Ο κορονοϊός, το φάρμακο και το εμβόλιο – Δημόσια υγεία και χρυσοφόρες μπίζνες

Από το ξέσπασμα της πανδημίας στις αρχές του χρόνου, ολόκληρη η επιστημονική-ερευνητική κοινότητα παγκοσμίως κατηύθυνε τις προσπάθειές της προς δύο κατευθύνσεις. Πρώτον να βρει αποτελεσματικό φάρμακο για τη θεραπεία της νόσου και δεύτερον για να ανακαλύψει εμβόλιο ικανό να σταματήσει τη διασπορά του ιού.

Σήμερα, έναν σχεδόν χρόνο μετά, έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα και στον τομέα του φαρμάκου, όπου ήδη έχουν πάρει έγκριση στις ΗΠΑ δύο σκευάσματα μονοκλωνικών αντισωμάτων, που χρησιμοποιούνται με πολύ καλά αποτελέσματα τόσο ως προς την ασφάλεια, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητα. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε μια σειρά εμβολίων, που αναμένουν την έγκρισή τους για μαζική χρήση, μολονότι παραμένουν μια σειρά ερωτηματικά τόσο ως προς την ασφάλεια, όσο και ως προς τον βαθμό αποτελεσματικότητάς τους.

Παρ’ όλα αυτά η αισιοδοξία  –μετά μάλιστα όλη αυτή την ταλαιπωρία που βιώνουμε– περισσεύει. Η διαφορά μεταξύ του φαρμάκου και του εμβολίου είναι ότι το πρώτο ανταποκρίνεται άμεσα στην ανάγκη θεραπείας ενός που νοσεί από Covid-19, αποτρέποντας την επιβάρυνσή του, τη συμφόρηση ως εκ τούτου των νοσοκομειακών μονάδων, των ΜΕΘ και τον θάνατο, ενώ το εμβόλιο θα δράσει προληπτικά σε βάθος χρόνου.

Γιατί όμως δεν ακούμε τίποτε, ή σχεδόν τίποτε, για τα φάρμακα που εγκρίθηκαν στις ΗΠΑ και όλοι από την κυβέρνηση μέχρι και το τελευταίο ΜΜΕ, ασχολούνται με τα εμβόλια και πως θα εμβολιαστεί ο κόσμος; Θέτοντας μάλιστα διλήμματα και ηθικούς εκβιασμούς απέναντι στον οποιονδήποτε εκφράζει σκεπτικισμό; Το παιχνίδι παίζεται πάντα στην επικοινωνία, ως προς το ποια πολιτική, ή προϊόν, ή οτιδήποτε άλλο, θέλουμε να προωθήσουμε.

Στον “ανταγωνισμό” τίθεται θέμα προτεραιοτήτων. Κι αυτές διαμορφώνονται με πολύ σκληρά κριτήρια πολιτικού και οικονομικού οφέλους, με το υγειονομικό κριτήριο να το ψάχνουμε με το κιάλι. Έτσι επικεντρώνουμε στον “στόχο” και σιγά-σιγά ό,τι μπορεί να τον ανταγωνιστεί ξεθωριάζει και χάνεται σταδιακά, για να επανέλθει στο προσκήνιο όταν αυτό κριθεί απαραίτητο. Ναι, γνωρίζαμε από τα ΜΜΕ για το “θαυματουργό” φάρμακο που έσωσε τον πρόεδρο Τραμπ, ήδη από τα μέσα Οκτωβρίου.

Εμβόλιο και κόστος

Όμως, όλη η δημόσια συζήτηση και η προετοιμασία της κοινής γνώμης διοχετεύθηκε στο εμβόλιο που θα μας σώσει από τους εγκλεισμούς. Με τους ανθρώπους, μπαϊλντισμένους και τρομοκρατημένους, να προσπαθούν να πιαστούν σαν τους πνιγμένους από τα μαλλιά τους, για να σώσουν οτιδήποτε μπορεί να σωθεί από την οικονομική καταστροφή που ήδη βιώνουν.

