Μια ξεχωριστή φοιτήτρια

του Μάρκου Πετρόπουλου  – 

Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν, την Κυριακή 6 Οκτωβρίου του 2013, το BHMAmagazino, δημοσιεύει τη συνέντευξη του 39χρονου Πάμπλο Πινέδα, του πρώτου στην Ευρώπη πτυχιούχου πανεπιστημίου με σύνδρομο Down. Την περασμένη Τετάρτη, η Μαρία Νίτσα από την Μεσοποταμία Καστοριάς, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down αλλά και διαβήτη, με κάλεσε στο προαύλιο του Λυκείου Μεσοποταμίας μια μέρα μετά την εγγραφή της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας, όπου πέρασε, έπειτα από 12 χρόνια μελέτης.

-«Θα τραβάς με κάμερα»; με ρώτησε η Μαρία, ενώ προσπαθούσα να βολέψω στο πλάνο εκείνη, την μητέρα της, Ελένη, και την φίλη της και εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής στο 9ο Δημοτικό σχολείο Καστοριάς, Βιβή Αντωνίου.

–«Ναι, αλλά αν δεν θέλεις, δε θα το δείξουμε», της απάντησα.

-«Όχι θέλω. Θέλω να μάθει ο κόσμος τι έκανα», μου είπε.

Κι έτσι, λοιπόν, εκεί, στο προαύλιο του Λυκείου Μεσοποταμίας καθίσαμε στα σκαλάκια, η Μαρία, η μητέρα της Ελένη και η Βιβή, και εγώ ρώτησα τη Μαρία γιατί ήθελε να το κάνουμε αυτό. «Γιατί τελείωσα το λύκειο και πέρασα στη σχολή που ήθελα και είμαι πολύ περήφανη για αυτό» μας λέει. «Και γιατί ήθελα πολύ να γίνει, επειδή μου αρέσουν τα παιδιά»…

Το μητρικό ένστικτο

«Τώρα που περνούν τα χρόνια φαίνεται σαν να κύλησε ο χρόνος σαν νερό. Ξεκινήσαμε απ’ όταν η Μαρία ήταν 2,5 χρονών, λογοθεραπείες, και είδαμε ότι ήταν αρκετά καλή και είχε ένα καλό επίπεδο. Καταλήξαμε με το ΚΕΔΔΥ, που έκανε και την αξιολόγηση, ότι θα παρακολουθήσει κανονικό σχολείο. Αποφασίσαμε να μη χάσει έναν επιπλέον χρόνο στο Νηπιαγωγείο και να πάει κατευθείαν στο Δημοτικό και αν δεν τα καταφέρει να χάσει εκεί χρονιά. Η Μαρία μας διέψευσε βέβαια και ήταν αρκετά καλή.

»Δεν ξέρω αν με ζόρισε το θέμα με το διάβασμα όσο όταν εμφανίστηκε ο διαβήτης, μέχρι το Γυμνάσιο την βοηθούσα λίγο στις εξετάσεις, αλλά τα υπόλοιπα τα κατάφερνε μόνη της», εξιστορεί η κ. Ελένη, εμφανώς συγκινημένη, και συνεχίζει: «Ίσως λίγο να κουράζεσαι ψυχολογικά καμιά φορά, όμως δεν το καταλαβαίνεις τόσο πολύ τότε, στο τέλος κάποια στιγμή μπορεί να το αισθάνεσαι, αλλά όταν στο τέλος το αποτέλεσμα είναι καλό, νομίζω ότι ξεχνιούνται τα πάντα, δεν αισθάνεσαι ότι κουράστηκες πουθενά.

» Και ο αδερφός της Μαρίας συνέβαλε με τον τρόπο του, μιας και ήταν στο ίδιο σχολείο, και, σίγουρα, δεν ήταν εύκολο ούτε γι αυτόν, να εισπράττει κάποια πράγματα λόγω της κατάστασης της Μαρίας, αλλά θεωρώ πως ήμασταν τυχεροί, από δασκάλους που ότι και να γινόταν ήταν δίπλα της, την προστάτευαν και την αγαπούσαν. Γενικά, δεν είχαμε κάποιο θέμα με το περιβάλλον ή κάτι ουσιαστικά δυσάρεστο και αυτό ήταν θετικό».

