Ο Σλούκας, ο Δένδιας και ο Γκρίζος Λύκος

Τόν Κώστα Σλούκα δέν τόν γνωρίζω καθόλου ὡς πρόσωπο ἀλλά ὡς σπουδαῖο παίκτη τοῦ μπάσκετ. Θέλω, λοιπόν, νά σχολιάσω μόνο τήν πρόσφατη περιπέτειά του πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη. Ως παίκτης τῆς τουρκικῆς Φενέρμπαχτσε δέν κράτησε τό πανώ τῆς τελευταίας ὑπέρ τοῦ Κεμάλ καί βρῆκε τόν μπελά του ἀπό φανατικούς Τούρκους (τῶν γηπέδων καί μή).

Μέ βάση τήν εἰδησεογραφία καί τά στιγμιότυπα ἔγινε σαφές ὅτι ὁ Σλούκας δικαίως δίστασε νά συμμετάσχει στήν ἐξύμνηση τοῦ γενοκτόνου τῶν προγόνων μας, μά ὅταν βρέθηκε ἐκτεθειμένος στό τσουνάμι τῶν “λαϊκῶν” ἀντιδράσεων τά μάζεψε ἀπολογούμενος. Κι ὅσα ἐπικαλέστηκε γιά τήν ἄψογη πενταετή του θητεία στήν γείτονα καί τήν προσφορά του στήν ὁμάδα εἶναι ἀπολύτως ἀποδεκτά. Όμως, λέγοντας ὅτι σέβεται τή χώρα καί τήν ἱστορία της ἀφενός κανέναν δέν πείθεις, ἀφετέρου προσβάλλεις τή ρίζα σου καί τό ἑλληνικό αἷμα, ἀπό τό ὁποῖο τράφηκε αὐτή ἡ “σεβαστή” τουρκική ἱστορία.

Βεβαίως, κατανοῶ πώς ὁ Σλούκας εἶναι ἕνα (ταλαντοῦχο) παλληκάρι ἀναθρεμμένο στήν ἀφελληνισμένη χώρα μας. Γεννημένος τό 1990 ἔχει ζήσει στήν πατρίδα μας μόνο τό κλῖμα τῆς καθεστωτικῆς κυριαρχίας, τῆς κοινωνικῆς ἀποδόμησης καί τοῦ ἐθνοθρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ, κι ὅποια Ἑλλάδα κουβαλάει μέσα του εἶναι κόντρα σχεδόν σέ ὅ,τι προσελάμβανε ἔξωθεν. Πῶς νά φανταστεῖ ὅτι λίγο παρακεῖ, στήν Τουρκία, θά συναντήσει ὁλοζώντανο τό πνεῦμα τῶν βασιβουζούκων, τῶν Τσετῶν, τῶν κτηνανθρώπων πού στό διάβα τους ἀνασκολόπησαν τήν ὅποια διαφορετικότητα, κάθε πολιτισμό, καθετί ἀνθρώπινο;

Ἴσως νά πίστευε πώς ὁ πρόεδρος Κότς εἶναι σάν τούς ἡμέτερους προέδρους, ἄντε καί λίγο πιό βαθειά στίς ἐπιχειρηματικές συμμορίες. Ἴσως ὅτι πῆγε σέ ἕναν τουρκόφωνο μά καί πλούσιο “Ἄρη”. Νά ὅμως πού τό λοῦστρο τῆς ἀνάπτυξης καί τῆς εὐημερίας δέν χρειάστηκε παρά μιά ξώφαλτση νυχιά γιά νά φύγει καί νά ἐμφανιστεῖ ἀπό κάτω ὁ γκρίζος λῦκος. Ἄραγε νά ἔνιωσε ὁ Κώστας λίγο ὡς ἐξωμότης κατά τήν ἀπολογία του ἤ κυριάρχησε ὁ ψυχρός ἐπαγγελματισμός;…

