Ντοκτορά “ψησίματος” θηλυκών στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του 1960!

Λέω “γκόμενα”, γιατί το “κυρία”, είναι απρόσωπο, υποκριτικό και αντιερωτικό! (Εμείς, πάντως, “γκόμενες” κυνηγούσαμε, όχι “κυρίες”!) Λοιπόν, η δεκάχρονη παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη (σπουδές, εργασία, μουσική, μπουάτ, παρέες, έρωτες, ταξίδια κ.λ.π.), ήταν φουλ από γεγονότα, που σπάνια τύχαιναν στους συνήθεις φοιτητές, οι οποίοι είχαν παρωπίδες κι έβλεπαν μόνο: σπουδές, λεφτά και πλούσιο γάμο, απαραίτητα με “κότα”! Ποτέ, όμως, δεν υπολόγιζαν (τότε) τα κουτάκια με τα αντικαταθλιπτικά (π.χ. Ladose) που θα χλαπάκωναν στα “-ήντα” τους! (Έχω δεκάδες –κυριολεκτώ– θλιβερά παραδείγματα…). Τινές, όμως, όλβιοι, την είδαμε αλλέως τη φτιάξη!

Καλούσα στο φοιτητικό σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη (Κωνσταντινουπόλεως 89, 3ος όροφος), στο οποίο σπίτι έγραψα τα LP “Δωμάτιο”, “Επεισόδιο” και “Δια Ταύτα”, καλούσα, λέω, μερικά φιλαράκια-τακίμια και μαζί, έναν μεγαλύτερό μας και σοφό Δάσκαλο, “αρχιψήστη θηλυκών”, ο οποίος ήταν και εξαιρετικός μίμος! Το ύψος του είχε “μπάσει” λίγο στην …μπουγάδα της κληρονομικότητας, αλλά η σωματική του διάπλαση, τού επέτρεπε να είναι εξαιρετικός επαγγελματίας “εφαρμοστής” (είχε περάσει επιτυχώς κι απ’ τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά), το δε πρόσωπό του παρέπεμπε στις μορφές με το μπακιρένιο δέρμα που ύμνησε συγκινητικά ο Λόρκα και μελοποίησε ο Μίκης (Romancero Gitano)! Λόγω ευκινησίας έγινε μίμος, μάλιστα θαύμαζε και μιμούνταν τον Marcel Marceau.

Επειδή τον καλούσα, ως μίμο, στη μπουάτ που τραγουδούσα, για 4-5 (δίλεπτα) σπαρταριστά μιμητικά “σκιτσάκια”, με είχε περί πολλού και δεν μου χάλαγε χατίρι για τις απίστευτες πλάκες που σκαρώναμε σε…καθωσπρέπει ηλίθιους λεφτάδες, σε λουξ βίλες, στα πέριξ της Θεσσαλονίκης! Όταν μαζευόμαστε στο σπίτι μου, “φτιαχνόταν” με τους επαίνους μας γι’ αυτόν και μάς έλεγε πράγματα σοφά, που πρώτη φορά ακούγαμε! Όλες τις ανοησίες για την κοινωνία, την πολιτική, τη θρησκεία, την επαγγελματική επιτυχία κ.λ.π., τα είχαμε ακούσει από παντού και τα είχαμε βαρεθεί!  Αυτά, όμως, που μας έλεγε ο μίμος ο …Γιαννάκης (Μimo Giovanni, το καλλιτεχνικό του) ήταν πραγματικές σοφίες.

Να! Έλεγε π.χ. ότι “για να κατακτήσουμε τις γυναίκες, πρέπει να προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε τις επιφυλάξεις, τους δισταγμούς και τις αντιστάσεις τους”. (Κοίτα σοφία το απλοϊκό ανθρωπάκι, που δεν τελείωσε το γυμνάσιο, γατί έπρεπε να βγει να δουλέψει από τα 15 του, ώστε να τσοντάρει την ορφανή οικογένεια…). Και διευκρίνιζε ότι οι γυναίκες, προσέχουν πολύ το πώς ένας άντρας προσπαθεί να κάμψει την “αντίστασή” τους κι αν εκτιμήσουν την προσπάθεια και τους τρόπους  του, τότε μπορεί να πουν …halal! Αρχικά ανοίγουν την αγκαλιά, μετά το στόμα και τέλος τη λουλουδάτη ρόμπα. Ξέρουν, ότι το ερωτικό παιχνίδι δεν έχει κανόνες, αλλά αυτό τις γοητεύει και τις ξεσηκώνει περισσότερο!