Ήδη, έχει δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα μέσα στην κοινωνία από έτοιμους να κατασπαράξουν όποιον εκφράζει σκεπτικισμό απέναντι στο εμβόλιο και την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Ένας νέος κοινωνικός αυτοματισμός εξελίσσεται. Μια κοινωνική μηχανική κατάλληλα μοχλευμένη από την ορθοπολιτική, δίνει τη χαριστική βολή και στα τελευταία ψήγματα κοινωνικής συνοχής που έχουν απομείνει, με την εξουσία στο απυρόβλητο.

Δεν θέλω να γίνομαι καχύποπτος, ή και κακόπιστος, αλλά εάν στην Ελλάδα απαιτηθούν περί τα 20.000.000 δόσεις εμβολίου με κατά μέσον όρο 20 ευρώ τη δόση (αφού μιλάμε για εμβολιασμό δύο δόσεων), πρόκειται για μια δαπάνη, άρα τζίρο, της τάξης των 400.000.000 ευρώ. Εάν μάλιστα ο εμβολιασμός κριθεί ότι πρέπει να επαναλαμβάνεται ετησίως, τότε όλοι αντιλαμβανόμαστε, τα μεγέθη, έστω και μόνον για μια χώρα όπως η Ελλάδα.

Φάρμακο και οφέλη

Σε αντιδιαστολή, εάν το φάρμακο των μονοκλωνικών αντισωμάτων κοστίζει 1.000 ευρώ η δόση κι, ας πούμε, ότι θα χρειαστούν 50.000 δόσεις συνολικά για την άμεση θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου, η δαπάνη θα ανέλθει μόλις στα 50.000.000 ευρώ, οκτώ φορές μικρότερη. Ας μην ξεχνάμε ότι για το συνολικό διάστημα εξ αρχής της πανδημίας μέχρι τώρα, δεν έχουν χρειαστεί νοσηλεία σε νοσοκομείο πάνω από 10.000 ασθενείς covid. Δεν έχουμε δεδομένα, αλλά δεν μπορεί να είναι πολύ περισσότεροι, με βάση τα στοιχεία που ο ίδιος ο ΕΟΔΥ ανακοινώνει.

Αλλά και 100.000 δόσεις να χρειαζόντουσαν σε βάθος χρόνου, πάλι ο τζίρος δεν θα ξεπερνούσε επ’ ουδενί τα 100.000.000 ευρώ. Στην πράξη θα χρειαστούν πολύ λιγότερα, μέχρι να τελειώσει οριστικά αυτός ο εφιάλτης. Σημειωτέον, ότι η Ελλάδα χρειάζεται μικρές σχετικά ποσότητες των σκευασμάτων, πράγμα που διευκολύνει την έκτακτη προμήθειά τους σε συνθήκες μεγάλης διεθνούς ζήτησης. Υπολογίζεται, ότι, προς το παρόν, δεν απαιτούνται πάνω από 3.000 δόσεις για να αποσυμπιεστούν σημαντικά τα νοσοκομεία και να προλάβουμε αρκετούς θανάτους. Αλλά και τις μισές εισαγωγές στις ΜΕΘ να γλυτώναμε, αυτό θα ισοφάριζε το κόστος του φαρμάκου.

Συνεπώς, χωρίς να αποκλείουμε οριστικά την μικρότερη δαπάνη που απαντά όμως άμεσα στο πρόβλημα, προωθούμε αυτό που μεσομακροπρόθεσμα θα εξασφαλίσει τεράστια κέρδη. Ανεξάρτητα εάν η καθυστέρηση στην προμήθεια του φαρμάκου, που η χρήση του έχει εγκριθεί στις ΗΠΑ, ήδη από την 9η Νοεμβρίου, θα επιφέρει σοβαρή βλάβη και θανάτους. Θα ήταν ακραίο να θεωρήσει κανείς, ότι οι επιλογές γίνονται σκόπιμα για να έχουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Προπαγάνδα και ΜΜΕ

