Ο Λουίς Ενρίκε, η Χάνα, η Παρί και ο ψηφιακός μας θρήνος!
02/06/2025
Πρώτα και κύρια, το ποδόσφαιρο είναι οι ιστορίες των ανθρώπων. Αν κάτι εξηγεί την τόση δημοφιλία του αθλήματος δεν είναι η καταιγιστική δράση, ούτε τα σωματικά κατορθώματα των αθλητών. Είναι η δημοκρατικότητά του, η ικανότητά του να ενσωματώνει μέσα σε μια ενδεκάδα ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς για να τους φτιάξει σε ενιαίο σώμα και να μας τους εκτοξεύσει σαν εικόνα διαθλασμένη και θρυμματισμένη πίσω σε εμάς για να την ταιριάξουμε στις ζωές μας.
Κάπως έτσι από τον χθεσινό τελικό του Champions League μπορείς να κρατήσεις –εκτός από τον εντυπωσιακό ανά περιόδους ρυθμό της Παρί Σεν Ζερμέν– το κλάμα της χαράς και της λύπης από τους οπαδούς των δύο ομάδων, την εικόνα των νικηφόρων νιάτων του Ντεζιρέ Ντουέ. Και φυσικά εκείνη του προπονητή της γαλλικής ομάδας, Λουίς Ενρίκε να υψώνει το τρόπαιο και να υψώνεται στον αέρα. Στο φόντο η περίπτωση της Χάνα, της αδικοχαμένης κόρης του Ισπανού, που έφυγε από την ζωή το 2019 σε ηλικία 9 ετών, χτυπημένη από οστεοσάρκωμα.
Σε δηλώσεις που παραχώρησε μετά τον θρίαμβο της ομάδας του ο Ενρίκε δήλωσε: «Η Χάνα είναι πάντα μαζί με την οικογένειά της και τους φίλους της. Είτε νικάμε, είτε χάνουμε είναι πάντα μαζί μας. Σήμερα θα ήταν σίγουρα εδώ και θα έτρεχε. Η Χάνα θα είναι για πάντα μαζί μας». Προς τιμήν του Ενρίκε και της Χάνα οι οπαδοί της Παρί θα αναρτούσαν πανό που απεικόνιζε τον Λουίς Ενρίκε να καρφώνει τη σημαία της ομάδας στη σέντρα του γηπέδου.
Κι αν η συναισθηματική φόρτιση δικαιολογείται απόλυτα για τους πρωταγωνιστές της απώλειας και σε έναν βαθμό για τους φιλάθλους της Παρί –ή αυτούς της Μπαρτσελόνα με την οποία διέπρεψε ο Ενρίκε– είναι να απορείς πόση ισχύ έχουν τα ίδια συναισθήματα για τους χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έσπευσαν να δηλώσουν ότι συμπαρίστανται στον Ισπανό τεχνικό.
Από χθες το βράδυ μια ορδή αναρτήσεων σε facebook και Instagram έσπευδε να δηλώσει “για τη Χάνα”, αφιερώνοντας –με έναν ακατανόητο τρόπο– το τρόπαιο της νίκης στην αδικοχαμένη κόρη του 55χρονου coach. Κάπου εδώ προκύπτει το αδήριτο ερώτημα: Θα είχαν οι ίδιοι άνθρωποι την ίδια αντίδραση αν η Ίντερ ήταν η νικήτρια της βραδιάς; Ή το ενδιαφέρον τους θα μετατοπίζονταν στον Φεντερίκο Ατσέρμπι, που για να δανειστώ δημοσιογραφικά κλισέ πάλεψε με την κατάθλιψη, πνίγηκε στο αλκοόλ, χτυπήθηκε δύο φορές από τον καρκίνο και βγήκε νικητής;
Υπάρχει πιθανότητα να γίνομαι κυνικός και να χάνω την πίστη μου στην καλοσύνη των ανθρώπων, αλλά από την εποχή του ψηφιακού θρήνου για τον χαμό του σπουδαίου Ντέιβιντ Μπάουι αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια λούπα. Ένα κομμάτι της ψηφιακής κοινότητας δείχνει διάθεση να ταυτιστεί τόσο όσο, να μας διαφημίσει τις αρετές του γύρω από ζητήματα που υποτίθεται πως το αφορούν, αλλά για τα οποία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να πληκτρολογεί. Δεν αναφέρομαι στην ενασχόληση με τα social media ως κομμάτι μιας ευρύτερης δράσης, αλλά στην εξάντληση της όποια δράσης μόνο μέσω αυτών.
Η κόρη του Λουίς Ενρίκε, το Σαν Σήμερα για τον Μπάουι, τον Βλάση Μπονάτσο ή τη Μπέλλου, όχι ως αφορμή μιας συζήτησης γύρω από πρόσωπα και γεγονότα, αλλά ως επίδειξη γνώσεων, συναισθηματικής επάρκειας ή ακόμη κι ως επιβεβαίωση ανωτερότητας. Μια σπάνια ευκαιρία να δείξεις πόσο καλός είσαι μέσα από την ελάχιστη εμπλοκή με τα πραγματικά προβλήματα που διαπερνούν το κοινωνικό σώμα και το ατομικό βίωμα. Μια μόδα που θα πεθάνει όταν τη διαδεχτεί η επόμενη. Μια πραγματική μάστιγα για ανθρώπους που τρέφονται με δευτερογενείς θρήνους ώστε να προσπεράσουν με θεαματική ταχύτητα σε πρώτο χρόνο τον δικό τους αργό, βαθιά πολιτικό θάνατο.