Τις Δευτέρες που δεν είχα μπουάτ, βρισκόμασταν στο σπίτι μου, αλλά, αναλόγως, και σε κάποιο άλλο σπίτι, που βόλευε, στο Κέντρο στην Θεσσαλονίκη. Ο σοφός Giovanni, μιλούσε περισσότερο! Eμείς κάναμε ερωτήσεις, σχόλια, παίζαμε ή ακούγαμε μουσική από πικάπ και περνούσαμε ζάχαρη, με φτηνιάρικο κονιακάκι, ΜΕΤΑΞΑ ΤΡΙΑΡΙ, για …νεκροταφεία! Αυτός, πάντα, μάς έκανε και λίγες “μιμήσεις”! Μετά τις γενικές αρχές του “ψησίματος”, ήρθαν τα μαθήματα για την “πράξη”. Ο Δάσκαλος ιερουργούσε! Ευλόγησον Δέσποτα!

Καμάκι σε σινεμά με Συλβάνα Μαγκάνο

Το σινεμά, τότε, ήταν μέρος ενδεδειγμένο για “ψήσιμο”, κατάλληλο περισσότερο για άντρες που δεν το ‘χανε το gamimeno το “λέγειν”! Η επιλογή του έργου, που θα πρότεινες στο κορίτσι εξαρτιόταν από το πόσο διαφημισμένο ήταν, ότι έπρεπε να είναι ερωτικό, αλλά σε καμία περίπτωση έργο αριστερο-κουλτουριάρικο και ακαταλαβίστικο, τύπου Αγγελόπουλου, που έκοβες τις φλέβες σου και που δε θα καμάκωνες ούτε… ας μην το πω και παρεξηγηθώ! Ο Δάσκαλος έδινε πάντα παραδείγματα για ό,τι έλεγε. Κατάλληλο έργο για… συμμαζεμένο “ψητό”, ήταν η “Οδύσσεια” με τον Kirk Douglas, τον Anthony Quinn, την Silvana Μangano κ.ά. Σημαντικός κανόνας: “Ο σωστός κυνηγός, δεν απλώνει ποτέ χέρι! Περιμένει να του το απλώσουν ή να δοθεί μία ευκαιρία που να δικαιολογεί το άπλωμα”.

Η παρακολούθηση της ταινίας γίνεται πολιτισμένα και με συμμαζεμένους αγκώνες… Και κάποια στιγμή  πού ο Kirk Douglas-Οδυσσέας μιλάει με τη Silvana-Πηνελόπη, ψιθυρίζει ο “ψήστης”, από κάποια απόσταση, στο αυτάκι του “θύματος”: “Σ’ αρέσει η Silvana;” Αυτή θα πει σίγουρα “Ναι, βεβαίως… είναι πολύ ωραία…” κι αυτός θα πετάξει την ατάκα “εμένα μου αρέσεις εσύ, περισσότερο, μάλιστα σ’ έχω δίπλα μου και όχι στο πανί”. Δεν θα πει τίποτ’ άλλο και θα συνεχίσει την παρακολούθηση, ούτε θα την αγγίξει και μετά ό,τι βοηθήσει ο άγιος Ιλαρίων ο Εξαδάκτυλος! Η πείρα λέει ότι είναι πιθανό, φεύγοντας από το σινεμά και βολτάροντας, το “θύμα” να τον πάρει αγκαζέ. Αν δεν τον πάρει, εδώ είμαστε, πάλι… Δε χανόμαστε!

Καμάκι με δράκουλες κι ανατριχίλες…

Άλλο μάθημα στην Θεσσαλονίκη, ήταν οι ταινίες αγωνίας, έντονης δράσης, αλλά και οι ταινίες τρόμου, με δράκουλες. Πρέπει εκ των προτέρων να έχει ερωτηθεί η κοπελούδα, μήπως την ενοχλεί αυτό το είδος ταινιών. Από τις απαντήσεις προκύπτουν πολλά… Δηλαδή άμα, πει από το τηλέφωνο “αφού θα είσαι εσύ δίπλα μου, τι να φοβηθώ”;  Ε, τότε ετοιμάσου με κόντρα ξύρισμα, πλύσιμο όλων των δοντιών, όχι μόνο των κοπτήρων, κολόνια ARAMIS, αλλαγή σώβρακου και καλτσών… Μπορεί όμως και να μην πει τίποτα τέτοιο, αλλά μες στο έργο σε κάποια φοβερή σκηνή να βάλει τα δάχτυλά της στο μπράτσο σου κι αν δεις εσύ κατάλληλο το κλίμα, πρότεινέ της (προστατευτικά) να την πάρεις αγκαλιά….

