Ο κατά συρροήν δολοφόνος – «Δεν ήταν δικές μας…»

Ζούμε στιγμές φρίκης, αλλά και χολιγουντιανές με σενάριο, σκηνικά, από αμερικανικές ταινίες τρόμου. Σοκαρίστηκε η κοινωνία, ενεργοποιήθηκε το σύστημα που ενίοτε υπνώττει. Ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά των πολιτών: Η ευαισθησία κάποιων, ο κρυμμένος Σέρλοκ Χολμς για ορισμένους άλλους. Οι κατά συρροή δολοφονίες γυναικών, καθώς και οι παραδοχές του δολοφόνου, δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο για την Κύπρο. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις είναι, μερικές φορές, αλλόκοτες. Δεν είναι, άλλωστε, πουθενά συνηθισμένο φαινόμενο να στραγγαλίζονται γυναίκες, τις οποίες στη συνέχεια (τουλάχιστον κάποιες) να τις ρίχνει ο δολοφόνος στο φρεάτιο μεταλλείου.

Τα μέσα μαζικής δικτύωσης είναι στις δόξες τους. Το τι γράφεται είναι απίστευτο. «Πληροφορίες», «νέα στοιχεία», μέχρι και αντιπαραθέσεις. Βέβαια, αυτό που ξεπερνά κάθε προηγούμενο είναι οι πολιτικές και κομματικές κόντρες, οι προσπάθειες να χρεώσει ο ένας στον άλλο κομματικά τον δολοφόνο. Η πολιτική του «καταγωγή» δεν ευθύνεται, ασφαλώς, για τις πράξεις του.

Αυτό έπρεπε να το καταλάβουν και αυτοί που άρχισαν το παιχνίδι της πολιτικοποίησης, στα αρχικά στάδια αποκάλυψης των εγκλημάτων. Δεν χρειάζεται πραγματικά να ποδοσφαιροποιηθούν οι πράξεις ενός κατά συρροή δολοφόνου. Δεν χρειάζεται και σε αυτές τις περιπτώσεις να επιβεβαιώνεται και να αναδεικνύεται η κομματική ανευθυνότητα.

Την ίδια ώρα, επειδή πρέπει να κάνουν και τα ΜΜΕ την αυτοκριτική τους, επιβάλλονται παραδοχές: Η φρίκη αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και διά αυτών μπαίνει στα σπίτια μας. Οι λεπτομέρειες, που μερικές φορές δεν επιβεβαιώνονται, δεν αλλάζουν την ουσία, δεν προσθέτουν τίποτε στα εγκλήματα, τις τραγωδίες που προκαλούνται. Και είναι ευθύνη των ΜΜΕ που εθίζουν την κοινή γνώμη στη διατήρηση στο προσκήνιο φρικιαστικών λεπτομερειών, που προσφέρουν ως είδος κατανάλωσης τη φρίκη. Κι όμως, δεν είμαστε κοινωνία που τέρπεται με το φρικώδες. Εκτός κι εάν αποκτήθηκε κι αυτό. Οι δολοφονίες, κατά συρροή, τα θύματα, το προφίλ του εγκληματία, αντικαθιστά το σύνηθες αστυνομικό ρεπορτάζ και δημιουργεί νέα ήθη, προσφέροντας το αποτρόπαιο για ψυχαγωγία!

Κατώτεροι των περιστάσεων

Οι αρμόδιοι αποδείχθηκαν για μια ακόμη φορά κατώτεροι των περιστάσεων. Αποδείχθηκε πως η Αστυνομία, «επειδή η Μαρί και η κορούλα της, ήταν ξένες», δεν ασχολήθηκε. Εξέδωσε μια βολική εκδοχή, η οποία είχε ως στόχο την ακινησία. Να μην γίνει τίποτε για την καταγγελία. Δεν επισκέφθηκαν το σπίτι για να ψάξουν, γιατί εάν το έκαναν θα εξάγονταν συμπεράσματα και ενδεχομένως να προλάβαιναν άλλα εγκλήματα.

Η ηγεσία της Αστυνομίας αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τους χειρισμούς μετά τη διαλεύκανση των εγκλημάτων. Άλλαξε, ωστόσο, στάση κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης. Άλλωστε, σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, θα είναι μια ακόμη έρευνα. Θα γίνει, θα αμφισβητηθεί, θα πολιτικοποιηθεί, θα αναδειχθεί ως θέμα στη δημόσια σφαίρα και θα ξεχαστεί! Η ευθιξία για μια ακόμη φορά παραμένει ορφανή. Είναι μακρινή ξεχασμένη συγγενής των καρεκλοκένταυρων, που η μόνη αγωνία τους είναι να διατηρήσουν τα προνόμια τους.

Όσο και να γίνεται προσπάθεια να υποβαθμιστεί από το σύστημα, η αδράνεια που έχει επιδειχθεί είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι εξαφανισθείσες ήταν αλλοδαπές. Το επιβεβαιώνουν οι απαντήσεις που είχαν δοθεί από αρμοδίους όταν καταγγέλθηκαν οι εξαφανίσεις. Δεν ήταν η βαριεστιμάρα, αλλά η προσέγγιση που διέπει μια λογική που αναπτύσσεται στην κοινωνία. «Δεν ήταν δικές μας…»

Όποιος οριοθετεί τον άνθρωπο με βάση την εθνική καταγωγή, το χρώμα, τη θρησκεία, όσο και να μην το παραδέχεται, είναι ρατσιστής. Όπως ρατσισμός -κοινωνικός- είναι το μπούλινγκ. Κι όταν παιδιά χάνουν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα του μπούλινγκ -και μάλιστα δράστες είναι συμμαθητές τους- τότε αυτή η κοινωνία έχει πρόβλημα. Έχει συνηθίσει, όμως, διαχρονικά να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, κι ας γίνονται «βουνό». Υπάρχουν εκείνοι, οι  γαντζωμένοι στις καρέκλες τους, που θα επιμένουν να κρύβονται πίσω από υφιστάμενους, αποποιούμενοι ευθυνών. Υπάρχουν και οι πολίτες που όσο και να φτύνουν το σύστημα, κατά βάθος το στηρίζουν.