Μία μαρτυρία από την πρώτη γραμμή – Πρεσβυτεριανό Νοσοκομείο Νέας Υόρκης

Η Νέα Υόρκη, η πόλη που είναι συνυφασμένη με τη ζωντάνια, τον κοσμοπολιτισμό και την αίγλη, έχει μετατραπεί σε σκηνικό απόκοσμης ταινίας, όπου ο βόγγος και ο θρήνος προκαλούν εκκωφαντικό ζοφερό βουητό. Αυτή ήταν που αποτυπώθηκε στους ομαδικούς τάφους, στους έρημους δρόμους και στους εργαζόμενους των νοσοκομείων που στοίβαζαν χιλιάδες νεκρούς στα φορτηγά ψυγεία, χρησιμοποιώντας ειδικά ανυψωτικά μηχανήματα. Το νοσοκομείο που κλήθηκε να σηκώσει άνισο βάρος αυτής της πρωτοφανούς φονικής πανδημίας ήταν το Πρεσβυτεριανό Νοσοκομείο (Presbyterian Hospital), ένα από τα δύο μεγαλύτερα νοσοκομειακά συγκροτήματα στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ.

Ο Ελληνοαμερικανός γιατρός, εργαζόμενος στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, Νικ Τσαμπάρλης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. «Ως παθολόγος εργάστηκα στο νοσοκομείο μου, δουλεύοντας καθημερινά 12ώρες βάρδιες». Ήταν εκείνος που ανέλαβε να εξετάζει τα πιθανά κρούσματα κορονοϊού.

«Μου ζητήθηκε να δουλέψω στη σκηνή που είχε στηθεί έξω από τα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου. Δύο ιατροί βοηθοί και ένας γραμματέας ήταν στο πλευρό μου, εξετάζοντας επί δώδεκα ώρες όλους τους ασθενείς που μας έστελναν τα επείγοντα με συμπτώματα κορονοϊού». Περιέργως, παρ’ ότι αποτελούσε την πρώτη γραμμή άμυνας δεν ένιωσε να απειλείται. Δεν αισθάνθηκε φόβο για τον ίδιο και τους συναδέλφους του;

«Καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνων των ημερών δεν ένιωσα φόβο. Η σκηνή ήταν κατάλληλα εξοπλισμένη με προστατευτικά εργαλεία, καθώς και τρεχούμενο νερό. Οι ιατροί βοηθοί ήταν εξαίρετοι επαγγελματίες και ήμασταν σε θέση να προσδιορίσουμε εάν κάποιος ασθενής έπρεπε να υποβληθεί σε εξετάσεις, ή ήταν συμπτωματικός και όφειλε να επιστρέψει στα επείγοντα ως επιβεβαιωμένο κρούσμα για περαιτέρω αξιολόγηση και νοσηλεία».

Ο Νικ Τσαμπάρλης δεν εργάζεται ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες, καθώς από την περασμένη εβδομάδα η σκηνή έχει κλείσει. Ο όγκος των ασθενών που σπεύδουν στο νοσοκομείο με συμπτώματα του ιού μειώθηκε σημαντικά. Πλέον, κάνει τηλεθεραπεία από το γραφείο του, συμβουλεύοντας ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με τον ιό, αλλά βρίσκονται στα σπίτια τους και αποζητούν ιατρική στήριξη.

Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ έχει διχαστεί ως προς την άρση των περιορισμών και αν αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε θανατηφόρα ανάκαμψη της πανδημίας. Ο πρόεδρος Τραμπ επιμένει για τη σταδιακή χαλάρωση των μέτρων. «Δεν νομίζω ότι η 15η Μαΐου είναι μια εφικτή ημερομηνία για να ανοίξει ξανά η χώρα. Οι ασθενείς εξακολουθούν να μην έχουν αναρρώσει από τον ιό. Επιπλέον το βασικό ζήτημα είναι εάν καταργήσουμε τους περιορισμούς, ενδέχεται να υποστούμε μια νέα έξαρση. Η 1η Ιουλίου είναι ένας πιο θεμιτός στόχος», σχολιάζει ο γιατρός.