Δεν είναι αυτός ο σκοπός. Το “τερπνόν μετά του ωφελίμου” είναι ο σκοπός. Μπροστά στην προοπτική του τζίρου και του κέρδους, το ενδιαφέρον για τη ζωή υποχωρεί. Ας κάνουμε τη δουλειά μας τώρα εξασφαλίζοντας τους εμβολιασμούς και φέρνουμε και το φάρμακο. Στην ώρα του! “Κάθε πράγμα στον καιρό του” δεν λένε; Εάν μάλιστα το φάρμακο αποδείξει εν τοις πράγμασι (ήδη το έχει αποδείξει σε ευρεία χρήση στις ΗΠΑ κι όχι μόνον επειδή το πήρε ο Τραμπ) την αποτελεσματικότητά του και μειώσει αποφασιστικά τους θανάτους και την ανάγκη για πολυήμερες νοσηλείες, θα ανακουφιστούν τα νοσοκομεία και θα πάψουμε να βλέπουμε τις τραγικές εικόνες από τις ΜΕΘ.

Θα στερηθούν έτσι τα ΜΜΕ από ένα μεγάλο προπαγανδιστικό όπλο και τότε η προοπτική της σωτηρίας μέσω του εμβολιασμού θα ξεθωριάζει. Αφού ολοένα και περισσότεροι θα θεωρούν ότι δεν είναι αναγκαίος. Θα δυσκολεύσει η έμμεση επιβολή υποχρεωτικότητας, μέσω των οποιουδήποτε τύπου πιστοποιητικών υγείας, για μια νόσο που σκοτώνει, αλλά που στις περισσότερες περιπτώσεις εξελίσσεται ήπια. Το εμβόλιο ως μέσο πρόληψης καθίσταται έτσι συμπληρωματικό εργαλείο αντιμετώπισης της πανδημίας και παύει να είναι το κύριο.

Αυτό μεταφράζεται αμέσως σε μείωση του τζίρου και του κέρδους από τον εμβολιασμό. Συνεπώς, δεν πειράζει, ας πάει το φάρμακο λίγο πιο πίσω, δεν χάθηκε ο κόσμος. Εξ’ άλλου μέχρι πριν δύο μήνες δεν υπήρχε καν. Η ελαστική συνείδηση μπροστά στο κέρδος ποτέ δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, ενώ είναι βαρύτατο σύμπτωμα των πάσης φύσης γραφειοκρατιών. Η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ούτε η ίδια να απαλλαγεί από αυτές, που σε κρίσιμες στιγμές αποδεικνύονται πολύτιμες. “Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο…”. Το βιώσαμε στην οικονομία, το αντιμετωπίζουμε τώρα στην υγεία.

Εγκεκριμένο στις ΗΠΑ φάρμακο

Έτσι, αποφασίστηκε, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του ΕΟΦ κ. Δημήτρη Φιλίππου, ότι (μόνον) σε πέντε νοσοκομεία αναφοράς στην Ελλάδα, θα γίνουν δοκιμές ενός αδειοδοτημένου ήδη φαρμάκου στις ΗΠΑ, που έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό, πριν ο ασθενής υποτροπιάσει σοβαρά και για να μην υποτροπιάσει. Δοκιμές! Όχι σε όλους, λοιπόν, που το έχουν άμεσα ανάγκη. Ούτε καν πότε αυτές θα αρχίσουν δεν γνωρίζουμε. Δοκιμές, έτσι τόσο, όσο για να έχουμε το άλλοθι ότι κάνουμε τα πάντα για την υγεία του κοσμάκη!

Στα υπόλοιπα νοσοκομεία κάποιοι ασθενείς θα πεθαίνουν αβοήθητοι, περιμένοντας το εμβόλιο που ποτέ δεν πρόκειται να έλθει γι’ αυτούς. Αλλά και στα νοσοκομεία αναφοράς, ποιοι θα πάρουν το φάρμακο και ποιοι όχι; Ποιος θα κάνει την επιλογή; Μα με επιστημονικά κριτήρια θα γίνεται αυτή! Να, όμως, πως μπορούμε να χρονοτριβούμε μέχρις ότου μας “σώσει” το εμβόλιο. Κι ας φωνάζουν κάποιοι “ψεκασμένοι” ότι προηγείται η θεραπεία από το πολλά υποσχόμενο στο μέλλον εμβόλιο…