Δυνατή στη Γεωγραφία

«Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο Γυμνάσιο να πάρω τους βαθμούς, πήγα δειλά δειλά στην γεωγραφία και είπα στον καθηγητή “δε νομίζω να έκανε και τίποτα σπουδαίο” και μου απάντησε “γιατί το λες αυτό, βάλαμε ένα δύσκολο κουίζ στο μάθημα και η Μαρία το έλυσε όλο, ενώ πολλά παιδιά δεν μπόρεσαν” και του έκανε εντύπωση», θυμάται περήφανη η κ. Ελένη και συμπληρώνει:

«Όλα αυτά τα χρόνια κουράστηκε, διάβαζε και νομίζω πως και ο διαβήτης δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν έχω παράπονο από τους καθηγητές, αλλά υπήρχαν και ορισμένοι που ήταν πάρα πολύ προσιτοί, όχι απλά στη Μαρία αλλά και σε εμένα, κάτι το οποίο με βοηθούσε ψυχολογικά. Κάποια φορά μπορεί να νιώθεις και άβολα, ίσως και κακώς. Βέβαια, εγώ το τόλμησα και δεν ήθελα να την πάω σε ειδικό σχολείο εφόσον όλα έδειχναν ότι μπορεί να καταφέρει αρκετά. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και για τα άλλα τα παιδιά και να σκέφτονται οι γονείς ότι τα δικά τους τα παιδιά μπορούν και να μην το βάζουν κάτω. Η ζωή θέλει πάντα αγώνα σε όποια περίπτωση».

Παράδειγμα για όλους

Ζητάω κι από τη Βιβή Αντωνίου, να πει δύο λόγια για τη δική της εμπειρία: «Η περίπτωση της Μαρίας ήταν ένα στοίχημα για όλους μας. Όταν ήρθε στο σχολείο, δεν υπήρχε άλλο παιδί με σύνδρομο down στα δημοτικά σχολεία. Θέλαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Αν, τελικά, θα καταφέρει, όχι μόνο να βγάλει το σχολείο, αλλά και να κερδίσει από το δημοτικό. Να αποκτήσει τις ακαδημαϊκές γνώσεις που θα χρειαστεί για να προχωρήσει παρακάτω. Η Μαρία τα κατάφερε μόνη της. Βοηθήσαμε και εμείς, αλλά πολύ σημαντική ήταν η αποδοχή που εισέπραξε από τα παιδιά, από τους δασκάλους. Όλοι θέλαμε να βλέπουμε την Μαρία να προοδεύει και τα κατάφερε. Θέλουμε η ιστορία της Μαρίας να γίνει ένα παράδειγμα και για όλα τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν και δεν τους δίνεται η ευκαιρία»…

Η συνέντευξη τελειώνει και η Μαρία είναι χαρούμενη. «Θέλω να πω ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στους δασκάλους μου», λέει. Είχε νυχτώσει ήδη στο προαύλιο του Λυκείου. Την προηγούμενη μέρα που επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο της Φλώρινας, παρακολούθησε Ιστορία με τους νέους συμφοιτητές της και ενθουσιάστηκε. «Από Φεβρουάριο τα σπουδαία», της λέω και γνέφει καταφατικά.

Η Μαρία πάλεψε 12 ολόκληρα χρόνια στα ίσα για το όνειρό της. Πάλεψε στα ίσα με το σύνδρομο Down και με το διαβήτη, με τη γεωγραφία, τα μαθηματικά και τη χημεία, για να αποδείξει “εξ αμελείας” κάτι πολύ απλό: Πως δεν είναι τίποτα να πεθάνεις, αλλά είναι τρομακτικό να μη ζεις. Πως το μεγαλείο και η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, δε λογαριάζει εμπόδια, ασθένειες, δυσκολίες. Και πως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σου βάλει όρια, αν εσύ θες να τα σπάζεις.

*  Στη φωτογραφία η Μαρία, αγκαλιά με τη Βιβή Αντωνίου, έξω από τη Σχολή Νηπιαγωγών στη Φλώρινα.