Αν φτάσεις εκεί, είσαι πολύ κοντά στο σκοπό σου. Και διηγήθηκε ο Διδάσκαλος Giovanni: «Μία φορά μου έτυχε κάτι τέτοιο και επειδή ήταν Άνοιξη, φορούσε ελαφρύ φόρεμα. Την πήρα αγκαλιά, σ’ ένα έργο με δράκουλες με ματωμένα στόματα, και το άλλο χέρι μου το πλησίασα στον στηθόδεσμο κι αυτή δεν είπε τίποτα… Τότε, σκέφτηκα τη σοφή ρήση που έλεγε κάποιο πολύ κοφτερό καμάκι και μάλιστα Μικρασιάτης, πρόσφυγας εδώ στη Θεσσαλονίκη. Έλεγε λοιπόν: “Βάλαμε χέρι στο βυζί;  Δέξου mouni μαντάτα…” Μια φορά, κάποιος βιαστικός, είπε στο κορίτσι που φοβόταν: “δεν αφήνουμε τους δράκουλες, να πάμε σπίτι μου με ταξί να σε…;” Το κορίτσι έφυγε, αποκαλώντας τον, παλιοχωριάτη»!

Ανώμαλος, ανώμαλος… Και καθαριότης…

Άλλη, χείριστη, περίπτωση (που είπε ο Δάσκαλος) στην Θεσσαλονίκη ήταν όταν κάποιος πήρε αγκαλιά την “έτσι”, σε έργο αγωνίας και αυτή δεν είπε τίποτε! Αλλά σε λίγο της ψιθύρισε “σ’ αρέσει το γλειφιτζούρι και το… πονηρό παιχνίδι; Γιατί εγώ, έτσι, βάζω πολλά γκολ…” Και η άλλη έτρεξε σαν κυνηγημένη στην ταξιθέτρια λέγοντάς της “ανώμαλος, ανώμαλος…, είπε ότι βάζει πολλά γκολ”. Κι εξαφανίστηκε! (Αλλά η ταξιθέτρια δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και μετά από κάποιο δήθεν “μάλωμα”, τού έδωσε το τηλέφωνό της… Αυτά είναι τα ωραία αναπάντεχα στη ζωή, “σύντροφε”!)

Μεγάλη σημασία έδινε ο Δάσκαλος στην καθαριότητα του “ψήστη” και διηγούνταν διάφορα περιστατικά, που η βρωμιά, χάλασε όλη τη δουλειά! Ο Τέλης, ο Κώστας, ο Αλέκος κι εγώ ξέραμε από πρώτο χέρι την περίπτωση κάποιου Σασά, που (μάλλον εύκολα) έψησε κάποια Ρίτα να πάνε σπίτι του. Θέλοντας να δείξει πάθος, την ξάπλωσε (με τα ρούχα της) στο κρεβάτι και φιλώντας την μούγκριζε, σαν Γκουζγκούνης! Και για να επισπεύσει το όλον, άρχισε να ξεντύνεται! Αλλά έζεχναν τόσο πολύ τα εσώρουχα και οι κάλτσες του, που η Ρίτα, προφασιζόμενη τουαλέτα, το ‘βαλε στα πόδια… Ο Τέλης έμαθε, από τον συγκάτοικο τού Σασά, πως όταν έβγαζε εσώρουχα και κάλτσες και τα πέταγε στο πάτωμα, αυτά “στέκονταν” (απ’ τη μπίχλα), λες κι ήταν …κερωμένα μπατίκ! Την άλλη μέρα, όταν τα χτύπησε ο ήλιος από την μπαλκονόπορτα, “κάθισαν”!

Που λέτε, ο σοφός Διδάσκαλος του ευπρεπούς και αποτελεσματικού “καμακίου”, πολύ συχνά επαναλάμβανε “Μη βιάζεστε! Το ψήσιμο πρέπει να γίνεται σε σιγανή φωτιά…”. Και συμπλήρωνε: “Οι γυναίκες, είναι πιο αργές από τους άντρες, γιατί έτσι είναι το ίρτζι τους κι αν κάποιος βιάζεται, αυτές δε μπρολαβαίνουν”. Ο γλυκός Κώστας (δε ζει πλέον…) τον ρώτησε με θαυμασμό: «Κι εμείς γιατί σπουδάζουμε, Διδάσκαλε αγαθέ;». Κι εκείνος απάντησε «Για να μην ντρέπεστε, σαν εμένα»!

