και κάποιοι στενοί μου φίλοι-κολλητάρια (με τα ίδια μυαλά), δεν ήμασταν ποτέ πιστοί στα κορίτσια μας κι ούτε μας απασχολούσε τι μπορεί να έκαναν αυτά! Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε ένα κορίτσι παραπονέθηκε σε κάποιον από εμάς γιατί δεν την ζήλευε, κάτι που αυτή ερμήνευε ως έλλειψη αγάπης!

Αξιοπρόσεκτο ήταν, ότι από τότε είχαμε αποφασίσει-επιλέξει, να μην γίνει ποτέ πρώτος (ούτε δεύτερος) στόχος στη ζωή μας το χρήμα, κάτι το οποίο τηρήσαμε ως τώρα! Επίσης, από τότε ήμασταν πολιτικά, θρησκευτικά και φιλοσοφικά ουδέτεροι! Ενίοτε, είχαμε γκρίνιες από τις “δικές” μας, είτε γιατί κάποιοι ζηλιάρηδες μάς είδαν με άλλα κορίτσια και τους το είπαν, είτε γιατί μάς είχαν δει αυτές οι ίδιες. Επειδή όμως δε σηκώναμε και πολλά-πολλά (όχι από μαγκιά, όχι, αλλά από αξιοπρέπεια) διακόπταμε αμέσως τη σχέση!

Καμακώναμε όμορφα κορίτσια, μερικά απ’ τα οποία μας απέκρουαν μόνο και μόνο γιατί (με την ορμήνια της καργιόλας μάνας τους…) είχαν δημιουργήσει σχέση με κονομημένο έμπορο, επιχειρηματία, εργολάβο, μηχανικό, γιατρό, ή δικηγόρο, που τους είχε υποσχεθεί γάμο! Μετά από καιρό, δεν ήταν καθόλου σπάνιο κάποιες απ’ αυτές (ως παντρεμένες πλέον και με 1-2 παιδάκια στα γρήγορα για εξασφάλα), να επικοινωνούν μαζί μας και να λένε «χαθήκαμε βρε παιδί μου… πότε θα πιούμε κάνα καφεδάκι;»

Η γκαρσονιέρα-gamistrόn

Ο κερασφόρος σύζυγος δούλευε σαν δούλος απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ξενοπηδούσε για ευκολία τη γραμματέα του! Σ’ ένα μικρό δρομάκι στη Θεσσαλονίκη (δεν λέω πού ακριβώς), είχε το Salon de beauté κάποια 35άρα κομμώτρια, η οποία τελικά, πιο πολύ, παρείχε ερωτικό άσυλο! Την γνώριζα και της είχα φτιάξει μία ταμπελίτσα που έγραφε αλά Μποστ «Ομορφοποιείον, η ελαφρά χείρ». Την έβαλε σε έναν από τους καθρέφτες του “Saχlon” της!

Διηγούνταν, αυτή, σε μας τα “τεκνά” (Κώστα, Τέλη, Μανώλη και moi) τα διάφορα τερπνά που συνέβαιναν στα πέριξ της. Τα πέριξ της ήταν στον ίδιο όροφο και επρόκειτο για μία γκαρσονιέρα-gamistrόn, την οποία η κομμώτρια είχε νοικιάσει, επιπλώσει, στολίσει, αρωματίσει και με …κρυφούς φωτισμοί και εκεί συναντούσαν οι πελάτισσές της τους νεαρούς εραστές τους (συνήθως φοιτητάς), μάλιστα χαρτζιλικώνοντάς τους, ενίοτε…

Κάποια φορά, έτυχε και πέρασε από το “Σαχλόν”, ένας σύζυγος για να πάρει τη γυναίκα του, η οποία του είχε πει ότι θα ήταν εκεί! Η φίλη μας η κομμώτρια τον ενημέρωσε ψυχρά-επαγγελματικά ότι η γυναίκα του είχε τελειώσει και είχε φύγει πριν λίγο… Αλλά αυτή, ήταν στην γκαρσονιέρα δίπλα και έβγαζε τα βαμμένα ματάκια της με τον δασύτριχο Ηπειρώτη, Ιορδάνη! Είχαμε μετρήσει, σε όσα παντρεμένα ζευγάρια γνωρίζαμε, ότι εκτός ελάχιστων περιπτώσεων (άστα, αυτά…), αμφότεροι οι σύζυγοι απατούσαν αλλήλους και μάλλον παρανόησαν την ευαγγελική φράση «αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν. ιγ’, 34).

Στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, είχα κρεμάσει στον τοίχο μία ταμπελίτσα που έφτιαξα με την τέχνη του κολάζ, που είχε γυμνά σώματα πλεγμένα τυχαία και η οποία έγραφε, «Απατάτε Αλλήλους», διέδιδα δε σε αφελείς, ότι αυτό έλεγε ο Ιησούς σε ομιλίες του, αλλά ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής ήταν βαρήκοος! Κάποιες κοροϊδάρες το τρώγανε – η ζωή είναι σκληρή συντρόφια μου και λίγοι “επιβιώνουν” αλώβητοι…

Και τώρα η “πολύτιμη” συνταγή

Κάποιο καλοκαίρι, ήμουν σ’ ένα νησί των Κυκλάδων με πολυάριθμη παρέα, σε ημέρες ευτυχισμένες! Και μόνο αυτό που έβλεπαν τα μάτια, έφτανε για να σε σηκώσει ψηλά για ν’ ανταμώσεις το γαλάζιο, να χάνεσαι μέσα σ’ αυτό και να ‘ρχεται στο μυαλό το στιχάκι του Ελύτη «Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε» (Μαρία Νεφέλη, 1978). Το νησί ήταν γεμάτο εκπλήξεις!

Έκπληξη και το γεροντάκι που καθόταν σ’ ένα πεζούλι και κάπου-κάπου τράκαρε κάνα τσιγάρο από κάποιον διαβάτη και που μία φορά, το ρώτησαν πόσο χρονών είναι. Είπε 83, οπότε αυτή που τον ρώτησε (μία δημοσιογράφος) του είπε «επειδή έρχομαι κάθε χρόνο εδώ και πέρυσι που σε ρώτησα είπες πάλι 83…» Και πριν τελειώσει τη φράση της, το γεροντάκι της απάντησε θριαμβευτικά: «είμαστε άντρες και δεν λέμε άλλο πέρσι κι άλλο φέτος…»! Μέναμε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια και το πρωινό το παίρναμε στην παραλία, σ’ ένα καφενείο που είχε “μπρέκφαστ και καφέδες” όλη μέρα και το βράδυ ποτά. Είχε κι έναν τεράστιο πλάτανο, ο οποίος έριχνε την πράσινη δροσερή σκιά του στη μεγάλη πέτρινη αυλή!

Στο καφενείο σέρβιραν 2-3 άτομα, ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και η Μελανθώ, μία συμπαθέστατη τριαντάρα, εστία χαρίτων, πλουσίως αρρήτων, με ευγένεια, χιούμορ και κυρίως με προσωπικότητα! Α! Φορούσε και μία χοντρή βέρα. Τα καλαμπουράκια άρχισαν από την πρώτη κιόλας μέρα κι αυτή έπαιρνε μέρος, γιατί έβλεπε ότι μαζί μας υπήρχαν γυναίκες! Ο άντρας της, νοίκιαζε κι επισκεύαζε μοτοσακό. Τα δύο παιδιά τους ήταν με τη γιαγιά.

Κάποια μέρα πέρασα απ’ το μαγαζάκι του άντρα της, όπου γινόταν το έλα να δεις από τουρίστες που πήγαιναν να νοικιάσουν μηχανάκια για τη γύρα του νησιού. Άνδρες tres vromik και πανώριες γυναίκες, που τα είχαν όλα, με στήσιμο κι αγαλματένιες καμπύλες, μπρος και πίσω! Αμέτρητες Sharon Stone, οπότε εγώ τις χάζευα ανοιχτά, σαν άντρας που δεν υποκρίνεται…

Επειδή ο σύζυγος της Μελανθώς (Μελανθούς, πρέπει να πω, αλλά δε μας χέζεις ρε Μπαμπινιώτη…) ήταν ένας τριανταπεντάρης καστανόξανθος γόης και όταν πήγαιναν οι κορίτσαροι να του μιλήσουν για το νοίκιασμα του μοτοσακό, ναι!, τον έπιαναν από το μπράτσο, από τον ώμο, έβαζαν τα δάχτυλά τους στα μαλλιά του, το μόνο που δεν έκαναν ήταν να κατεβάσουν τα καυτά τους σορτσάκια! Αυτός, όμως, ήταν βράχος καυκασιανός, με …Προμηθέα! Ούτε που έδινε σημασία… Τις παραμέριζε κιόλας, με ενόχληση…