Η θυμηδία από τις δηλώσεις Δένδια

Ποιός ὅμως μπορεῖ νά μεμφθεῖ ἕναν 29χρονο μπασκετμπωλίστα γιά ἄγνοια τῶν συνθηκῶν στήν ερντογανική Τουρκία, ὅταν ἔτσι ἀκριβῶς δείχνει νά κινεῖται ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων τοῦ τόπου μας; Ὅλοι ὅσοι λυώνουν μπροστά στίς τούρκικες σαπουνόπερες ἤ πηγαίνουν διακοπές στήν Κωνσταντινούπολη, λ.χ. Καί νά ἦταν μόνον ὁ ἁπλός κόσμος; Ὁ ἴδιος ὁ καθ΄ ὕλην ἁρμόδιος ὑπουργός Ἐξωτερικῶν ἀπευθύνεται στήν Ἄγκυρα μέ ὕφος καί λεξιλόγιο (ἀφήνω κατά μέρος τήν οὐσία) πού ἄν δέν εἶναι …λεπτή εἰρωνία εἶναι παχυλή ἄγνοια.

Οἱ δηλώσεις Δένδια μόνο θυμηδία μπορεῖ νά προκαλοῦν στούς Τούρκους ὁμολόγους του καί πάντως στόν ἐνσυνείδητο ἑλληνικό λαό σκορπίζουν ἀπελπισία. Ὅλα δείχνουν ὅτι συνεχίζουμε ὡς πολιτεία, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, νά βλέπουμε στά ἀνατολικά μας ἕνα κρατικό μόρφωμα πού ἀπό ἐμᾶς διαφέρει μόνο ποσοτικά. Οἱ παγκόσμιες ἐξαιρέσεις πού συγκεντρώνονται στό πρόσωπο τοῦ ἀντιπάλου προδήλως δέν βαρύνουν στή χάραξη τῆς συλλογικῆς πορείας μας. Οὔτε ὅτι ἔχει κατεχόμενα ἐδάφη σέ δύο χῶρες (Κύπρος, Συρία) καί τά ἐποικίζει συστηματικά.

Οὔτε ὅτι διατηρεῖ γιά λογαριασμό του παράνομα στρατεύματα σέ ἄλλες δύο (Ἰράκ, Λιβύη). Οὔτε ὅτι εἶναι ἡ μόνη χώρα πού ἀμφισβητεῖ μέ ἔνοπλες πράξεις τήν ΑΟΖ δύο τοὐλάχιστον γειτονικῶν της κρατῶν (Ἑλλάδα, Κύπρος). Οὔτε ὅτι χρησιμοποιεῖ ἀνοιχτά καί μεγαλόφωνα τίς μεταναστευτικές ροές ὡς ἐργαλεῖο ἐκβιασμοῦ τῆς Εὐρώπης καί τῆς πατρίδας μας. Οὔτε ὅτι μιλάει γιά δημοκρατία ἔχοντας χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους (δημοσιογράφους, ἐκλεγμένους δημάρχους, δικαστές, βουλευτές…).

Ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος, αὐτός πού κατηγορήθηκε γιά παντοειδή στήριξη τοῦ κανιβαλικοῦ Ισλαμικού Κράτους καί γιά οἰκογενειακό πλουτισμό ἀπό τό λαθραῖο συριακό πετρέλαιο, συμπεριφέρεται σάν τόν ἔσχατο τραμποῦκο (μιλώντας π.χ. γιά “ὀθωμανικά χαστούκια”) ἀκόμα καί ἀπέναντι στίς ΗΠΑ, ἀλλά ἐμεῖς τοῦ ἀπευθύνουμε συστάσεις …ἐκμοντερνισμοῦ! Ταυτόχρονα μιά ἄρρωστη κοινωνία ἀπό κάτω του τόν λατρεύει ὅπως ἀκριβῶς λατρεύτηκε ὁ Χίτλερ στή ναζιστική Γερμανία: γιά τήν ἀνάσταση τοῦ uber alles ἔθνους, γιά τό τσάκισμα τοῦ ἐσωτερικοῦ ἐχθροῦ, γιά τήν οἰκονομική πρόοδο, γιά τήν στρατιωτική ἰσχυροποίηση.

Ἄν δέν ζηλεύουμε τή μοίρα τῆς Πολωνίας τοῦ 1939, πρέπει νά ξεχωρίσουμε ἐπιτέλους τό ἐπιθυμητό ἀπό τό πραγματικό. Καί δέν χρειαζόμαστε προσωπικά βιώματα, τύπου Σλούκα, γιά νά τό καταφέρουμε.