Η ιστορική ταβέρνα “Δόμνα”

Βέβαια υπήρχαν κι άλλοι τρόποι για “ψήσιμο” θηλυκών στην Θεσσαλονίκη, αλλά απαιτούσαν χρήματα, μερικές φορές αρκετά, κάτι το οποίο στις δικές μου παρέες, δεν εφαρμοζόταν, κυρίως από γενικότερη ιδεολογία και αξιοπρέπεια. Φυσικά μία πρόσκληση π.χ. στην Άνω Πόλη για καφέ, μεγάλη βόλτα και δείπνο, φάνταζε ελκυστική στα κορίτσια, που θέλανε να κάνουν περίπατο στα Κάστρα και μετά ν’ αράξουν κάπου εκεί, για κρασάκι και… ό,τι ήθελεν προκύψει! Ωραίος χώρος, κάτω από τα Κάστρα, ήταν η ταβέρνα “Δόμνα”, αλλά εκεί ήταν πολλοί φίλοι μας και γινόταν κάπως επικίνδυνο το πράγμα! Γιατί, θες από ζήλια, θες από “κολτούρα”, μπορούσαν να κάνουν χιούμορ που ξεπερνούσε κάποια όρια και το κορίτσι να ένιωθε άσχημα. Γι’ αυτό, είχαμε άλλα, “κατάλληλα” στέκια…

Η “Δόμνα” ήταν για κουλτουριάρηδες, εστέτ, αριστερούς κ.λ.π. Δεξιός δεν πατούσε το πόδι του εκεί μέσα, σα να του ‘λεγαν “δεν είσαι δεκτός”. Ένιωθε κι άβολα, γιατί δεν καταλάβαινε τη “γλώσσα” που μιλούσαν εκεί και κυρίως γιατί δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε καμία συζήτηση, π.χ. για την ταινία “Τα 400 χτυπήματα” του Francois Truffaut (1959) ή για το ποια ήταν η καλύτερη ερμηνεία στη “Σονάτα για σόλο βιολί” (BWV 100-J.S. Bach) ή ποια είναι προτιμότερη απόδοση των “Συμφωνιών” του Μπετόβεν: Του Herbert von Karajan ή του Bruno Walter; Δεξιός! Τι περιμένατε; Κολτούρα; Σκότος αδιαπέραστον!

Η απονομή των “διδακτορικών”…

Αυτή “πραγματοποιήθηκε” με “πανηγυρικό” τρόπο ένα βράδυ, που η συνάντηση έλαβε χώραν στο διαμέρισμα ενός συμφοιτητή μου που έμενε στην Διαγώνιο, ούτε 100 μέτρα από το ιστορικό “Ουζερί Τσιτσάνης” (Π. Μελά 22). Ξαφνικά, όρμησε στο διαμέρισμα ο πατέρας του φοιτητή (είχε κλειδί…), ένας δίμετρος στρατηγός με στολή, άγριο μάτι και μακριά χέρια σαν τον θρυλικό Ρώσο τερματοφύλακα Λεβ Γιασίν… «Τι γίνεται εδώ μέσα;» Φώναξε! «Χαμαιτυπείο το έκανες, γαϊδούρι; Έξω όλοι..». Ο Δάσκαλος, έφυγε πρώτος-πρώτος, τελετουργικά, τραβώντας με από τον αγκώνα!

Στους άλλους που βγαίνανε, ο θλιβερός καραβανάς έριχνε κι από μία σφαλιάρα ή κλωτσιά, που αποτελούσαν το… ερωτικό “διδακτορικό” τους! Ο γιος του έφαγε τις περισσότερες, αν και επέμενε ότι είχαμε μάθημα και ότι ο μεγαλύτερος στην ηλικία ήταν επιμελητής στο Πολυτεχνείο και μάς έκανε φροντιστήριο για τις “Οριακές παραμορφώσεις των υποστυλωμάτων κτιρίων, ένεκα λυγισμού”! Κι όταν ο βάρβαρος τον ρώτησε πού ήταν τα βιβλία, δικαιολογήθηκε ότι το μάθημα γινόταν όπως στα Αρχαία χρόνια, στη στοά των Αθηνών! Και τότε έπεσαν οι πολλές φάπες…