Δραματικές απώλειες 

Η επάρκεια ή μη των τεστ είναι ένα ακόμα θέμα που έχει αναδειχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα. Επιπλέον, η αμερικανική κυβέρνηση έχει επενδύσει πολλά στο τεστ αντισωμάτων, το οποίο θα συμβάλλει στη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα. Ο γιατρός διαβεβαιώνει ότι πλέον υπάρχουν περισσότερα διαθέσιμα τεστ. Υποστηρίζει, όμως, ότι η δοκιμή αντισωμάτων έρχεται αργά. «Αυτό είναι το τεστ που δείχνει εάν έχει κάποιος εκτεθεί στον ιό και βρίσκεται πλέον στο δρόμο προς την ανάκαμψη».

Παρ’ ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται ακόμα στη δίνη της πανδημίας, ένα πιθανό δεύτερο κύμα του ιού φαίνεται να είναι στο μυαλό όλων. «Ο Αντόνι Φαούτσι έχει αναφερθεί σε αυτό στις καθημερινές ενημερώσεις Τύπου στον Λευκό Οίκο. Αυτή η πανδημία εξελίσσεται μέρα με την ημέρα. Ο αριθμός και η κατάσταση των ασθενών στη σκηνή του νοσοκομείου άλλαζε από τη μία εβδομάδα στην άλλη. Πιστεύω ότι πρέπει να αντέξουμε και να ξεπεράσουμε αυτή την καταστροφή πριν ανησυχήσουμε για ό,τι θα ακολουθήσει μετά».

Η συζήτηση δεν μπορεί να μην φτάσει στην απειλή που αντιμετωπίζει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό εν μέσω αυτής της δοκιμασίας. «Είχα και εγώ κάποιους συναδέλφους μου που αρρώστησαν. Φυσικά γνωρίζω ότι επλήγη και η κοινότητα της ιατρικής περίθαλψης. Οι γιατροί αρρώστησαν επίσης. Ευτυχώς, δεν έχω ακούσει για κάποιον εργαζόμενο στον τομέα της υγείας που πέθανε στις ΗΠΑ». Σε αντίθεση με άλλες χώρες, όπου οι απώλειες ήταν δραματικές. Ο Νικ Τσαμπάρλης το αναγνωρίζει. «Ήμουν τυχερός που εργαζόμουν στη σκηνή, όπου μας παρεχόταν η κατάλληλη προστασία. Μπορώ να κατανοήσω τον πόνο και την ταλαιπωρία της ιατρικής κοινότητας που δεν ήταν αρκετά προετοιμασμένη και δεν είχε επαρκή φροντίδα».

Δεν θα μπορέσουμε να μην αναφερθούμε στον “ελέφαντα στο δωμάτιο”: Γιατί τελικά βρέθηκε η Αμερική σε τέτοια δεινή κατάσταση. Δεν μπόρεσε να οχυρωθεί, ανταποκρινόμενη ανεπαρκώς σε αυτό το φονικό κύμα; «Δεν νομίζω ότι η απάντηση της Αμερικής ήταν αδύναμη. Παρά την παγκόσμια οικονομία, είμαστε ένα ξεχωριστό έθνος. Αυτό που συνέβη στην Κίνα, συνέβαινε εκεί όχι εδώ. Μόλις εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ, τότε είναι που πραγματικά συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα. Ως γιατρός, πόσες φορές έχω πει στους ασθενείς να κάνουν το εμβόλιο γρίπης και το απορρίπτουν για τον έναν ή τον άλλο λόγο… Όταν, όμως, εμφανίζουν πυρετό και συμπτώματα ενεργοποιούνται. Έτσι ακριβώς και με τον κορονοϊο».