Κάποια φορά διηγήθηκα στη Μελανθώ τι είδα, ρωτώντας την ταυτόχρονα αν ως ζεύγος είναι ακόμα σκληρά ερωτευμένοι, οπότε μου απάντησε «Όχι ρε Πάνο, είμαστε 10 χρόνια παντρεμένοι κι έχουμε δύο παιδιά, τι ερωτευμένοι να είμαστε; Αλλά αγαπιόμαστε…». Και τότε, γιατί αυτός δεν απλώνει χέρι; ρώτησα εγώ.

Οπότε μου έσκασε το μυστικό, ότι δηλαδή του έχει κάνει κάτι σα “μάγια” με μία πάρα-πάρα πολύ παλιά συνταγή που την είχε ακούσει και από την προγιαγιά της και πιθανά να προέρχεται από τους ξένους κατακτητές του νησιού. Εγώ πάντως δε θέλω να πιστέψω ότι αυτά τα σταυροφορημένα βενέτικα τομάρια ασχολούνταν με τέτοια θέματα. Η συνταγή έλεγε: «Βάζεις στον καφέ του, μια φόρα το μήνα, δύο σταγόνες από την περίοδό σου κι αυτός δεν έχει καμία διάθεση για άλλη γυναίκα!» Έκανε μία θεατρική υπόκλιση, χαμογέλασε στραβά, έσκυψε κοντά στο αυτί μου και χλιμίντρισε σαν αλογάκι του Μπουρνόβα…

Επίλογος με την Lillemor, που με απάτησε τρυφερά…

Η ερωτική απιστία είναι επιλογή της φύσης και έχει σχέση με το ένστικτο της διαιώνισης, ένστικτο από το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί κανείς. Κι όποιος το αγνοήσει, θα τιμωρηθεί σκληρά από τη φύση. Η “πίστη” δεν είναι το νορμάλ, κονσέρβες μου! (Εντάξει, για κάνα δίμηνο τρώγεται…) Έχετε προσέξει πώς είναι οι άγιοι στις εικόνες, σε σύγκριση με τα γυμνά αρχαία αγάλματα; Χμ! Τους τιμώρησε η φύση γιατί αγνόησαν παντελώς την “διαιώνιση”…

Η ερωτική πίστη, μου φαινόταν εξαπανέκαθεν ανόητη, αλλά έχω πλήρη κατανόηση και σεβασμό για όσους την επιλέγουν! Πλήρη! Ομολογώ, χωρίς περιστροφές, ότι ποτέ δεν έχω ενοχληθεί ή προσβληθεί, όταν με έχουν απατήσει. Μάλιστα, όταν με απάτησε στη Στοκχόλμη η αγαπημένη μου, η Lillemor P., δε θύμωσα. Είχε έρθει πρωί-πρωί στο σπίτι μου (ώρα 6:00) φεύγοντας από τον …οίκο της απάτης, στενοχωρημένη και κλαμένη, γιατί ο έτσι, μετά την “απάτη” την έβαλε να κοιμηθεί στον καναπέ μόνη της!

Εγώ της έκανα καφέ(!), κοιμηθήκαμε κάνα δυο ώρες και μετά φύγαμε για τριήμερο (ήταν Παρασκευή), στο Norrköping, όπου υπήρχε ένα κλειστό σπίτι της γιαγιάς της. Την πήγα εκδρομή εκεί για να την παρηγορήσω, επειδή είχε πολύ στεναχωρηθεί που με είχε απατήσει! Μάλιστα την Παρασκευή το βράδυ κοιμηθήκαμε πλάτη με πλάτη για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση. Οι Σουηδοί έχουν και μία παροιμία που λέει enda mot enda kan ingenting hända. (Πλάτη με πλάτη δεν μπορεί να γίνει τίποτε…). Την καληνύχτισα, λέγοντάς της ότι την αγαπάω! Κι ήταν αλήθεια (κοροϊδάρες, κάποιοι…).