Μπαζωμένα μυαλά...

του Γιώργου Τζεδάκι –

Συνηθίζουμε να λέμε ότι το χειμώνα πνιγόμαστε και το καλοκαίρι καιγόμαστε. Ποιοι το λέμε; Όλοι. Όπως, επίσης, όλοι δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να σταματήσουμε πια να το λέμε. Πολίτες, πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί πιασμένοι σ’ ένα γαϊτανάκι συνενοχής και αβελτηρίας συνεχίζουμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Κλείνουμε τα μάτια επί χρόνια κι όταν τ’ ανοίγουμε είναι, συνήθως, πολύ αργά. Και ω του θαύματος, μετά από την όποια καταστροφή, δεν ευθύνεται ποτέ κανείς!

Δεν βρίσκεται ένας πολιτικός να παραιτηθεί από ευθιξία, ή ένας δήμαρχος να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη. Ούτε κάποιος δημόσιος λειτουργός να αποδεχθεί παραλείψεις. Αν όχι του ιδίου, έστω της υπηρεσίας του. Και φυσικά, δεν βρίσκεται ούτε ένας πολίτης που να παραδεχθεί πως σε κάτι έχει φταίξει. Αλίμονο, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ποτέ και κανείς δεν φταίει για τίποτα. Ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, αυτοί που φταίνε είναι μονίμως οι άλλοι και ποτέ εμείς!

Εδώ και δεκαετίες οι ίδιες αμαρτωλές και καταστροφικές ιστορίες. Οι πρωταγωνιστές γνωστοί και μη εξαιρετέοι:

Πολιτικοί και δήμαρχοι που για μια χούφτα ψήφους θυσίαζαν και θυσιάζουν όχι μόνο το δημόσιο συμφέρον, αλλά και τις ίδιες τις ζωές μας.
Ένα σύστημα δημόσιας διοίκησης με διεφθαρμένους ή απλά αδιάφορους υπαλλήλους, που αντί να λειτουργεί προς όφελος της χώρας και των πολιτών, λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει.
Επιχειρηματίες, εργολάβοι, μηχανικοί και άλλοι “ευυπόληπτοι” συμπολίτες μας που πλούτισαν από δημόσια έργα, τα οποία, όμως, παρέδιδαν είτε ελαττωματικά, είτε ημιτελή. Και πάντα υπερκοστολογημένα.
Εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, που χτίσαμε σε καμμένα δάση, δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε μπαζωμένα ρέματα και όπου αλλού μας βόλευε και τώρα ζητάμε και τα ρέστα.

Αυτή είναι η ιστορία της συνενοχής μας, αλλά και η θλιβερή μας πραγματικότητα, που ενίοτε γίνεται και φονική. Και αντί να ψάχνουμε τους υπαίτιους των συμφορών που μας βρίσκουν, ας κοιταχτούμε, απλά, στον καθρέφτη.